The Russian Federation Council is set to hold an unscheduled meeting on Friday, leading to widespread speculation in Moscow that the country might impose martial law.
The introduction of martial law would give the authorities sweeping powers to limit freedom of movement and freedom of speech. Martial law has been introduced in modern Russia.
Tatyana Stanovaya, a prominent Russian political analyst and founder of R.Politik on Wednesday evening tweeted that introducing a martial law would be a “logical scenario.”
“The proclamation of martial law will allow the authorities to introduce military censorship, to increase the secrecy of the state’s activities and the actions of local bodies.”
With the introduction of martial law, the powers of elected bodies, local authorities and officials are automatically extended.
The last time an unscheduled meeting of the Federation Council was called, the body approved President Vladimir Putin permission to use military force outside the country, two days prior to the country’s invasion of Ukraine on February 24th.
The Federation Council said it will officially discuss on Friday a package of anti-crisis measures in response to Western sanctions.
Over 6,500 Russians have so far been detained across Russia during anti-war protests, according to the independent monitoring site OVD-Info.
Russia has also seen a widespread crackdown on its independent media since the start of the war. Yesterday, Russia’s prosecutor general ordered the country’s media watchdog to block the liberal Ekho Moskvy radio station and the last remaining opposition television channel Dozhd TV.
The Duma is also set to meet on Friday to discuss a new law that would punish “spreading disinformation about the armed forces of the Russian Federation in any military conflicts” with up to 15 years in prison.
It has long been clear that Nato expansion would lead to tragedy. We are now paying the price for the US’s arrogance
‘Washington’s attempt to make Ukraine a Nato political and military pawn (even absent the country’s formal membership in the alliance) may end up costing the Ukrainian people dearly.’ Photograph: Mindaugas Kulbis/AP
R
ussia’s military offensive against Ukraine is an act of aggression that will make already worrisome tensions between Nato and Moscow even more dangerous. The west’s new cold war with Russia has turned hot. Vladimir Putin bears primary responsibility for this latest development, but Nato’s arrogant, tone‐deaf policy toward Russia over the past quarter‐century deserves a large share as well. Analysts committed to a US foreign policy of realism and restraint have warned for more than a quarter‐century that continuing to expand the most powerful military alliance in history toward another major power would not end well. The war in Ukraine provides definitive confirmation that it did not.
Thinking through the Ukraine crisis – the causes
“It would be extraordinarily difficult to expand Nato eastward without that action’s being viewed by Russia as unfriendly. Even the most modest schemes would bring the alliance to the borders of the old Soviet Union. Some of the more ambitious versions would have the alliance virtually surround the Russian Federation itself.” I wrote those words in 1994, in my book Beyond Nato: Staying Out of Europe’s Wars, at a time when expansion proposals merely constituted occasional speculation in foreign policy seminars in New York and Washington. I added that expansion “would constitute a needless provocation of Russia”.
What was not publicly known at the time was that Bill Clinton’s administration had already made the fateful decision the previous year to push for including some former Warsaw Pact countries in Nato. The administration would soon propose inviting Poland, the Czech Republic and Hungary to become members, and the US Senate approved adding those countries to the North Atlantic Treaty in 1998. It would be the first of several waves of membership expansion.t
Even that first stage provoked Russian opposition and anger. Inher memoir, Madeleine Albright, Clinton’s secretary of state, concedes that “[Russian president Boris] Yeltsin and his countrymen were strongly opposed to enlargement, seeing it as a strategy for exploiting their vulnerability and moving Europe’s dividing line to the east, leaving them isolated.”
Strobe Talbott, deputy secretary of state, similarly described the Russian attitude. “Many Russians see Nato as a vestige of the cold war, inherently directed against their country. They point out that they have disbanded the Warsaw Pact, their military alliance, and ask why the west should not do the same.” It was an excellent question, and neither the Clinton administration nor its successors provided even a remotely convincing answer.
