zaterdag 23 november 2024

Genocide- en antisemitisme-expert Amos Goldberg: ‘In Gaza is een genocide gaande’



Genocide- en antisemitisme-expert Amos Goldberg: ‘In Gaza is een genocide gaande’



Amos Goldberg | hoogleraar Holocaust-geschiedenis Goldberg keurt elk geweld tegen Joden af, maar de rellen in Amsterdam hebben volgens hem „niets te maken met een pogrom”. „Het probleem is de genocide in Gaza.”


 ‘Ja, het is genocide.’ Onder die titel publiceerde Amos Goldberg (1966), hoogleraar Holocaust-geschiedenis aan de Hebreeuwse Universiteit in Jeruzalem, afgelopen april een artikel over Israëls optreden in Gaza. Hij had Israël tijdelijk verruild voor New York voor zijn onderzoek, reflecteerde vanaf een afstand op wat er gebeurde, en nam talloze getuigenissen en beelden uit Gaza tot zich. „Ik moest toegeven dat mijn samenleving genocidaal was geworden.”

Na de aanval van Hamas op 7 oktober vorig jaar in Zuid-Israël, had Goldberg „maanden nodig om zijn gedachten te kunnen ordenen”, vertelt hij in een hoge, met glazen wanden omringde hal in het Van Leer-instituut in Jeruzalem. „Dat mijn samenleving direct na 7 oktober zo’n dieptepunt bereikte, was heel moeilijk. Voor ik het wist, pleegden we de ergste misdaden in de geschiedenis van dit conflict.”


Goldberg schreef het stuk in zijn moedertaal, het Hebreeuws, waarmee hij zich direct tot de Israëlische samenleving richtte – later volgde een Engelse vertaling. „Ik koos de titel ‘Ja, het is genocide’ omdat mensen het hier niet willen geloven, of goedpraten wat er gebeurt in Gaza. Het was op een bepaalde manier ook een gesprek met mezelf: ja, ondanks alles wat er gezegd wordt en wat we willen geloven, is het een genocide.”


Genocide, betoogt Goldberg in het artikel, moet niet alleen door een „juridische bril” worden gezien. Net als nu zeiden ook daders tijdens eerdere genocides – zoals in Armenië, Namibië – te handelen uit zelfverdediging. Historisch gezien sluiten een „authentiek gevoel van zelfverdediging” en genocide elkaar niet uit, schrijft hij, ongeacht het juridische onderscheid tussen die twee.


Hoe kwam u tot het schrijven van uw artikel?


„In oktober vorig jaar was ik al begonnen. Alleen vond ik toen nog niet de taal om te beschrijven wat we meemaakten. 7 oktober was een grote schok: de vele burgerdoden, de vernietiging van kibboetsen, de gijzelaars, de afschuwelijke beelden en getuigenissen. Ik was ook nog in de rouw over onze verliezen. Maar ik zag al wel de ingrediënten van enorme misdaden in Israël: het gevoel van slachtofferschap na 7 oktober, het onjuiste idee van een existentiële bedreiging en zelfverdediging daartegen, een publieke atmosfeer van wraak, ontmenselijking van de Palestijnen en overweldigende genocidale uitspraken in de politiek en media. Ik was heel bezorgd.


„Ik begrijp de asymmetrie tussen Israëliërs en Palestijnen volledig: wij zijn de bezetters, zij worden bezet en leven onder apartheid. Tijdens iedere cyclus van geweld in Gaza worden heel veel Palestijnen gedood. Dit rechtvaardigt op geen enkele manier de gruwelen van 7 oktober, maar het geeft er wel een verklarende context aan. Ook nu begonnen de bombardementen meteen, en in de eerste weken waren er al duizenden doden. Nog iedere dag worden tientallen mensen gedood in Gaza. Er vindt een volledige vernietiging van een samenleving plaats – de Palestijnen als collectief worden met uitroeiing bedreigd. Daarom schreef ik dit stuk. Als je genocide ziet, moet je het ook benoemen, en het proberen te stoppen.”

Genocide is de vernietiging van een collectief, niet van alle individuen. En dit is precies wat we zien in Gaza. Gaza als plaats en gemeenschap bestaat niet meer

Welke elementen van genocide ziet u in Gaza?


„Er zijn nu ruim 50.000 doden, waarvan zeker 43.000 getelde doden en naar schatting 10.000 die nog onder het puin liggen. Vrijwel de gehele bevolking is etnisch gezuiverd: zij zijn gedwongen hun huizen te verlaten zonder garantie dat zij kunnen terugkeren. De retoriek in Israël – in alle lagen van de samenleving – is genocidaal. Er zijn video’s van soldaten die alles in hun omgeving opblazen in Gaza; inmiddels is 70 procent van de gebouwen daar vernietigd of beschadigd. Er is doelbewuste uithongering. Er is de vrijwel volledige vernietiging van het zorgsysteem, de infrastructuur en de elite, waaronder intellectuelen, journalisten, en dokters. Genocide is de vernietiging van een collectief, niet van alle individuen. En dit is precies wat we zien in Gaza. Gaza als plaats en gemeenschap bestaat niet meer.”


De intentie om „iedereen” te doden is niet noodzakelijk een voorwaarde voor genocide.


