INTERVIEW
Of er voor de mensen in Gaza iets verandert als de Verenigde Staten zouden besluiten de wapenleveranties aan Israël te stoppen? ‘Natuurlijk’, zegt Josh Paul. Want dan moet Israël kiezen. Niet meteen, want het heeft voorraden. Maar het moment dat het een keuze moet maken, komt onherroepelijk: zullen we een bom gooien op de Hamasstrijder midden in een vluchtelingenkamp omringd door tweehonderd burgers? Of op de basis van Hezbollah in Libanon?
Dit cynische gedachte-experiment rolt in staccatozinnen uit de mond van een man die tot een paar maanden geleden voor de Amerikaanse overheid werkte. ‘Nu gooit Israël die bommen alle twee, omdat het weet dat de VS garant staan voor een oneindige wapentoevoer.’
Josh Paul (46) weet waar hij over praat. Tot 19 oktober 2023 zette hij als medewerker van het State Department, het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, zijn handtekening onder wapenleveranties aan Amerikaanse bondgenoten, waarvan er jaarlijks zo’n 30 duizend worden goedgekeurd.
In de elf jaar dat Paul werkte op de afdeling voor politiek-militaire zaken, geloofde hij te bouwen aan een toekomst waarin de VS een militaire grootmacht met respect voor mensenrechten zouden zijn. Zo goed en zo kwaad als dat mogelijk is. Soms had hij buikpijn van de ‘morele compromissen’ die hij moest sluiten. Niet alleen met betrekking tot Israël, maar ook bij de steun aan Jemen en Saoedi-Arabië. Toch zag Paul over de gehele linie genoeg vooruitgang om door te gaan, zeker toen president Joe Biden bij zijn aantreden in 2021 aankondigde dat mensenrechten centraal zouden staan in zijn buitenlandse beleid.
Over de auteur
Maar Pauls hoop verdampte in de week die volgde op de terreurgolf van Hamas en voorafging aan het begin van de Israëlische aanvallen op Gaza. ‘Ik geloof tot in het diepst van mijn ziel’, schrijft Paul zijn ontslagbrief die hij via LinkedIn publiek maakt, ‘dat de reactie van Israël en daarmee de Amerikaanse steun voor die reactie en de status quo van de bezetting, alleen maar meer en dieper lijden veroorzaakt voor zowel het Israëlische als het Palestijnse volk. En op lange termijn is dit niet in Amerikaans belang.’
Hij schrijft ook dat er voor het Israëlisch-Palestijnse conflict geen militaire oplossing bestaat. En dat de Amerikanen niet langer partij zouden moeten kiezen, maar zouden moeten bemiddelen in ‘het belang van toekomstige generaties’.
Nu is Paul al maanden een activist in de maatpakvermomming van een hoge ambtenaar. Eind februari maakte hij eendaagse stop in Nederland, om aan de Universiteit Leiden een lezing te geven over ‘het falen van de westerse Israëlpolitiek’ en deel te nemen aan het wekelijkse ambtenarenprotest voor de deuren van het ministerie van Buitenlandse Zaken in Den Haag. Met de Volkskrant sprak hij vlak voor zijn vertrek naar de volgende bestemming; een bliksembezoek aan zijn moeder in Londen. Aan haar dankt Paul zijn voor een voormalige dienaar van de Amerikaanse staat opvallende Britse accent.
Waarom nam u ontslag? Midden oktober wist nog niemand van de ongekende verwoesting en de tot nu toe 30 duizend Palestijnse doden.
‘Ik veroordeel de terreur van Hamas. Maar ook na een week was al duidelijk dat de Israëlische reactie in omvang niet vergelijkbaar was met alle eerdere acties in Gaza. Al waren er toen ‘pas’ 2.500 doden gevallen.’
Maar dat was niet de belangrijkste reden om ontslag te nemen, zegt Paul. Als gevolg van de ultrarechtse koers van de regering-Netanyahu ontstond er de afgelopen jaren binnen het State Department voorzichtig meer ruimte voor een kritische houding tegenover de acties van het Israëlische leger. ‘Dat betekende concreet dat mijn afdeling sommige omstreden wapenleveranties kon uitstellen of afkeuren, bijvoorbeeld aan onderdelen van het Israëlische leger die werden verdacht van mensenrechtenschendingen. Maar na 7 oktober was die voorzichtigheid in één klap verdwenen. Het was deuren wijd open en leveren maar, omdat de politieke leidinggevenden dat verlangden.’
Wat is de belangrijkste pijler van de schijnbaar onveranderlijke Amerikaanse steun aan Israël?
‘Dat is ons politieke systeem en de manier waarop dat wordt gefinancierd. De enorme macht van lobbyorganisaties zoals AIPAC (de grootste joodse lobbyorganisatie in Amerika, red.) en geldschieters uit de evangelisch christelijke hoek. Als je als volksvertegenwoordiger iets zegt wat hen niet bevalt, geven ze de volgende keer geld aan je opponent.’
