Al Jazeera has produced three films about the situation in the Labour Party. Short versions have been broadcast and the entire series is now available unabridged online.
Their revelations are explosive, these films compulsive viewing.
Yet British mainstream media, with one or two minor exceptions, have simply blanked them and the Labour Party to date has issued no comment whatsoever.
It is vital to call for a thorough investigation of the claims these films are making.
Below we provide links to each of the three programmes with Al Jazeera’s own description of their contents
The Labour Files
Part 1: The Crisis
Al Jazeera’s Investigative Unit uncovers the true story behind the “crisis of anti-Semitism” that engulfed the British Labour Party under Jeremy Corbyn. It made him appear unfit to govern and led to a crushing electoral defeat. An analysis of internal party documents, social media data and covert recordings reveals how senior Labour officials used the party’s procedures to undermine support for Jeremy Corbyn and to silence debate about Israel’s treatment of Palestinians. The files also show how pro-Israel groups ask the party to distance itself from the Boycott Divest and Sanctions campaign, a protest movement that seeks to end Israel’s occupation of Palestinian lands, and how – in response – the Jewish Board of Deputies was assured that Labour would “never accept attempts to exceptionalise and deligitimise Israel.”
Part 2:The Purge
An investigation based on the largest leak of documents in British political history. The Labour Files examines thousands of internal documents, emails and social media messages to reveal how senior officials in one of the two parties of government in the UK ran a coup by stealth against the elected leader of the party. The program will show how officials set about silencing, excluding and expelling its own members in a ruthless campaign to destroy the chances of Jeremy Corbyn becoming Britain’s prime minister. Candidates for key political roles were blocked and constituency groups suspended as the party’s central office sought to control the elected leadership.
Part 3: The Hierarchy
Al Jazeera’s Investigative Unit reveals how a British political party that claims to embrace progressive values created a hierarchy of racism that discriminated against its Black, Asian and Muslim members. Interviews, internal documents and social media messages shared by the most senior staff in Britain’s Labour Party betray a racist culture where abuse was aimed at their own colleagues, councillors and political leaders. The Labour Files exposes how a battle for the heart of the UK’s main opposition party led to combatting anti-Semitism while creating secret dossiers to suspend Muslim members and shut down local democracy. Labour’s campaign to present a tough image on anti-Semitism while ignoring other forms of discrimination drove many staff to resign. One senior Labour staffer of Asian descent compared working in the Labour offices to be attacked by a racist thug.
‘Every day is worse than the one before’: a Palestinian community fights for survival
One of the biggest expulsion decisions since the Israeli occupation of Palestinian territories began in 1967 has left an entire community at risk
by Bethan McKernan and Quique Kierszenbaum in Masafer Yatta, West Bank
Wed 28 Sep 2022 13.34 BST
The new school year has started and harvest season is just around the corner, but some of the men and boys of Masafer Yatta are busy working on a different project – moving into a cave.
In Khribet al-Fakhiet, a remote village deep in the occupied West Bank, residents were using an improvised winch mounted on a pickup truck to help clear out a cavern housing sheep and goats. Buckets lowered through the entrance and a hole in the ceiling came back out filled with straw and dung; the dusty, hot interior was lit by lamps powered by a generator. Faced with the demolition of their home, livestock pens and other structures, one family is preparing to relocate into the cave before winter comes.
Mohammed Ayoub, 46. Photograph: Quique Kierszenbaum/The Guardian
“We have no choice,” said Mohammed Ayoub, the head of an extended family of 17. “We have been sleeping in the village clinic since our home was destroyed, but we have to find an alternative.”
The Guardian met the family in May, just after the Israeli supreme court decision that has turned life upside down for the 1,000 or so Palestinians living in Masafer Yatta’s collection of hamlets. The Ayoub house was demolished by bulldozers in an operation supervised by the Israel Defence Forces a few weeks after the ruling, leaving them living in a tent all summer.