„De VN-definitie spreekt over de intentie om een nationale, etnische, raciale of religieuze groep geheel of gedeeltelijk te vernietigen. We weten niet hoeveel mensen uiteindelijk dood zullen gaan door de campagne in Gaza. Het gaat niet alleen om directe doden; het gaat ook om het creëren van condities voor overlijden. Dat wordt ook benoemd in het Genocideverdrag. Sommige experts noemen het ‘genocide door uitputting’. Volgens schattingen zijn er in Gaza tussen de 100.000 en 300.000 indirecte doden. En de winter moet nog beginnen. Ook tijdens de Armeense genocide stierven mensen onderweg, door uitputting en uithongering. In het getto van Warschau creëerden de nazi’s omstandigheden waardoor een deel van de Joodse bevolking al overleed voor het begin van wat de nazi’s de ‘eindoplossing’ noemden. Hetzelfde gebeurde in Darfur en Zuid-West Afrika. Veel genocides voltrokken zich over een periode van jaren. Genocide is een proces, geen gebeurtenis.”


Goldberg publiceerde in april het artikel ‘Ja, het is genocide’.

Foto Samar Hazboun

U schrijft: „Israëliërs denken ten onrechte dat een genocide op de Holocaust moet lijken om als zodanig te worden gezien.”

„Een kenmerk van de Holocaust was het ontbreken van een werkelijk conflict of oorlog tussen twee groepen. De haat en vijandigheid tegenover de Joden was geen onderdeel van een conflict, maar volledig gebaseerd op een antisemitische fantasie. In de meeste andere gevallen van genocide, massaal geweld of etnische zuivering, is er wel een nationaal of territoriaal geschil, vaak gewapend, tussen twee partijen – de slachtoffers en de daders – en een lange geschiedenis van geweld. Op een gegeven moment wordt het geweld extremer en genocidaal. Een ander kenmerk van de Holocaust, was totaliteit. Alle Joden in Europa onder controle van de nazi’s of van de geallieerden moesten op de een of andere manier sterven, volgens de nazi’s. Dat aspect is niet bij alle genocides aanwezig, en ook niet in Gaza. Maar opnieuw: het Genocideverdrag heeft het over ‘geheel of gedeeltelijk’ vernietigen.”

Is het mogelijk intentie van genocide te bewijzen in het geval van Israël?

„Allereerst hebben Israëlische leiders [onder wie de premier, de president en de minister van Defensie], legerofficieren, rabbijnen en mediapersoonlijkheden na 7 oktober expliciet en keer op keer hun genocidale bedoelingen geuit. Dit is allemaal gedocumenteerd. Het is zeer zeldzaam om zoveel bewijs van genocidale bedoelingen te hebben. 

Hoe dan ook, binnen genocide-studies is de ‘intentionalistische school’ steeds meer op de achtergrond geraakt. In de meeste gevallen is het heel moeilijk om intentie te bewijzen. Inmiddels wordt genocide gezien als de uitkomst van een combinatie van factoren, waaronder ideologische intentie, omstandigheden, radicalisering en koloniale ambities.”

De Hamas-aanval op 7 oktober in Israël wordt soms omschreven als een genocide. Is dat terecht?

„Het was afschuwelijk en immoreel, maar niet genocidaal. Juridisch gezien denk ik dat dit misdaden tegen de menselijkheid zijn, maar het genocidaal noemen zou de term te ver oprekken.”

Speelde antisemitisme een rol op 7 oktober?

„Ik denk het niet. Het was een reactie op de bezetting, de apartheid, de belegering, de Abraham-akkoorden die tot doel hadden de Palestijnse kwestie uit het internationale discours te bannen en de voortdurende Nakba. Hamas zou onder dergelijke omstandigheden hetzelfde hebben gedaan als de Israëlische bevolking Fins of Tsjetsjeens was geweest. Er zijn ongetwijfeld antisemitische elementen in het oude handvest van Hamas en onder sommige van hun spirituele leiders. Maar dat was niet de motivatie voor 7 oktober. Beweren dat dat wel zo was, is een ontkenningsmechanisme en een opzettelijke manipulatie om de confrontatie met de werkelijke oorzaken uit de weg te gaan. In de publieke sfeer werd die bewering onderdeel van de propagandamachine van Israël: zelfs als we de Palestijnen vernietigen, zijn we nog steeds het slachtoffer van een antisemitische aanval vergelijkbaar met de Holocaust.”

De scheidslijn tussen kritiek op Israël en antisemitisme staat weer volop in de aandacht door de protesten tegen de Gaza-oorlog wereldwijd. Hoe beziet u de slogan ‘Vrij Palestina, van de rivier tot de zee’?

„Het is een politieke en bevrijdingsslogan. Palestina is volledig bezet omdat alle Palestijnen lijden onder een vorm van discriminatie, ook in Israël. Ze zijn niet vrij, ze hebben geen gelijke rechten. Dit gaat van de genocide in Gaza tot vele andere vormen van geweld, apartheid en discriminatie. Palestina en Palestijnen, en eigenlijk ook Israëliërs, zijn onvrij omdat ze leven binnen een systeem van brute bezetting en discriminatie. Dat moet veranderen, volgens deze slogan, van de rivier tot de zee. Sommige gebruikers van de slogan bedoelen misschien dat Joden terug moeten naar Europa, of geen recht hebben om te leven. Dat is in mijn ogen antisemitisch. Maar de meesten bedoelen andere dingen, die betrekking hebben op politieke oplossingen, waaronder één staat, twee staten, of een binationale oplossing.”

In 2021 was u een van de initiatiefnemers en opstellers van de – inmiddels door bijna vierhonderd wetenschappers ondertekende – Jerusalem Declaration on Antisemitism (JDA), een aanvulling op en correctie van de omstreden IHRA-definitie van antisemitisme die in veel landen wordt toegepast. Welke kritiek heeft u op die laatste definitie?

