COLUMN
G
Maar als artsen hebben wij een eed afgelegd: we beloven mensen te helpen, juist wanneer ze op hun kwetsbaarst zijn. Goede zorg ontstaat vanuit mededogen en verbinding met een ander. De overtuiging die daaraan ten grondslag ligt, is dat elk mens van waarde is en dat elk mens recht heeft op zorg. Die overtuiging reikt verder dan de spreekkamer. We hebben als arts ook de plicht om, zonodig, medische hulp te verlenen op straat.
In de eed staat ook: ‘Ik ken mijn verantwoordelijkheid voor de samenleving. Ik zal de beschikbaarheid en toegankelijkheid van de gezondheidszorg bevorderen.’ Daar zit ook een verantwoordelijkheid in om je als arts uit te spreken tegen alles wat de mens schaadt of bedreigt. Tabak. Armoede. Klimaatverandering. Maar daar hoeven we heus niet elke dag de barricades voor op.
Maar nu voel ik wel de noodzaak de barricades op te gaan, voor de Gazanen, die systematisch worden vermoord, verdreven en doodgehongerd. Ook elders in de wereld gebeuren gruwelijke dingen – Congo, Soedan, Oekraïne – maar toch roept Gaza bij mij meer ontzetting op.
Want Israël, dat deze genocide uitvoert, is al jaren één van de gelukkigste landen ter wereld. Toch slachten Israëlische soldaten hele families af. Het lijkt vaak: vol overtuiging, want ik zie bij de beelden van de soldaten geen angst of onmacht. Ik zie overheersingsdrang. De triomf van de sterkere. Minachting voor, en ontmenselijking van de zwakkere. Hun gebrek aan mededogen en medemenselijkheid is schokkend. Het knakt mijn geloof in de fundamentele goedheid van de mens.
Maar dan, nog erger: wij – het ‘Westen’. Ik dacht echt: we hebben al zo lang democratie en vrede, we koesteren dat. We koesteren wederzijds respect, gelijke kansen en vrede. Maar we doen bijna niks om te helpen. Sterker nog, Nederland levert nog wapens aan Israël. We zijn als Westen moreel failliet. We zien alles wat er in Gaza gebeurt. En we wenden ongemakkelijk ons gezicht af. Want – is dit niet de redenatie? – wie zijn wij, om degenen die dit aanrichten, aan te spreken? Uit schaamte wat de Joden in de Tweede Wereldoorlog is aangedaan. Hoe hun grootouders hebben geleden onder onze grootouders. En dat vinden we pijnlijk. Dus we doen niks. We kijken weg.
Ik was een trotse Nederlander. Maar ik schaam me nu. Hoe kan ik blijven geloven dat we een gaaf land zijn, wanneer we ondertussen samen toekijken hoe elders, maar vlakbij, op een paar uur vliegen afstand, en op 10 cm afstand op mijn telefoon, een volk wordt uitgemoord? Hun huizen met bulldozers worden verwoest? Hun kinderen uitgehongerd? Hoe kan ik blijven geloven in de waarde van elk mens, het goede in elk mens? Als de bewoners van Israël, een van de gelukkigste landen ter wereld, in staat zijn tot zulk gruwelijk gedrag, en wij, in het rijke Westen, ijskoud toekijken?
Gaza doet ook mijn zorghart bloeden. De zorg wordt er doelbewust vernietigd. Israël heeft bijna alle ziekenhuizen platgebombardeerd en vermoordt artsen, verpleegkundigen en patiënten. Dit moet stoppen. Zorg is neutraal terrein. Zorgverleners horen veilig hun werk te kunnen doen. Ik wil mijn solidariteit betonen met mijn collega’s in Gaza, de artsen en verpleegkundigen die daar met gevaar voor eigen leven strijden voor de levens van anderen, en onder onmenselijke condities de gruwelijkste amputaties en wondbehandelingen uitvoeren.
Het is, in mijn ogen, strijdig met mijn eed om me niet te laten horen. Ik hoor op te komen voor zieken en kwetsbaren. Ik kan niet anders dan toch blijven geloven dat de mens dat waard is, dat elk mens van waarde is en dat in de mensheid, ook in Israël en het Westen, het goede schuilt. Anders heeft dokteren voor onze diersoort geen zin. Ik hoop dat we als land opstaan en onze solidariteit tonen. Met alle mensen. Boeddhistisch, atheïstisch, joods, islamitisch of christelijk. Met Israëli en Palestijnen. Ik wil geloven dat ik gelijk heb. Dat we toch best een leuke diersoort zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.