Israel designated this 3,000ha (7,410 acre) area of the barren south Hebron hills as a military training zone – Firing Zone 918 – in the 1980s. After decades of legal battles, however, four months ago the supreme court finally agreed with the IDF’s argument that the people living in Masafer Yatta could not prove they were residents before the firing zone was established.
The ruling, which contravenes international law, was one of the single biggest expulsion decisions since the Israeli occupation of the Palestinian territories began in 1967. Now, the homes and livelihoods of the entire community are at risk, and the army, together with illegal Israeli settlers, is increasing the pressure to try to get the Palestinians to leave.
Life in Masafer Yatta was already difficult: the region is located in Area C, the sparsely populated 60% of the West Bank under full Israeli control and under threat of annexation. Palestinian water cisterns, solar panels, roads and buildings here are frequently demolished on the grounds that they do not have building permits, which are nearly impossible to obtain, while surrounding illegal Israeli settlements flourish. The community are mostly herders, raising goats and sheep throughout scorching summers and freezing winters.
Since the legal limbo ended in May, the situation has changed quickly for the worse. Demolitions have accelerated, with all 80 people living in Khallet Athaba’ expected to lose their homes when bulldozers arrive on Thursday. The army is also carrying out more live fire training, sometimes damaging Palestinian buildings or leaving behind casings and debris residents fear could be unexploded ordnance.
New checkpoints have completely isolated villages such as Jimba, making it difficult for residents to leave: the Palestinians are held up and questioned by soldiers sometimes for hours at a time, and around 60 unlicensed cars have been confiscated.
To avoid the IDF, residents now call ahead to other villages to try to figure out the movement of the armoured personnel carriers, before travelling on circuitous unpaved roads.
Many families have gone back to using donkeys, rather than cars, to get around. The Guardian travelled in one of the few Palestinian-owned vehicles now allowed to traverse the area – and even then, no one dared to use roads with army checkpoints.
The IDF said in response to a request for comment: “Firing Zone 918 is a closed military area. Every entrance to the area without permission from the IDF is a criminal offence and endangers human lives. Accordingly, IDF soldiers are stationed at the entrances to the firing zone in order to prevent unapproved entry to the area. In addition, the IDF operates in order to allow for routine daily life to all civilians of the area.”
The feeling, as the Abu Aram family put it, is a sense of being pursued at all times. Outside their home in Mirkez, a hamlet on a windy plateau, Mina and Mohammed Abu Aram described the last time they tried to take their three-year-old son, Ammar, for a hospital appointment in the city of Hebron.
Mina Abu Aram, 35, with her son Ammar, who has a heart condition. Photograph: Quique Kierszenbaum/The Guardian
“Ammar was born with a heart condition. He needs medicine every day, and has to go to the hospital a lot. Last week we were stopped by soldiers, and they took the car, and took [Mohammed] to the base, and left me and Ammar on the side of the road,” Mina said.
“We told them Ammar had a medical appointment, but they did not care. It took two hours for my husband to walk back to us.”
The Masafer Yatta community is not just dealing with the army, but with an increase in the number of Israeli settlers around them – some of whom are notoriously violent.
“The soldiers push from the west, and the settlers from the east, squeezing us in all directions,” said Nidal Younes, the head of the Masafer Yatta village council.
Under this campaign of attrition, some people have been forced to leave for nearby Yatta town. The effect is perhaps most noticeable at the area’s only secondary school: students are now on average an hour late every morning after navigating the new checkpoints, the headteacher said, and staff coming from Yatta town have been turned back, detained or had cars confiscated.
The IDF said that during a “singular, specific instance in which students were delayed, the guidelines were clarified on the issue in order to prevent any future delays to students”, but residents say it happens almost every day. The parents of around 20 children have already decided to move them to a school in Yatta, where they stay with relatives during the week.