„Het verwart antizionisme en anti-Israël met antisemitisme. De IHRA-definitie voorkomt daarmee fundamentele en gerechtvaardigde kritiek op Israël en het zionisme, die gekleurd of gecriminaliseerd wordt als antisemitisme. Het blokkeert ook het denken over een oplossing die verder gaat dan de status quo; de bestaande situatie in Israël en Palestina. Het idee van een binationale staat, bijvoorbeeld, kan binnen IHRA onmiddellijk worden geïnterpreteerd als antisemitisme. Een binationale oplossing veronderstelt dat het huidige Israël als exclusieve Joodse natiestaat inderdaad racistisch is en daarom grondwettelijk moet veranderen.

„Dat is absurd. Je kunt elk land ter wereld bekritiseren omdat het racistisch is, behalve één: Israël. Antizionisme en anti-Israël kunnen wel antisemitisch zijn, maar ze moeten niet worden verward. Dit is waar de JDA op uit is: hulpmiddelen bieden om de definitie te verduidelijken, terwijl de IHRA het opzettelijk vertroebelt en Israël daardoor volledige straffeloos maakt.


Goldberg: „Ik moest toegeven dat mijn samenleving genocidaal was geworden.”

Foto Samar Hazboun



De gebeurtenissen in Amsterdam van vorige week zijn omschreven als antisemitisch, en werden ‘pogrom’ genoemd. Hoe kijkt u daarnaar?

„Dit had niets te maken met een pogrom. Bij een pogrom vallen mensen uit de meerderheidssamenleving – vaak vanwege een complottheorie – een machteloze en onbeschermde minderheidssamenleving – de Joden – aan met de passieve of actieve instemming van de staat, waardoor de lokale Joodse gemeenschap zeer kwetsbaar wordt. Het is duidelijk uit de context van de aanvallen in Amsterdam dat deze niet op de lokale Joodse bevolking waren gericht. Het geweld richtte zich tegen Israëlische hooligans die een genocidale staat vertegenwoordigden, en die zich onbeschoft gedroegen.

„Ik kan niet begrijpen waarom dit in het maatschappelijke debat wordt gebagatelliseerd. Het lijkt erop dat de hele situatie wellicht voorkomen had kunnen worden als de Nederlandse politie zijn werk had gedaan en het gedrag van de hooligans meteen had gestopt. Het probleem is de genocide in Gaza. De hooligans vertegenwoordigen en steunen enorme wreedheden die plaatsvinden in Palestina en zijn er trots op. Dat heeft niets te maken met hun religie of etnische identiteit.”

Supporters werden wel „Joden” genoemd tijdens de aanvallen.

„Geweld mag niet worden gelegitimeerd en antisemitische retoriek moet worden aangepakt. Maar we moeten onderscheid maken tussen retoriek en de daad zelf. De JDA benadrukt dat context belangrijk is voor het bepalen of er sprake is van antisemitisme. Het gaat er niet alleen om wat je zegt, maar ook hoe je het zegt en wat je positie is. Dit is fundamenteel om te begrijpen wat er in Amsterdam is gebeurd. Geweld is crimineel en niet legitiem, zeker niet tegen vreedzame fans. Maar niet elk geweld tegen Israëliërs is antisemitisch, en om dat vast te stellen is de context extreem belangrijk. De hele framing van de gebeurtenissen in Amsterdam is verkeerd: het wordt gezien als een antisemitische daad, in plaats van geweld tussen twee groepen tegen de achtergrond van genocide.”

Voor deze Israëlische hoogleraar is het glashelder: ‘Wat we zien in Gaza is genocide’





 Interview

Omer Bartov

Voor deze Israëlische hoogleraar is het glashelder: ‘Wat we zien in Gaza is genocide’




De Israëlische hoogleraar Holocaust- en Genocidestudies Omer Bartov zegt dat wat in Gaza gebeurt onherroepelijk gelijkstaat aan genocide. ‘Een genocide is niet per se een kwestie van grote aantallen mensen doden, maar een groep als zodanig vernietigen.’

                       

De nu 70-jarige Omer Bartov was reserve-officier van het Israëlische leger toen in 1987 de Tweede Intifada uitbrak. De kans was groot dat hij zou worden opgeroepen. De toenmalige Israëlische minister van Defensie Yitzhak Rabin zei dat de botten van Palestijnen gebroken moesten worden. “Maar ik wilde niemands botten breken”, vertelt de hoogleraar Holocaust- en Genocidestudies, verbonden aan de Amerikaanse Brown University, via een videoverbinding vanuit Boston. “En ik wilde ook niet naar de gevangenis.”

Toen de jonge academicus een positie voor drie jaar aangeboden kreeg aan de universiteit van Harvard, twijfelde hij niet. Eenmaal daar ontmoette hij zijn vrouw en dat was dat. Bartov: “Ik heb nooit de keuze gemaakt mijn land voorgoed te verlaten, maar ik heb niet meer gedacht aan terugkeren.”

Bartov schreef meerdere boeken over de Holocaust en de rol van het Duitse leger. De laatste jaren verschoof zijn aandacht naar zijn vaderland. In november vorig jaar waarschuwde hij in een artikel in The New York Times dat er nog tijd was om te voorkomen dat Israëls daden in Gaza uit zouden monden in genocide. Maar de tijd is verstreken. Genocide vindt plaats in Gaza, zegt Bartov.

Wat deed u van gedachten veranderen?

“De Israëlische aanval op Rafah in mei, op de laatste plek waar heel veel Gazanen bijeen waren (grotendeels gevlucht uit de rest van de Gazastrook, red.) en de enige plek waar het leger nog niet was geweest. Het liet niet alleen een totale minachting voor humanitaire normen zien, maar maakte duidelijk dat het uiteindelijke doel van deze hele onderneming is om de Gazastrook onbewoonbaar te maken en te zorgen dat de bevolking ofwel uitsterft of op elke mogelijke manier probeert te vluchten.