Kunt u uitleggen hoe dit systeem doorwerkt in de dagelijkse praktijk op een ministerie, op de werkvloer?
‘Voordat ik ontslag nam, heb ik geprobeerd mijn zorgen aan te kaarten bij leidinggevenden – niet bij Antony Blinken (de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, red.) zelf. Ik heb veel mensen gemaild. Meestal kreeg ik geen antwoord. Degenen die het gesprek wel aangingen, belden me of spraken me aan in de wandelgangen. Sommigen zeiden: weet je, ik ben het met je eens, maar het heeft geen zin om hiermee door te gaan omdat er op politiek niveau anders over wordt gedacht. Niemand durfde iets op te schrijven.
‘In Nederland demonstreren medewerkers van Buitenlandse Zaken voor de deur van hun eigen ministerie tegen het beleid dat ze moeten uitvoeren. Dat ligt bij ons veel ingewikkelder. De ambtenaren die zich in de media uitspreken tegen het Israëlbeleid doen dat vaak anoniem en als ze gaan protesteren, maken ze zichzelf onherkenbaar. Mensen in overheidsdienst staan in de VS juridisch zwakker. Ze maken zich zorgen om hun baan of carrièrekansen.’
Ze gaan dus over tot zelfcensuur?
‘Ja, en die is nog sterker bij politieke benoemingen. Zodra iemand kritiek op Israël levert, is hij in Washington niet meer levensvatbaar. Door de jaren heen heb ik een aantal politici voorbereid op hun beëdiging door het Congres en de ondervraging die daaraan voorafgaat. De Israël-vraag oefenden we altijd. Weet je wat je zegt als ze je vragen naar je steun voor Israël?, vroeg ik dan. En dan luidde het enige goede antwoord: ‘Weet u, onze steun voor Israël is ijzersterk en ik zal alles doen wat in mijn macht ligt om Israël te steunen’.’
Paul noemt ter illustratie Sarah Margon. De voormalig directeur van de mensenrechtenorganisatie Human Rights Watch was door de regering-Biden voorgedragen als speciaal gezant voor mensenrechten. Maar Margon zou volgens de Republikeinen in oude tweets niet genoeg afstand hebben genomen van pro-Palestijnse bewegingen. Dus blokkeerde de Republikeinse fractie in de Senaat de benoeming net zolang tot Margon zich na anderhalf jaar terugtrok.
U heeft het over de Republikeinen, maar sinds 7 oktober wordt er veel gespeculeerd over de invloed van Biden persoonlijk, over zijn emotionele verbintenis met Israël. Heeft u die invloed zelf ervaren?
‘Ik had geen contact met de president zelf, soms wel met personen uit de cirkel om hem heen. Veel van Bidens ideeën lijken, eerlijk gezegd, te zijn ontstaan in de jaren zeventig en tachtig en sindsdien in zijn hoofd te zijn bevroren – niet alleen die over Israël.
‘Maar het grootste probleem is het gebrek aan tegenspraak. Barack Obama koos zijn adviseurs bewust als een groep rivalen, naar het model van Abraham Lincoln. Biden doet al zijn hele carrière het tegenovergestelde. Zijn omgeving is een echokamer. Dat maakt het gemakkelijker om te blijven meezingen met het deuntje over de tweestatenoplossing waar we naartoe zouden werken, terwijl de nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever zich blijven uitbreiden. Ik zag daar vijftien jaar geleden al dat de tweestatenoplossing op deze manier niet haalbaar is.’
Paul werkte in het begin van zijn carrière bij Buitenlandse Zaken een jaar in Ramallah op de Westelijke Jordaanoever. Hij zag, zegt hij, de mensonterende controles bij checkpoints van het Israëlische leger en de dorre Palestijnse dorpen op de Westbank naast de groene besproeide tuinen in de Israëlische nederzettingen. ‘Als je dat hebt gezien, is het veel moeilijker om het menselijke aspect van dit conflict te negeren. Sommige oudgedienden in Washington lijken zo verstrikt te zitten in het denken over politiek en macht, dat ze vergeten oog te hebben voor de gevolgen van hun beslissingen ter plaatse.’
Uit peilingen blijkt dat meer dan de helft van de Amerikaanse bevolking voor een staakt-het-vuren is, dan zou dat, statistisch gezien, ook voor een flink aantal medewerkers van het State Department moeten gelden. Heeft u enig idee hoe die nog hun werk kunnen doen?
‘Dat vraag ik me geregeld af. Binnen mijn voormalige departement ken ik behoorlijk wat personen die hetzelfde dachten als ik. Een verklaring is dat sommige mensen zich volledig richten op de vooruitgang die zij zelf boeken op hun dossier. Ze kijken niet meer naar het grotere plaatje. Alsof ze een sprintje trekken over het dak van een trein die op volle snelheid in de tegenovergestelde richting rijdt. Daar heb ik me zelf ook schuldig aan gemaakt – ik ga niet vrijuit.’