Bisan, 17: ‘It is a dangerous situation and I have thought about leaving school, but I won’t. That is what they want.’ Photograph: Quique Kierszenbaum/The Guardian
“Every day is worse than the one before,” said Bisan, a 17-year-old student. “It is a dangerous situation and I have thought about leaving school, but I won’t. That is what they want.”
While human rights lawyers are filing interim injunctions to try to stop the live fire exercises and halt evacuation orders, legal avenues in Israel for saving Masafer Yatta appear to be all but exhausted.
The EU has taken a strong stance against the supreme court decision: the bloc’s envoy to the Palestinians, Sven Kühn von Burgsdorff, accused the judges of disregarding international law and making a “political decision, not a legal one at all”. He has also called on the international community to pressure Israel into upholding its responsibilities towards the Palestinian people as an occupying power.
“Things were bad before the court ruling,” said Mohammed Ayoub, the displaced farmer. “I have been a shepherd all my life. I have never been to Israel, but maybe I will have to sell my goats and apply for a work permit there.”
On the site where the Ayoubs’ garden used to be, an old oil drum protects an olive tree sapling from the threat of bulldozers.
“This is our land, this is my home. Whatever happens, we will not leave,” he said.
De gemartelde boer, de Australische special forces en een verdwenen rapport
Inlichtingenrapport Afghanistan Wat is er gebeurd met een melding over een terechtstelling van een Afghaanse burger in 2010, niet ver van Kamp Holland? Het ministerie van Defensie heeft het rapport nog altijd niet gevonden.
Een kolonel der mariniers zit eind 2020 opgeruimd klaar voor een nieuwe zoekopdracht, in het defensie-archief in Rijswijk. Hij is het hoofd van de afdeling Evaluatie van het ministerie van Defensie. Hij zoekt een rapport over een mogelijke oorlogsmisdaad van Australische militairen in Uruzgan. Het is geschreven door een Nederlandse militair.
Voor hem op tafel staat een bruine, kartonnen archiefdoos. Erin zitten harde schijven met witte stickers: ISAF 2005-2010. ISAF is de missie in Afghanistan waaraan Nederland deelnam. Zijn laptop is voor de veiligheid niet verbonden met de buitenwereld; de schijven bevatten staatsgeheime informatie.
Hij sluit een eerste harde schijf aan op de laptop en wacht af.
Empty folder, meldt het scherm.
Zijn opdracht kwam van de top. In Australië is dan net bekend geworden dat militaire elite-eenheden in Afghanistan ervan worden verdacht burgers en krijgsgevangenen tegen het internationaal oorlogsrecht in te hebben gemarteld en gedood. Het geeft onrust in Nederland. Tweede Kamerleden willen weten of Nederlandse militairen wisten dat Australische troepen „strafrechtelijke executies” uitvoerden. Ze werkten nauw samen.
Minister Stef Blok (Buitenlandse Zaken, VVD) belooft het na te gaan. „Niet alleen moeten we met de stofkam door de dossiers gaan”, zegt hij de Tweede Kamer op 26 november 2020 toe, „we moeten ook de betrokken mensen bevragen”. Minister Ank Bijleveld (Defensie, CDA) schrijft dat na het Australische rapport bij het ministerie een melding is binnengekomen, „van een Nederlandse militair die destijds was uitgezonden naar Uruzgan. De melding heeft betrekking op het handelen van Australische en niet van Nederlandse militairen. Momenteel onderzoekt het ministerie deze melding.”
De stofkam dus. Door de archieven. Diepgravend onderzoek. Interviews met betrokkenen. Mogelijke kennis van oorlogsmisdaden. En dan: niets meer. Het blijft stil. Loop de Kamerstukken er maar op na. Niemand komt er ooit nog op terug.
De Afghaan Abdul Jilal vlak na zijn arrestatie. Hij werd door de Nederlanders vrijgelaten. Later is hij gedood.