“Wat we zien in Gaza is duidelijk een genocidale operatie. Ook vanwege de systematische vernietiging van alles wat een groep tot een groep maakt; universiteiten, scholen, moskeeën, ziekenhuizen, plekken van collectieve herinnering, infrastructuur en woonhuizen. Zodat mensen niets meer hebben om naar terug te keren – als ze dat ooit mogen – en niets meer hebben om zichzelf te herscheppen als groep. Dat is de definitie van genocide zoals beschreven in het VN-Genocideverdrag dat in 1951 in werking trad.”

In augustus sprak u voor het eerst van genocide. Wat is er sindsdien gebeurd?

“Sinds afgelopen oktober is het nog veel erger. Het Israëlische leger voert een plan uit dat afkomstig is van de gepensioneerde generaal Giora Eiland. Dat wordt zowel ontkend als toegegeven.”

Het ‘generaalsplan’ is een plan om Hamas op de knieën te dwingen door het noorden van Gaza uit te hongeren, uitgedacht door een groep Israëlische oud-generaals en afgelopen oktober aan Netanyahu gepresenteerd. Het Israëlische leger ontkent officieel het plan uit te voeren. Maar tijdens een persconferentie deze maand zei brigadier-generaal Itzik Cohen wel dat er ‘geen terugkeer’ naar hun huizen zou zijn voor inwoners van het noorden.

Beeld AFP

Bartov: “Er zijn al grote legerkampen opgezet en het gebied is verdeeld in kleinere delen. De bevolking wordt steeds verder naar het zuiden geduwd, een eerste stap in de overname van steeds grotere delen van de Gazastrook. En aan de andere kant staan kolonisten te wachten om naar het gebied te verhuizen. Niemand zal hen tegenhouden.”

Israël spreekt van een militaire operatie, u van een genocidale.

“Ja, want er is geen oorlog meer in Gaza. Er vindt sporadische guerrilla-actie plaats, maar er is geen georganiseerd verzet meer. Het Israëlische leger lijdt verliezen, maar heel weinig.

“De meeste genocides gebeuren onder het mom van militaire operaties. De Duitse genocide in Namibië, de genocide van de Armenen, die in Cambodja, in Rwanda, in Bosnië: het werd allemaal voorgesteld als een militaire operatie. Ook de genocide op de Joden was georganiseerd als militaire operatie, met mensen in uniformen en kampen.”

Vergelijkingen met de Holocaust worden tijdens deze oorlog vaker gemaakt. Is dat zinvol?

“Israël noemt 7 oktober de grootste moord op Joden sinds de Holocaust en Hamasleden nazi’s. Maar Hamas viel geen Joden aan omdat het Joden waren. Het viel Israëlische Joden aan. Ook anderen trouwens; er zijn bedoeïenen gedood en mensen uit Azië, die riepen dat ze geen Joden waren in een poging te ontkomen. Daar loopt de vergelijking dus spaak. De Holocaust, nazi’s en pogroms erbij halen is bedoeld om iets aan te halen wat niet relevant is voor de kwestie zelf: antisemitisme.

“Anderzijds is er het argument dat Israël geen genocide pleegt in Gaza omdat het geen Auschwitz heeft gebouwd en geen miljoenen Palestijnen heeft gedood. Als Israël een genocide wilde uitvoeren, zouden er geen Palestijnen meer zijn, is het idee. Dat is een vreemd argument als je in acht neemt dat Israël deels gecreëerd is door Joden die de Holocaust overleefden.

“Een genocide is niet per se een kwestie van grote aantallen mensen doden, maar een groep als zodanig vernietigen. Er kunnen heel veel mensen overblijven, maar ze vormen geen groep meer. Hun kinderen zijn gedood, culturele en educatieve plekken zijn vernietigd en ze zijn verspreid over de wereld.”

Israël blijft zich beroepen op het recht op zelfverdediging.

“De huidige regering heeft als doel om de in 1967 bezette gebieden [de Westelijke Jordaanoever, Gaza en Oost-Jeruzalem, red.] over te nemen en zo efficiënt mogelijk te ontdoen van de Palestijnse bevolking. Inwoners hebben geen rechten en leven onder militaire heerschappij. Volgens het internationaal recht hebben zij het recht om zich te verzetten. Níet om bloedbaden aan te richten, zoals Hamas op 7 oktober deed, maar wel om zich te verzetten, óók gewapend.

“Een oorlog uit zelfverdediging is volgens het internationaal recht de enige gerechtvaardigde oorlog. Maar dat geldt voor internationale oorlog. Gaza is geen staat, het is een bezet gebied. Intern wordt het geregeerd door Hamas, maar extern staat het onder controle van Israël. Dus Israël beweert een zelfverdedigingsoorlog uit te voeren tegen een gebied waarvan het zegt dat het onderdeel is van zichzelf.

“De uitspraken van Israëlische leiders – ‘er zijn geen onschuldige mensen’, ‘het zijn allemaal menselijke dieren’ – duiden er bovendien op dat het plan niet is om een oorlog met Hamas te voeren, maar om Gaza te vernietigen.”

Moeten we niet wachten op het oordeel van het Internationaal Gerechtshof, in de zaak die Zuid-Afrika tegen Israël heeft aangespannen, voor we van genocide spreken?

“Nee. De Genocideconventie gaat over het voorkomen en het bestraffen van genocide. Het eerste wat we moeten doen wanneer een genocide staat te gebeuren of gebeurt, is het stoppen. Daarna kunnen we het hebben over of het daadwerkelijk een genocide was, en wie er gestraft moet worden. Maar we weten dat de vernietiging immens is. We weten dat het aantal doden enorm is. We weten dat het doorgaat. En we weten wat het doel ervan is.”

