donderdag 22 mei 2025

Huisbezoeken aan demonstranten gaan door

 











 





Huisbezoeken aan demonstranten gaan door

Onaangekondigde huisbezoeken door de politie aan demonstranten gaan door. ‘Contact zoeken met burgers is de basis van politiewerk.’

politie
− Shutterstock

Wie onaangekondigd een politieagent aan de deur krijgt die vraagt naar het mogelijk deelnemen aan een demonstratie, hoeft zich niet geremd te voelen om deel te nemen aan een demonstratie. ‘Overheidsoptreden rondom demonstraties is niet gericht op het ontmoedigen van deelname aan demonstraties.’

Geen ontmoediging

Van Weel kan zich voorstellen dat een huisbezoek door de politie ‘indruk’ kan maken, maar zegt dat een dergelijk bezoek bedoeld is om informatie over aard en omvang van een demonstratie te verzamelen. ‘Juist om de demonstratie goed te kunnen begeleiden.’ Op ontmoediging van deelname aan een demonstratie is het optreden van de overheid niet gericht ‘en zoveel mogelijk wordt voorkomen dat daarvan in de praktijk sprake is’. ‘Alleen iemands aanwezigheid bij demonstraties is geen reden voor een huisbezoek.’

Schriftelijke machtiging

Huisbezoeken kunnen leiden tot een (beperkte) inbreuk op de persoonlijke levenssfeer, schrijft Van Weel. ‘Deze inbreuk is gerechtvaardigd als daarvoor een wettelijke grondslag bestaat, met het huisbezoek een legitiem doel wordt nagestreefd en het huisbezoek een noodzakelijk en proportioneel middel is om dat doel te bereiken.’ Als een agent daadwerkelijk een woning wil binnentreden, dient deze zich te legitimeren en vertellen waarom deze de woning wil binnengaan. ‘Voor het binnentreden in een woning zonder toestemming van de bewoner is een schriftelijke machtiging vereist.’

Informatievergaring is noodzakelijk om invulling te geven aan de daadwerkelijke uitvoering van de taak de openbare orde te handhaven

David van Weel, minister van Justitie en Veiligheid

Dialoog en de-escalatie

Huisbezoeken rondom demonstraties door de politie moeten ‘noodzakelijk’ zijn om het daarmee nagestreefde doel, zoals het voorkomen van wanordelijkheden, te bereiken en in ieder concreet geval moet men afwegen of ‘minder ingrijpende middelen beschikbaar zijn om het beoogde doel te bereiken’. Die afwegingen maakt de politie ‘in afstemming met het bevoegd gezag op basis van kennis van de lokale omstandigheden’. ‘Dialoog en de-escalatie is hierbij in het algemeen het uitgangspunt.’ Van Weel is dan ook niet van plan om maatregelen te treffen om deze huisbezoeken aan (mogelijke) demonstranten te beperken of beter te reguleren, zoals Lahlah vraagt. ‘Contact zoeken met burgers vormt de basis van politiewerk (…) Het is in dat kader staande praktijk dat de politie bij burgers langs gaat om het gesprek aan te gaan.’

Anti-genocide demonstrant

De politie mag (online) informatie vergaren voor haar taakuitvoering ‘zolang hiermee niet een volledig beeld ontstaat van delen van iemands persoonlijke leven’, antwoordt Van Weel op vragen van Tweede Kamerlid Ismail el Abassi (DENK) naar aanleiding van het huisbezoek aan een ‘anti-genocide demonstrant’, waarbij de politie haar geplande verhuizing opwierp. Op dit individuele geval gaat de minister niet in, maar hij wijst er in algemene zin op dat informatievergaring door de politie is bedoeld om ‘keuzes te maken over de inzet van politiecapaciteit, het gezag te informeren en eventueel mitigerende maatregelen te kunnen treffen’. ‘Deze informatievergaring is noodzakelijk om invulling te geven aan de daadwerkelijke uitvoering van de taak de openbare orde te handhaven.’

Stelselmatige informatievergaring

Van Weel noemt ook een aanstaand wetsvoorstel waarin bij een aanwijzing voor een ernstige verstoring van de openbare orde de politie ‘stelselmatig informatie mag vergaren ten behoeve van de taakuitvoering’. ‘Dit betekent dat met informatievergaring wel een beeld mag ontstaan van delen van iemands leven.’ De politie heeft zelf intern al een vernieuwd handelingskader ontwikkeld voor de online gegevensvergaring en bereidt de invoering hiervan voor. ‘Zo wordt voor de werkvloer meer duidelijkheid gecreĆ«erd over de bestaande bevoegdheden in de online wereld en de grenzen hiervan.’