Foto Korps Mariniers
Het verdwenen defensierapport: wat Nederland wist over Australische oorlogsmisdaden
Een Nederlandse militair rapporteert de moord en marteling onmiddellijk in een zogeheten Special Report dat ‘de lijn’ ingaat, digitaal en op papier, en rapporteert er ook mondeling over. Er gebeurt niets mee. Er is geen navraag, het wordt niet doorgegeven, er komt geen onderzoek. Ook dat is volgens juristen tegen het internationale oorlogsrecht (zie kader).
In de jaren erna blijft het stil, tot dus in 2020 die melding op het ministerie van Defensie in Den Haag binnenkomt, na het Australische rapport. Daar moet het ministerie van Defensie iets mee. De directeur Evaluatie gaat na de belofte van de ministers aan de Tweede Kamer met een klein team op onderzoek. Ze stuiten volgens bronnen op niet werkende harde schijven, schijven met porno, ontbrekende documenten en leidinggevenden die zich niets meer kunnen herinneren van een mogelijke oorlogsmisdaad.
Het rapport is nog altijd zoek.
Codenaam Hammer
Op 17 april 2010, de papaver moet nog worden geoogst, gaan vijf Nederlandse militaire voertuigen vanaf een buitenpost in de Afghaanse Dehrafshan-vallei op weg om een eenheid te bevoorraden. Het is onderdeel van een operatie om in dit onrustige deel in de provincie Uruzgan grip te krijgen op de vele opstandelingen, hun logistiek en netwerken. Speciale aandacht gaat uit naar het vinden en oppakken van plaatselijke bommenmakers.
Het eind van de missie is dan al in zicht. In Nederland is het kabinet op 20 februari gevallen over de Uruzgan-missie, die in 2006 is begonnen. Met name het CDA had de missie willen verlengen, de PvdA zag dat niet zitten. Besloten werd dat de missie op 10 augustus zou ophouden. De militairen in de vallei maken deel uit van de laatste lichting.
Niet ver vanaf de buitenpost gaat het mis. Het tweede voertuig in de colonne, een Viking, stuit met een rupsband op een ontsteking, de geïmproviseerde bom (IED) explodeert, het voertuig vliegt in brand. Korporaal der mariniers Jeroen Houweling (29) en marinier Marc Harders (23) overleven de aanslag niet. Een derde marinier raakt zwaargewond.
De afscheidsceremonie op Kamp Holland op 19 april is indrukwekkend. Na een herdenkingsdienst in een hangar brengen naaste collega’s de kisten in een jeep naar het vliegtuig. Honderden Nederlandse, Australische, Amerikaanse en Afghaanse militairen vormen een erehaag. Het vliegtuig brengt de omgekomen mariniers naar Nederland.
Ceremonie voor de twee omgekomen mariniers in Kamp Holland, 19 april 2010.
Foto Bas Czerwinski
De mariniers zijn vastberaden de bommenmaker te vinden. Ze hoeven niet lang te wachten. Snel na de aanslag krijgt de inlichtingenofficier van de mariniers een tip van de Australische special forces. De hoofdverdachte zou een bekende zijn die al langer op de coalitielijst staat van te vangen of te doden doelwitten. Hij geldt als een ‘IED-facilitator’ van de Taliban.
Hammer is zijn codenaam, objective Hammer.
Het doelwit bevindt zich volgens de Australiërs in zijn huis niet ver van de buitenpost. De Nederlandse mariniers mogen hem op woensdag 21 april zelf oppakken, met hulp van Afghaanse regeringstroepen.
De Nederlandse mariniers leveren de Afghaan volgens protocol op Kamp Holland af, bij de Nederlandse militaire inlichtingeneenheid Jistarc (voluit: Joint Intelligence, Surveillance, Target Acquisition & Reconnaissance Commando). Medewerkers van deze eenheid verzamelen zelf informatie en werven en spreken lokale bronnen. Ook mogen ze als enige de gevangenen verhoren, zo’n tien per week. Ze zoeken uit of iemand heeft gedaan waarvan hij wordt beschuldigd, of dat hij wel echt de beruchte Talibanleider is. Voor veruit de meeste gevangenen – zeg, negen van de tien – is het antwoord bevestigend. Die worden overgedragen aan de Afghaanse autoriteiten.