Het Internationaal Strafhof vaardigde donderdag arrestatiebevelen uit voor Yoav Gallant, Benjamin Netanyahu en Mohammed Deif. Zij worden beschuldigd van oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid. Genocide wordt niet genoemd.

“Op basis van het bewijs dat het had, dat ging tot mei dit jaar, was het onthouden van voedsel, water en medicijnen het best gedocumenteerde misdrijf. Wat het Israëlische leger sinds oktober dit jaar in het noorden van Gaza doet, is denk ik gemakkelijker te definiëren als genocidale actie, zonder militair doel of noodzaak.

“Het zou kunnen dat het Internationaal Gerechtshof niet de hele oorlog als genocide zal bestempelen, maar onderdelen ervan. Dat deed het ook met de Bosnische oorlog, waar alleen de specifieke gebeurtenis in Srebrenica, waarbij 8000 jongens en mannen werden gedood, als genocide werd bestempeld. Dat is een laffe uitvlucht, maar zo zagen ze het destijds.”

Waarom is het moeilijk om genocide te bewijzen?

“Intentie bewijzen is het moeilijkste. Israël heeft dat makkelijker gemaakt met wat het zelf ‘onverantwoordelijke uitspraken’ noemt; genocidale uitingen die Israëlische leiders, officieren en rabbijnen al de hele oorlog lang doen. Maar die moeten gekoppeld worden aan de uitvoering ervan.

“Het tribunaal van Neurenberg had het grote voordeel dat Duitsland bezet was door zijn vijanden. Israël staat niet op het punt bezet te worden, dus er is geen toegang tot Israëlische documenten – als die niet al vernietigd zijn.

“Maar omdat er sprake is van een patroon van het vernietigen van universiteiten, van scholen, ziekenhuizen, gecombineerd met genocidale uitspraken, is het heel goed mogelijk dat een Hof dat bestempelt als genocide. Dan hoef je niet per se het bevel voor de vernietiging van een bepaald gebouw in handen te hebben.”

Er gaan regelmatig beelden rond van Israëlische soldaten in Gaza die zichzelf filmen terwijl ze gebouwen opblazen of ondergoed dragen dat ze aantroffen in de huizen van gevluchte Palestijnen. Hoe kan het dat ze zich zo onaantastbaar wanen?

“Ze overtreden daarmee de regels van het leger, maar het leger handhaaft die niet. Deels omdat dit gedrag in de lagere regionen van het leger wordt toegejuicht. Het zijn vaak reservisten afkomstig uit kolonistengemeenschappen op de Westelijke Jordaanoever.

“Het gedrag komt voort uit een verlangen naar wraak vanwege de vernedering van 7 oktober. Maar het weerspiegelt ook het lange proces van ontmenselijking van Palestijnen. Als je mensen bijna zestig jaar lang bezet en alle rechten ontneemt, ga je hen beschouwen als mensen die geen rechten verdíenen. Als mensen die gewoon niet zo menselijk zijn als jijzelf.

Beeld ANP / EPA

“Israëliërs geven geen moer om de bezetting, al wonen ze er dertig kilometer vandaan. Het enige contact dat ze met de Palestijnen hebben, is als jonge militairen, wanneer ze een tijdje het gebied moeten controleren en midden in de nacht deuren intrappen.

“In de eerste weken van de oorlog in Gaza werden enorme hoeveelheden munitie gebruikt. Ze begonnen er snel doorheen te raken. Ze vernietigden álles. Jonge mannen, soms ook jonge vrouwen, met geweren, die zich gedragen als dieren.”

Waar houdt het op?

“Meestal stopt zulk gedrag van legers wanneer alles wat ze wilden vernietigen vernietigd is, of wanneer ze de grenzen van hun eigen macht tegenkomen. Israël is die grenzen nog niet tegengekomen.

“Het land zelf gaat duidelijk ten onder: de sociale cohesie is slechter dan die in decennia is geweest, de democratie is uit het raam gegooid, de politie is een militie geworden, de internationale steun brokkelt af. Het wordt geleidelijk een pariastaat, verarmd en geïsoleerd, zonder de mogelijkheid om nog langer te beweren de enige democratie in het Midden-Oosten te zijn met het meest morele leger ter wereld.

“Maar het zal denk ik nog een paar decennia duren voordat het implodeert. Ik denk dat het eerst een volwaardige apartheidsstaat wordt, zeker als Trump Israël toestaat om gebieden te annexeren. Uiteindelijk bereikt het zijn grenzen, maar dat kan lang duren en ondertussen zullen duizenden mensen sterven.”

Autoriteit

Omer Bartov (1954) werd geboren in Israël. Zijn grootouders emigreerden vanuit Polen naar het mandaatgebied Palestina. Bartov vocht in de Jom Kipoeroorlog van 1973. Hij studeerde aan de Universiteit van Tel Aviv en behaalde een doctoraat aan de universiteit van Oxford met een proefschrift over de nazi-indoctrinatie van het Duitse leger. Hij is de Samuel Pisar-hoogleraar Holocaust- en Genocidestudies aan de Brown University in de Verenigde Staten, waar hij sinds 2000 lesgeeft. Bartov wordt beschouwd als een van ’s werelds leidende autoriteiten op het gebied van genocide.


https://www.trouw.nl/buitenland/voor-deze-israelische-hoogleraar-is-het-glashelder-wat-we-zien-in-gaza-is-genocide~bb80b158/

woensdag 20 november 2024

If This Is Not Genocide, What Is?

 


If This Is Not Genocide, What Is?