In uw ontslagbrief schrijft u dat dat de steun aan Israël niet langer in Amerikaans belang is. Waarom niet?
‘In de tijd na de val van de Muur, de jaren van de Amerikaanse hegemonie, waren er geen politieke kosten verbonden aan onze steun. Maar nu we ons weer in een mondiale wedloop bevinden met landen als China en Rusland, is de prijs die we betalen enorm.
‘De Amerikaanse steun aan Israël gaat ten koste van onze relaties met landen in de regio en hele mondiale Zuiden. We verliezen er onze morele geloofwaardigheid ten opzichte van Oekraïne mee. We bedreigen de wereldorde die we sinds de Tweede Wereldoorlog hebben helpen opbouwen, net als de toekomst van het internationaal recht. Maar het belangrijkste, afgezien van het verwoestende effect op het Palestijnse volk, is dat dit beleid niet doeltreffend is. Het maakt Israël niet veiliger.’
De wal zal uiteindelijk het schip keren, denkt Paul. ‘Omdat steeds duidelijker wordt dat de koers van onze regering niet de positie van de Amerikaanse bevolking weerspiegelt.’ Toch stemt de in toenemende mate kritische toon uit Washington Paul niet optimistisch. ‘Ik denk dat Biden in dit verkiezingsjaar het roer niet echt durft om te gooien. En als dat wel gebeurt, komt die ommekeer voor de bevolking van Gaza te laat.’
-----------------------------------------------------------------
"Wat is de belangrijkste pijler van de schijnbaar onveranderlijke Amerikaanse steun aan Israël?
‘Dat is ons politieke systeem en de manier waarop dat wordt gefinancierd. De enorme macht van lobbyorganisaties zoals AIPAC (de grootste joodse lobbyorganisatie in Amerika, red.) en geldschieters uit de evangelisch christelijke hoek. Als je als volksvertegenwoordiger iets zegt wat hen niet bevalt, geven ze de volgende keer geld aan je opponent.’"
This man is a real HERO, although he - tragically as it is - is repeating a phenomenon, that has dominated the USA State Department at least during the last 75 years (from the Truman Reign onwards).
My comments :
(In the USA) It's all about the Benjamins (lavishly distributed by a
flurry of highly influential organisations like the Zionist dominated AIPAC and
countless other likeminded PAC's) in relation to almost every career in public
office.
(From the USA to the MO) It's all about the Benjamins as well : The USA is subsidising "Israel" with billions of dollars every year in order to facilitate the cannibalistic settler colonial Zionist project.
In addition there is the interconnected, highly unhealthy
reli-ideologically interest (*), that Christian Zionist do possess in the
Jewish holy concept of "the birth-right to return to Sion" of the
Zionist jews (versus anti-zionist or non-zionist jews). A situation, that must be considered a factor of high interest :
on state level as well on federal level, on the level of the legislature and on
the level of the executive (and of course within the judiciary, both in the
states as in the national institutions).
After all, Zionist Jews do live under the false premise, that Palestine
is entirely their's, and they as a consequence, do have the blessing of their
(imaginary) god, to transfer – by means of genocide, uprooting, demolition and
starvation - all the autochthonous Palestinians beyond the supposed antique
borders of "the land from the river to the sea" in order to
"re-instate" a mono-ethnic nation of and for "The Chosen
People", so "The Messiah" can finally be sent to earth.
In reality this entire construct in clinical terms, is merely a question
of serious socio-pathological behaviour, stemming from a psycho-pathological
self-image, that is being systematically planted / injected by their parental
and wider theological educational and pedagogical environment into the minds of
this religious movement from the very day that day are born.
The thus adopted central zionist-religious notion of Jewishness - which in the
end does find its ultimate expression in the conviction of Jewsupremacy -
however, is not deriving from “Jewish genetics”, but from nurture
(indoctrination and self-deception), because Jews are not a race in any
biological sense, but zionist Jews are in fact a religious sect, that is not to
be subjected to (read : divinely exempted from) all international law.
A sect that also does celebrate the entirely fictious religious myth,
that jews – after once been liberated by their god from Egyptian slavery, who
then send them collectively through the dessert to the Promised Land of Milk
and Honey, which they brutally took in possession after encircling the towns of
the indigenous people - have been forced to live “In Diaspora” as a People all
over the earth after a revolt against the Romans two thousand years ago, and
that contemporaneous Jews are direct (genetical) descendants of “their ancient
forefathers”
(*) Christian Zionists do claim, that their specific branch of religion
does order them to facilitate and accelerate ( = "to do whatever it
takes" ) “the homecoming of the jews” so “the second coming of their
adored son of god - they call “Jesus” – can be realized (be it only after the
Christians will have forced the Jews to accept Christianity as their new
religion....).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.