De inlichtingenofficieren mogen de man die de mariniers hebben binnengebracht maximaal 96 uur verhoren; voldoende tijd om het bewijs na te lopen dat door de Nederlandse mariniers en later ook door Australiërs wordt geleverd. Er zijn foto’s van het huis van de man, er zouden 107 millimeter-granaten in de bomen in zijn tuin zijn gevonden en roestige AK-47’s.
De verhoorders hebben al snel twijfels. Is het mogelijk dat deze man die voor hen zit alleen dezelfde náám draagt als het bekende doelwit, zoals zo veel mannen met deze naam in deze vallei? Kan het zijn dat hij is verraden door een naaste die op zijn grond aast? Ook dat is een gangbare praktijk. En als hij zo’n bekend doelwit zou zijn, waarom is er dan geen dossier van hem met een foto, vingerafdrukken of andere informatie?
Het team verhoort de gevangene, doet eigen onderzoek, maakt een tijdlijn en een ruimtelijke reconstructie van zijn huis en tuin. Ook spreken ze met eigen, lokale bronnen, die ze al lang kennen en betrouwbaar achten.
Hoe meer ze te weten komen, hoe meer ze ervan overtuigd raken dat deze man niet de bommenmaker is die ze zoeken. Dat hij onschuldig is. Bronnen vertellen hun dat de man ruzie heeft met de broers van zijn moeder en dat die hem proberen zwart te maken. De man gebruikt dierlijke mest, geen kunstmest waarvan het nitraat ook voor bommen geschikt is. Een delegatie uit het dorp komt naar Kamp Holland om te vertellen dat ze echt de verkeerde te pakken hebben. Dat gebeurt zelden. In een zo onrustig gebied houden dorpsgenoten zich doorgaans stil.
De man voor hen is niet Hammer maar een onschuldige lokale boer met toevallig dezelfde, veel voorkomende naam, is de stellige conclusie van de militaire inlichtingeneenheid. Hij is eind twintig, niet zo groot. Abdul Jalil is zijn naam, bevestigt het NIMH. Hij is jong getrouwd en heeft twee kleine kinderen, peuters nog. Oorspronkelijk komt hij uit Kandahar.
De vijf 107 mm-granaten die zijn gevonden in een holte van een boom? Onmogelijk, ziet het verhoorteam. De verdachte zegt recent boompjes te hebben geplant – sprietjes nog. Uit eigen onderzoek van het team blijkt dat te kloppen. Er kunnen onmogelijk granaten van die grootte in de bomen verborgen zijn geweest.
Militairen op zoek naar een wapenopslagplaats in de woestijn in het district Chora.
Foto Bas Czerwinski
Zo gaat het door. Telkens als belastend materiaal niet deugdelijk blijkt, komen de Australiërs met nieuw bewijs aandragen. Soms slordig afgeleverd, in een juten zak. De Nederlandse mariniers houden zich afzijdig.
Na 96 uur laten de verhoorders Abdul Jalil vrij, op 25 april 2010. Het betekent dat hij onschuldig is verklaard en niet hoeft te worden overgedragen aan de Afghaanse autoriteiten. Hij mag gewoon weer naar huis. Zijn dorpsgenoten komen hem direct opzoeken en feliciteren, volgens een verslag uit die tijd.
De Australiërs blijven overtuigd van „de identiteit en schuld van Jalil/Hammer”, volgens het NIMH. Ook veel Nederlandse mariniers denken dat een schuldige man ten onrechte vrijuit is gegaan, vertellen meerdere bronnen nu. Het zorgt voor spanningen op Kamp Holland tussen de mariniers en de inlichtingenofficieren.