Francesca Albanese speaking at London's School of Oriental and African Studies (SOAS) November 2024 . Photo Left in Europe, Flickr

JVL Introduction

Francesca Albanese, the UN Special Rapporteur on Palestine was recently in London, speaking at several venues.  There were objections to her speaking at an attempt to “Ban Fran” by the self named “Campaign Against Antisemitism” which regards almost any criticism of Israel and any support for Palestinian rights as antisemitic.  The protest was present when the interviewer went to hear her speak.  This interview and its introduction outlines the important issues very clearly as they “discussed the Gaza genocide, Israeli settler colonialism, the rights and obligations of peoples and states under international law, and challenges encountered in the course of her mandate as UN Special Rapporteur for the Occupied Palestinian Territories.”

LL

This article was originally published by Tribune on Wed 13 Nov 2024. Read the original here.

If this is not genocide, what is? An interview with Francesca Albanese

UN special rapporteur Francesca Albanese speaks to Tribune about Israel’s genocide as a form of ‘colonial erasure’ — and why the Palestinian cause is a symbol of resistance against all forms of exploitation.

Since the onset of Israel’s exterminationist war on the people of Gaza thirteen months ago, Francesca Albanese, United Nations Special Rapporteur for the Occupied Palestinian Territories, has acquired international renown as a public chronicler, legal anatomist, and political opponent of genocide. Appointed to the role in May 2022 — the month Israeli forces assassinated Palestinian-American journalist Shireen Abu Akleh in Jenin — the Campagna-born international human rights lawyer has produced a succession of official reports detailing Tel Aviv’s apartheid regime, its renovation of the West Bank into a ‘constantly surveilled open-air panopticon’ crisscrossed by colonial settlements, and, since last October, its crimes of genocide against the Palestinians.

Spearheading the urgent demand within international fora for an immediate and unconditional ceasefire, and for the mobilisation of all forms of global pressure upon the Israeli state, Albanese’s heightened profile has naturally seen her subjected to the same rote defamation campaigns familiar to all supporters of Palestinian liberation in Britain. Now, in the face of recent pleas from Israel advocacy organisations to bar her from western college campuses, the Special Rapporteur has undertaken a speaking tour of London universities, addressing Israel’s present genocide and the role (and limits) of international human rights law in resisting it. Coming as the IDF’s so-called Generals’ Plan to ethnically cleanse northern Gaza proceeds, and as more Palestinian and Lebanese children join the thousands upon thousands slaughtered, it was recognised by all attending Albanese’s Monday night address at SOAS that the hour could not be graver.

Approaching the campus off Russell Square, I initially found my path through the SOAS gates blocked by a microcosmic standoff: pro-Zionist demonstrators — brandishing Union and Israeli flags and posters reading ‘BAN FRAN’ and chanting ‘I-I-IDF!’ — flanked by police, and between them and the university, a considerably larger, louder, younger, and more diverse pro-Palestinian cohort, most among them students. With cheers and drumbeats rising as she greeted the assembled crowd, Albanese’s celebrity reception dramatised the resonance felt by the pro-Palestine campaigners between her international stand for the people of Gaza in the face of personal attack and their own activism in the face of disciplinary repression at SOAS.

Dr Michelle Staggs Kelsall, co-director at the institution’s Centre for Human Rights Law, opened proceedings once the vastly oversubscribed event finally got underway with the statement that: ‘We stand in solidarity with Francesca Albanese against attempts to silence her powerful and courageous voice.’ Herself a SOAS human rights law graduate, Albanese’s legal expertise was favourably contrasted by her former lecturer, Professor Lynn Welchmann, with that of another alumnus of that school, David Lammy, following the Foreign Secretary’s recent claim in Parliament that the use of ‘genocide’ to describe what the Israelis have prosecuted in Gaza ‘undermines the seriousness of that term.’ Her relentless activity in support of Palestine and against genocide at the UN praised as ‘valiant’, Albanese entered to a standing ovation to deliver her lecture, ‘Imperialism, Colonialism, and Human Rights: The Litmus Test of Palestine’

In lieu of a summary of the lecture, it’s worth quoting Albanese’s opening description of the topography of the Gaza genocide up to November 2024 in full:

‘Allow me to put the situation of the Palestinian people, as it is now, squarely in our minds. In Gaza, for 401 days, we have watched Israel’s constant bombing, fire, and artillery fire continue to spare nothing and no-one. Warfare has shown its most ruthless face. Large-scale indiscriminate bombing; the use of artificial-intelligence selected-targeting systems; the persistent surveilling of unmanned drones overhead; automatic snipers firing at people as they shop at markets, collect water, seek medical help, or even as they sleep in tents; soldiers bunkered down in tanks attacking unarmed civilians. Burned alive; left to die agonisingly slow deaths under the rubble; whole generations of families, crowded in homes that are bombed and razed in a single instant; hospitals and refugee camps now turned into cemeteries, full of journalists, students, doctors, nurses, persons with disabilities, that once inhabited these now-decimated lands.’

After an initial meeting at a crowded reception in SOAS’s Paul Webley Wing following the lecture, Tribune arranged to meet with Albanese the next day at an Afghan restaurant in Mile End. Surrounded by roads sporting lampposts festooned with Palestinian flags, we discussed the Gaza genocide, Israeli settler colonialism, the rights and obligations of peoples and states under international law, and challenges encountered in the course of her mandate as UN Special Rapporteur for the Occupied Palestinian Territories.


OD

Thank you so much for speaking with Tribune. I’ve been reading through your UN reports ‘Anatomy of a Genocide’ (March 2024) and, more recently, ‘Genocide as Colonial Erasure’ (October 2024), and of course attended your lecture in SOAS last night where you explained that you insist on the genocide framing because ‘The destruction which we see in Palestine is exactly and precisely what settler colonialism does. This is what a settler-colonial genocide is.’

Could you elaborate the argument that you’ve been advancing, in terms of the discourse of international law, regarding the respects in which the ongoing genocide in Palestine can be conceived as a settler-colonial venture?