Bewustzijn van politiemedewerkers

Naar aanleiding van een rapport van Amnesty International over politieoptreden bij demonstraties uit 2023 heeft de politie gekeken naar de huidige processen rondom demonstraties en of zij de huidige instructies beter bekend moeten maken onder politiemedewerkers. Volgens Van Weel zijn ‘interne kwaliteitstrajecten’ opgericht op systeemvaardigheid en op het bewustzijn van politiemedewerkers voor het omgaan met persoonsgegevens en demonstraties. Ook wordt een effectbeoordeling van de gegevensbescherming uitgevoerd.

Persoonsgegevens mogen worden vergeleken met andere politiegegevens, verrijkt met andere gegevens en verstrekt aan andere organisaties

David van Weel, minister van Justitie en Veiligheid

Toezicht op politiedatabanken

Weer andere Kamervragen van Lahlah en Barbara Kathmann (GroenLinks-PvdA) gaan onder andere over het onderzoek ‘Toezicht Gezocht: Amnesty roept op tot controle op politiedatabanken’ van maart 2025 over de uitvoering van identiteitscontroles rondom demonstraties en gegevensverwerking. Daaruit blijkt dat er onvoldoende toezicht is op politiedatabanken, waarin grootschalige verwerking van gevoelige persoonsgegevens plaatsvindt van demonstranten. Gevraagd naar een reactie verwijst minister Van Weel weer naar de beleidsreactie op het rapport ‘Ongecontroleerde macht: ID-controles en gegevensverzameling van vreedzame demonstranten in Nederland’ (2023) van Amnesty International. Toezicht op gegevensverwerking door de politie ligt bij de Autoriteit Persoonsgegevens en die is onafhankelijk, schrijft Van Weel, dus laat hij zich niet uit over aanbevelingen aan hen.

Persoonsgegevens bewaard

Op de vraag wat mogelijke gevolgen voor demonstranten wiens persoonsgegevens zijn opgenomen in politiedatabanken zijn, antwoordt Van Weel dat verwerking van politiegegevens ‘diverse gevolgen’ kan hebben voor ‘betrokkenen’. Ze mogen worden vergeleken met andere politiegegevens, verrijkt met andere gegevens en verstrekt aan andere organisaties. De op basis van de ID-controles bij demonstranten verzamelde politiegegevens worden vijf jaar verwerkt en daarna verwijderd, aldus de minister. Maar: ‘verwijderde politiegegevens worden nog gedurende vijf jaar bewaard met het oog op de afhandeling van klachten en verantwoording van verrichtingen en is alleen toegankelijk voor poortwachters’.

Verlenging bewaartermijn

Daarbij heeft de korpschef in 2019 besloten politiegegevens niet te vernietigen na overschrijding van de bewaartermijn van artikel 14 Wpg, daarin gesteund door de toenmalige minister van Justitie en Veiligheid. Van Weel verzekert dat enkel de poortwachters toegang hebben tot die afgeschermde politiegegevens en alleen met toestemming van het gezag. Wel heeft hij toegezegd de opties voor verlenging van de bewaartermijn politiegegevens te verkennen en ‘tussentijds geen gegevens te vernietigen’.

dinsdag 20 mei 2025

A moment of judgment has come at last: not just for Netanyahu but for his enablers




A moment of judgment has come at last: not just for Netanyahu but for his enablers

Israel’s renewed assault on Gaza has prompted international condemnation, but many of those critics will face their own reckoning

S

uddenly, something is shifting. Last week, a stunning parliamentary intervention was delivered by the Tory backbencher Kit Malthouse. In a question to Hamish Falconer, Labour’s Middle East minister, he noted that “it’s becoming increasingly difficult to keep up with the slaughter in Gaza”, adding that “crimes come daily”. Given Britain was signatory to various conventions imposing a “positive obligation to act to prevent genocide” and other crimes, Malthouse asked what advice the government had taken as to the liability of the prime minister, the foreign secretary, Falconer himself and previous ministers “when the reckoning comes”.