Gemarteld en vermoord
Abdul Jalil leeft na zijn vrijlating niet lang meer. De Australiërs doden hem. De officiële lezing in verslagen uit die tijd luidt: op 10 mei, in de avond, op basis van nieuwe informatie. De militairen wilden hem arresteren, hij verzette zich, het kon niet anders, ze móesten hem wel doden. In een persbericht van het Australische ministerie van Defensie op 17 mei 2010 wordt overigens een ander verantwoordelijk gehouden voor de aanslag: „De Talibanleider die verantwoordelijk wordt gehouden voor de IED die op 17 april twee Nederlandse soldaten om het leven bracht, Abdul Malik is ook omgekomen bij een operatie van de Special Forces.”
Ook veel mariniers denken dat de schuldige man ten onrechte vrijuit is gegaan
Volgens Australische bronnen is dit daadwerkelijk een andere persoon dan Abdul Jalil. Het ministerie in Canberra geeft geen commentaar op vragen over inlichtingen of het selecteren van doelwitten. Wel mailt een woordvoerder dat „defensie geen meldingen heeft gevonden met beschuldigingen over schendingen van het internationaal humanitair recht”.
Meerdere lokale bronnen vertellen dat de Australiërs Jilal hebben gemarteld en vermoord
Zijn mondhoeken zijn opengesneden.
Zijn tong is uit zijn mond gehaald.
Een kogel doorboorde zijn achterhoofd.
Een van de inlichtingenofficieren schrijft meteen een rapport over de gemelde marteling. In dit Special Report legt hij vast hoe het zou zijn gegaan. De mondhoeken, de tong, de kogel, het staat er volgens meerdere bronnen allemaal in. Het rapport gaat in een eigen digitaal systeem, waarmee het ook belandt bij de MIVD. Later eindigt het op een harde schijf.
Dan gaat het leven op Kamp Holland verder. De missie gaat door, er is elke dag wel wat. De Nederlanders zijn ook druk bezig hun geplande vertrek uit Uruzgan te regelen.
Jarenlang dragen de Jistarc-leden het voorval met zich mee. Totdat in 2020 het Australische onderzoeksrapport verschijnt en bekend wordt dat martelingen en het „negeren en het verdraaien van de regels” door de Australiërs praktijk was. Het rapport beschrijft hoe de elite-eenheden wapens neerlegden op door hen omgebrachte burgers om te doen alsof die gewapend waren. Jonge militairen moesten als ontgroeningsritueel gevangen Afghanen executeren.
Het hoofd van de Australische krijgsmacht biedt „zonder terughoudendheid excuses aan voor misdaden door Australische soldaten”.
Zoektocht zonder resultaat
De kolonel der mariniers die de melding moet nalopen op het ministerie van Defensie in Den Haag is Olivier Loos. Hij was al bezig de Nederlandse samenwerking met de Australiërs in Uruzgan in kaart te brengen. Deze melding past daar mooi bij.
Loos spreekt met de melder en een collega van de man en gaat aan de slag. Hij acht de melding geloofwaardig. Het lijkt een eenvoudige klus. Er is een melder, er zijn mensen die ervan weten, er staat iets beschreven in een rapport dat digitaal en fysiek verspreid is. In een missie verzamelt een war diarist alle documenten. Betrokkenen zouden erover moeten kunnen vertellen.
De praktijk blijkt anders.
Harde schijven werken niet meer, hebben verouderde aansluitingen, of zogenaamd lege mappen of zijn enkel met kunstgrepen te ontsluiten.
Op de schijven die wel werken, leveren zoekslagen op trefwoord niets op. Hij zoekt op Special Report, op Special Intell Report, op variaties erop. Afghaanse namen kennen tal van spellingen. Ook ‘Hammer’ geeft geen resultaat.
Als het archief in Rijswijk door corona vaker gesloten is, maakt Loos kopieën die hij in de weekenden en avonduren in zijn eigen kantoor op het ministerie doorzoekt. Eveneens zonder resultaat.