FA

First of all, what constitutes genocide is not defined by personal opinions or personal stories or by comparison with what has happened in the past, although the past has a lot to tell us about what a genocide looks like. What constitutes genocide from a legal point of view is established by Article Two of the Genocide Convention. It consists of a series of acts which are criminal in and of themselves, like acts of killing, acts of infliction of severe bodily or mental pain, the creation of conditions of life leading to the destruction of a group, the forced transfer of children, the prevention of births. These are acts of genocide recognised by the Genocide Convention.

In order to have genocide, the critical element is the intent to destroy a group — in whole or in part — through even one of these acts. You could have, like happened in Australia or Canada, genocide implemented primarily, even though not only, through the transfer of children, so without killing. So, here’s the first issue, that a number of people dispute that the label ‘genocide’ can be affixed to what Israel is doing because Israel has only killed 45,000 people, as if it was normal, while it has destroyed the entirety of Gaza.

Some people see the brutality of this and still defend it as ‘self-defence’. The point is that this extreme destruction, this violation of basic rules to protect civilians and civilian premises and civilian life in international law, has been completely levelled by the Israeli logic that everyone was killable, either as a terrorist or a human shield or as collateral damage, and everything was destroyable. And this is why, 402 days later, we have a Gaza that is no longer liveable. Gaza is destroyed. If this is not an ostentatious genocide, what else is it?

We also need to understand the context in which this genocide is taking place. This is why I wrote the latter report [‘Genocide as Colonial Erasure’]. The acts of killing, rendering life impossible, forcibly displacing the Palestinians while bombing them north to south, west to east, forcing them to live in the most inhospitable places in Gaza after having destroyed everything that could allow them to access livelihood, after depriving them of water, food, medicine, fuel for over one year — one year! — and also arbitrarily arresting, depriving of liberty, torturing, raping, thousands of Palestinians. Do we see the reality?

And the thing is that this didn’t start just one year ago. The Palestinians have been oppressed, repressed, mistreated, made the object of abuse, indignities, humiliation, and egregious violations of international law for decades. Israel does so in the pursuit of the realisation of a ‘Greater Israel’, a place for Jewish sovereignty only between the river and the sea. This is why I say that this is a genocide that is being conducted not just because of ideological hatred transformed into a political doctrine, as has happened through the dehumanisation of ‘the other’ in other genocides; this genocide has been committed because of the land, for the land. Israel wants the land without the Palestinians. And for the Palestinians, staying on the land is part of who they are as a people. This is why I call it genocide as colonial erasure.

OD

In your report, you have observed, noting that International Court of Justice (ICJ) rulings have also found, that under international law, the Israeli occupation is in and of itself deemed to constitute an act of aggression, which you’ve written thereby ‘vitiates’ any claim Israel may make to a sovereign state’s right of self-defence. Could you explain again, in terms of international law, what the fact that the occupation is itself deemed an act of aggression means for Israel’s oft-claimed ‘right to defend itself’, and, therefore, also for the Palestinians as a people’s right of armed resistance, in principle?

FA

The International Court of Justice has established what serious legal experts, scholars, and others have said for decades. Israel maintains an unlawful occupation in the occupied Palestinian territories, namely Gaza, the West Bank, and East Jerusalem. It prevents Palestinians from realising their self-determination, meaning their right to exist as a people. It is tantamount to racial segregation and apartheid because it translates into and allows a continuous annexation of Palestinian land for the benefit of Jewish Israeli citizens only. This is why [per the ICJ’s ruling] the occupation must be dismantled totally and unequivocally and unconditionally before September 2025. So this means that the troops have to go, that the settlements have to be dismantled, that those Israeli citizens have to be returned to Israel unless they want to stay as Palestinian citizens. But the land is to be returned to the Palestinians. The resources cannot continue to be exploited by Israel. This is very clear, and this is the only way to secure a way forward. This is also, in my view, the beginning of the end, the real, concrete beginning of the end of Israel’s apartheid in the occupied Palestinian territory and beyond.

Because Israel maintains an occupation that translates into the oppression of the Palestinian people, Israel faces threats to its security emanating from the occupied Palestinian territories. But these are consequential from the oppression that Israel imposes upon those territories. And the only way to extinguish that security threat is to end the occupation. Israel has the right to defend itself within its territory from attacks upon its territory from other states. This is what would give Israel the right to use military force and to wage a war against another ‘country’. But the point is that Israel is attacking the people it has maintained under occupation. And violations of the right of self-determination [of the Palestinians] lead to resistance. The right to resist is to a people is what the right to self-defence is to a state, so there is an intimate conflict and conflation between two clashing interests. However, international law is clearly on the side of Palestinian self-determination. The right to resist, of course, has limitations. It cannot target civilians through killing and taking hostages. But what follows suit is that there should be justice, investigation, and prosecution over such acts, not a war of annihilation.

OD

Turning to the UK context, at the very start of the genocide in Gaza, Keir Starmer, then Leader of the Opposition, infamously signalled his support for, in his words, Israel’s ‘right’ to cut off water and energy into the Gaza Strip. And now, as Prime Minister, he and his Foreign Secretary David Lammy, who have both previously stood on pro-Palestinian platforms, have denied the claims of genocide, Lammy arguing that to use that claim undermines the gravity of the term historically. At the same time, they have characterised their government as one which maintains a ‘profound respect for international law.’ In what respect does Britain’s stance that what is happening in Israel is not a genocide, and indeed, its continued supply of arms and other supportive materiel to the Israeli state, figure with its claims to be adhering to international law?