The idea of a “reckoning” is clearly playing on the minds of western politicians. Perhaps it is even keeping them up at night. This week, Britain joined France and Canada in denouncing the suffering in Gaza as “intolerable”, threatening an unspecified “concrete” response if Israel’s current onslaught into the Gaza Strip continues. Speaking in the Commons today, the foreign secretary, David Lammy, announced the UK was suspending trade talks with Israel, summoning its ambassador to the UK and imposing sanctions on a few extremist settlers. “The world is judging. History will judge them,” he said, in reference to Benjamin Netanyahu’s government.

Lammy is right. But the problem for him is that this “judgment” will extend far beyond the direct perpetrators. It will also include Israel’s enablers.

The foreign secretary might have announced his measures with great pomp and gravity, but they amounted to tokenistic nonsense. Even David Cameron tried to go further a year ago when he was foreign secretary, before abandoning plans to directly sanction two senior Israeli government ministers, the finance minister, Bezalel Smotrich, and the national security minister, Itamar Ben-Gvir. With the international criminal court having issued arrest warrants against the Israeli leadership six months ago, panic is clearly breaking out in government. And yet it is still not doing all it can to stop Israel. Just last week, the UK was in court defending Britain’s continued export of F-35 fighter jet parts that end up in Israel.

This is about much more than just a failure to act now. It is about what led us to this moment. Keir Starmer, you see, once agreed that it was appropriate for Israel to impose a siege on Gaza cutting off power and water. (“I think that Israel does have that right. It is an ongoing situation.” He added: “Obviously, everything should be done within international law.”) He later claimed to have said no such thing, despite having said it. He then presided over an exodus of disgusted predominantly Muslim councillors – an adviser briefed that this was Labour “shaking off the fleas” – and took disciplinary action against pro-Palestine MPs. His government has suspended just 8% of arms deals to Israel under immense legal pressure, and approved more military equipment in the three months that followed than had been approved by the Tories in the three years between 2020 and 2023. Nothing the government now does can scrub these facts from the coming reckoning.

Another Tory MP, Edward Leigh, stood up last week, declaring himself a member of Conservative Friends of Israel “for over 40 years, longer than anyone here”. His question was direct: “When is genocide not genocide?” He has been joined by his Tory colleague Mark Pritchard, who noted he had backed Israel for 20 years “pretty much at all costs, quite frankly”. Withdrawing that support, he too alluded to the coming reckoning: “I’m really concerned that this is a moment in history when people look back, where we’ve got it wrong as a country.”

The scale of that reckoning must be proportionate to the scale of the crime. A month into Israel’s onslaught – after which at least 5,139 civilians had been killed, according to conservative baseline figures by the NGO Airwars – the Economist published an editorial headlined “Why Israel must fight on”. A more recent offering, long after the territory has been essentially wiped from the Earth, is titled “The war in Gaza must end”. Or look at Rupert Murdoch’s Times. Usually a reliable supporter of Israel, it now runs opinion pieces asking why we are “closing our eyes to Gaza’s horror”.

A truth is dawning: that this will be remembered as one of history’s great crimes. Right now, the UN warns that 14,000 babies could perish in the next 48 hours without aid. The Israeli opposition leader and former general Yair Golan – who earlier this year declared, “We’d all like to wake up one spring morning and find that 7 million Palestinians who live between the sea and the river have simply disappeared” – now declares his country is “killing babies as a hobby”.

Still, Israel acts with impunity. Having imposed a total siege since the beginning of March, Netanyahu yesterday declared “minimal humanitarian aid” would be allowed in. Why? Not to alleviate Palestinian suffering, but because even zealous pro-Israel politicians “have warned that they cannot support us if images of mass starvation emerge”. A pinprick, in other words, for cosmetic purposes. Meanwhile, Smotrich declares: “We are disassembling Gaza, and leaving it as piles of rubble, with total destruction [which has] no precedent globally. And the world isn’t stopping us.” Zvi Sukkot, a parliamentarian in Smotrich’s party, boasts: “Everyone got used to the idea that you can kill 100 Gazans in one night … And nobody in the world cares.”

On 24 October 2023, I wrote a column on these pages with the headline “Israel is clear about its intentions in Gaza – world leaders cannot plead ignorance of what is coming”. Why? Because Israel’s leaders and officials made devastatingly clear what they would do from day one. “As the calamity of Israel’s onslaught against Gaza becomes apparent, those who cheered it on will panic about reputational damage and plead their earlier ignorance,” I wrote. “Do not let them get away with it this time.” As the people of Gaza now prepare for the worst, being right has never felt so bitter. But it took no special insight or powers of prophecy, for here was a catastrophe foretold from the start.