Aan een zoektocht naar een papieren exemplaar van het alarmerende rapport begint hij niet eens. Een archivaris in Rijswijk wijst hem op een dag op een enorme kast aan de wand met meters aan dossiermappen. „Waar zal ik beginnen?”, vraagt Loos. „Linksboven”, zegt de archivaris. Er is geen beginnen aan, denkt Loos en hij laat de papierberg voor wat die is.
Ook telefoontjes leveren niets op.
Beveiliging aan de buitenpoort van Kamp Holland en Een zandstorm bij Kamp Holland, in 2010.
Foto’s Foto Valerie Kuyper / ANP en Bas Czerwinski
De militaire inlichtingendienst MIVD zegt het rapport niet te kennen. Het inlichtingenhoofd die het rapport moet hebben ontvangen ook niet. De toenmalige commandant van Task Force Uruzgan, Kees van den Heuvel evenmin. „Ik heb zo’n rapport nooit gezien, weet niet eens of het bestaat”, zegt hij nu tegen NRC.
Van den Heuvel was na de dood van Jalil van 13 tot 26 mei met verlof in Nederland, vertelt hij. In theorie kan het rapport net in die periode zijn afgeleverd op zijn kantoor, waar zijn toenmalige plaatsvervanger Bas Brust zat. Brust laat vanuit de VS weten het rapport evenmin te kennen. Was dat wel het geval geweest, dan had hij dit naar zijn zeggen direct gemeld aan onder meer de Australische legerleiding en „dit op z’n minst aan Kees van den Heuvel hebben gebriefd bij terugkomst in Uruzgan.”
Van den Heuvel, inmiddels met pre-pensioen, zegt iets vergelijkbaars. „Als ik een dergelijk rapport had ontvangen, had ik zeker actie ondernomen. Dan had ik de leiding in Den Haag geïnformeerd en was er een onderzoek gekomen. Dit is zo’n gevoelig onderwerp.”
Het inlichtingenhoofd die het tweede exemplaar zou hebben ontvangen en door NRC vijf dagen voor publicatie om een reactie wordt gevraagd, zegt „op zo’n korte termijn niet in staat te zijn tot een gesprek”. Via een woordvoerder laat hij weten het rapport niet te kennen.
De minister, de secretaris-generaal, de militaire top, iedereen blijft steeds van de zoektocht op de hoogte. Maar die duurt niet lang. Na een maand of drie, in februari 2021, geeft Loos het op, tot zijn „professionele frustratie”.
Lang niet alle betrokkenen zijn gebeld. Loos spreekt met twee van de tien officieren van het toenmalige inlichtingenteam, ondanks zijn „indruk dat het hele team op de hoogte is van het rapport”. Ook de mariniers zijn niet bevraagd. En pas na vragen van NRC, in de week voor publicatie, heeft Defensie navraag gedaan in Australië en in de Verenigde Staten.
Het onderzoek is formeel nooit afgesloten, volgens Defensie, maar naar het rapport wordt sinds februari 2021 niet meer gezocht. De Kamerleden van SP en D66 die wilden weten of Nederlandse militairen van de Australische misdaden wisten, vroegen er ook nooit meer naar. Van den Heuvel denkt dat na hernieuwde aandacht het onderzoek wel heropend zou kunnen worden. „Met de oorlog in Oekraïne is er veel publieke aandacht voor mogelijke schendingen van mensenrechten.” Ook Brust hoopt dat de kwestie alsnog wordt opgehelderd: „Het zou goed zijn als het mysterie wordt opgelost en de waarheid boven water komt.”
:strip_icc()/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2022/09/web270922binuruzgan.jpg)
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data64556938-86913e.jpg)
:strip_icc()/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2022/09/2709binoorlogsmisdaden1-web.jpg)
:strip_icc()/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2022/09/data91203927-e3d1c8.jpg)
:strip_icc()/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2022/09/data91203918-cf9113.jpg)