FA

Well, first of all, let me tell you that I don’t think that one can call himself or herself a human rights lawyer if they don’t stand for human rights without political or ideological considerations. Saying that starvation is acceptable is simply betraying what international law stands for, which is ultimately the protection of civilians in situations of armed conflict, hostilities, crisis, etc. Here you have a foreign secretary who is denying that a genocide is ongoing, even where the International Court of Justice has recognised it. He needs to explain how he disqualifies that. But in any case, we will hear, I think, excuses. History will judge these people who have not done anything in their power to prevent atrocities. Meanwhile, in doing so, the UK is violating its obligations under international law not to aid and assist a state which is committing international wrongdoings. This is where we are. There are responsibilities; there might be complicity. This is why I encourage strategic litigation in this country to hold people accountable, but also to make sure — and this is the power of the people — to make sure that its elected leaders do not drag this country and its taxpayers into funding a war of annihilation.

Stephen Kapos, a Holocaust survivor who always stands i solidarity with Palestinians with Francesca Albanese, London, 11 Nov 2024

OD

As noted last night, you were trained at SOAS (as well as other institutions) as an international human rights lawyer. Discussed in the Q&A session after your lecture were differing perspectives on the utility or viability or credibility of international law and the institutions of the postwar international order as means to restrain acts of aggression and crimes against humanity, when at the same time, we can perceive and understand embedded imperialist legacies and power-structural realities within these.

Tribune is a long-standing socialist and internationalist publication that backed the anti-apartheid movement to help liberate South Africa from its very outset. How can activists approaching questions of global politics from that sort of perspective relate to the arguments in defence of engaging with the discourse and framework of international law and existing international institutions to try and help secure Palestinian self-determination while also maintaining that critical anti-colonial perspective on those institutions?

FA

We need to see the problem within our systems, which may seem to be on the periphery of international relations, but are still the centres of the Empire: a system that can control other people’s land, other people’s will, other people’s resources, and make their lives miserable. This is no longer happening only to the Global South; it is also happening to many of us in the Global North. It’s time to see that in the fragility and precariousness of many categories of people, from workers to the elderly, people with disabilities, LGBT people, and migrants. Human rights like freedom of expression and freedom of speech, as well as the right to be remunerated adequately, or the right to have adequate housing and healthcare: these are things that are becoming more and more violated, including in the Global North, and cannot be disconnected from the violations that people in the Global South suffer at the hands of a system which is very much Western-led. Palestine epitomises this system, the struggle of indigenous people, the struggle of victims of the enduring legacy of colonialism, including discrimination against refugees and migrants from the Global South, the struggle for environmental justice. This is why the struggle of Palestine is becoming a symbol of resistance across the world for many who want just to live in a more equal, fair, and non-discriminatory order.

OD

You recently called for the reformation of the old UN Special Committee against Apartheid. How do you see the role of the United Nations and UN-related institutions during the international anti-apartheid movement over South Africa as having a practical significance for the movement in international solidarity with Palestine today?

FA

I think that the United Nations played a role gradually, in the sense that there was debate brought about primarily by states in the Global South to abolish apartheid, but it was largely a reflex of the turmoil that was enveloping the world. The international anti-apartheid movement was a grassroots one, which was originated in this part of the world — in Britain and Ireland — but also soon became rooted in other parts of the West in order to resist through the economic disempowerment of the apartheid regime and help the South Africans liberate themselves from that repressive form of state. This shows that today, like in the past, what is needed is global action, global action in the new revitalised grassroots movement that exists. There is BDS, and there have been students’ protests and students’ actions to reestablish the core of international law, the core principles of international law. It continues, but much more needs to be done. Holding businesses accountable, pushing trade unions into action, holding political leaders — and fellow citizens who have been fighting as part of Israel’s apartheid regime, whether as part of the business enterprise or as soldiers — accountable. It’s time to push for accountability at the domestic level and not just internationally.

OD

One last question, which is perhaps slightly more of a personal one: as UN Special Rapporteur, and especially since October 7, your international profile has expanded substantially, and you have been the target of considerable hostility, personal slanders, attempts at character assassination, etc. (including from Biden administration representatives), with pro-Israel advocacy groups opposing, for instance, your freedom to speak on university campuses. We saw some demonstrators outside SOAS last night, chanting ‘BAN FRAN’ as well as ‘I-I-IDF’. What has been your experience of this opposition, and how have you felt this has impinged upon your mandate as a UN special rapporteur? Do you have a response to those people who would attempt to shut you down?

FA

First of all, let me qualify the protests because people who were not there but read your article might get the wrong impression. There were about ten individuals shouting, with more flags than feet on the ground. They were not a real protest. They were nuisances. A tiny, tiny nuisances. But, I mean, it’s fair. Let them come. Let them cry out, ‘BAN FRAN’, while people are being slaughtered, with 17,000 children killed. Let them do whatever they like. Frankly, I don’t think this is important. I don’t think this is relevant. Also irrelevant is the fact that governments who are complicit with genocide attack me instead of dealing with their unmet legal obligations. I don’t want to entertain discussions concerning how insane these attacks are. They’re just yet another manifestation of how fierce the repression of Palestine, Palestinian identity, and Palestinian resistance to exist is, especially in Western societies.

Special thanks are due to Teresa Rasella, without whom this interview would not have been possible.About the Author

Francesca Albanese is international lawyer and academic and the United Nations’ special rapporteur on the situation of human rights in the Palestinian territories occupied since 1967.

About the interviewer

Owen Dowling is a historian and archival researcher at Tribune

https://www.jewishvoiceforlabour.org.uk/article/if-this-is-not-genocide-what-is/?utm_source=mailpoet&utm_medium=email&utm_source_platform=mailpoet&utm_campaign=today-on-the-jvl-blog-newsletter-total-articles-for-you_1