George Kennan, the intellectual father of America’s containment policy during the cold war, perceptively warned in a May 1998 New York Times interview about what the Senate’s ratification of Nato’s first round of expansion would set in motion. “I think it is the beginning of a new cold war,” Kennan stated. ”I think the Russians will gradually react quite adversely and it will affect their policies. I think it is a tragic mistake. There was no reason for this whatsoever. No one was threatening anybody else.”
He was right, but US and Nato leaders proceeded with new rounds of expansion, including the provocative step of adding the three Baltic republics. Those countries not only had been part of the Soviet Union, but they had also been part of Russia’s empire during the Czarist era. That wave of expansion now had Nato perched on the border of the Russian Federation.
Moscow’s patience with Nato’s ever more intrusive behavior was wearing thin. The last reasonably friendly warning from Russia that the alliance needed to back off came in March 2007, when Putin addressed the annual Munich security conference. “Nato has put its frontline forces on our borders,” Putin complained. Nato expansion “represents a serious provocation that reduces the level of mutual trust. And we have the right to ask: against whom is this expansion intended? And what happened to the assurances our western partners made after the dissolution of the Warsaw Pact?”
In his memoir, Duty, Robert M Gates, who served as secretary of defense in the administrations of both George W Bush and Barack Obama, stated his belief that “the relationship with Russia had been badly mismanaged after [George HW] Bush left office in 1993”. Among other missteps, “US agreements with the Romanian and Bulgarian governments to rotate troops through bases in those countries was a needless provocation.” In an implicit rebuke to the younger Bush, Gates asserted that “trying to bring Georgia and Ukraine into Nato was truly overreaching”. That move, he contended, was a case of “recklessly ignoring what the Russians considered their own vital national interests”.
The following year, the Kremlin demonstrated that its discontent with Nato’s continuing incursions into Russia’s security zone had moved beyond verbal objections. Moscow exploited a foolish provocation by Georgia’s pro‐western government to launch a military offensive that brought Russian troops to the outskirts of the capital. Thereafter, Russia permanently detached two secessionist‐minded Georgian regions and put them under effective Russian control.
Western (especially US) leaders continued to blow through red warning light after a red warning light, however. The Obama administration’s shockingly arrogant meddling in Ukraine’s internal political affairs in 2013 and 2014 to help demonstrators overthrow Ukraine’s elected, pro‐Russia president was the single most brazen provocation, and it caused tensions to spike. Moscow immediately responded by seizing and annexing Crimea, and a new cold war was underway with a vengeance.
Could the Ukraine crisis have been avoided?
Events during the past few months constituted the last chance to avoid a hot war in eastern Europe. Putin demanded that Nato provide guarantees on several security issues. Specifically, the Kremlin wanted binding assurances that the alliance would reduce the scope of its growing military presence in eastern Europe and would never offer membership to Ukraine. He backed up those demands with a massive military buildup on Ukraine’s borders.
The Biden administration’s response to Russia’s quest for meaningful western concessions and security guarantees was tepid and evasive. Putin then clearly decided to escalate matters. Washington’s attempt to make Ukraine a Nato political and military pawn (even absent the country’s formal membership in the alliance) may end up costing the Ukrainian people dearly.
The Ukraine tragedy
History will show that Washington’s treatment of Russia in the decades following the demise of the Soviet Union was a policy blunder of epic proportions. It was entirely predictable that Nato expansion would ultimately lead to a tragic, perhaps violent, breach of relations with Moscow. Perceptive analysts warned of the likely consequences, but those warnings went unheeded. We are now paying the price for the US foreign policy establishment’s myopia and arrogance.
Ted Galen Carpenter is senior fellow for defense and foreign policy studies at the Cato Institute. Carpenter served as Cato’s director of foreign policy studies from 1986 to 1995 and as vice-president for defense and foreign policy studies from 1995 to 2011
Sywert van Lienden heeft strafrechtelijk meer te vrezen dan alleen ‘oplichting’ van Randstad
Sywert van Lienden is vandaag opgepakt door Justitie. Aanleiding vormt de aangifte van Randstad vanwege oplichting. Maar er zijn meer gedupeerden dan Randstad en mogelijk meer strafbare feiten gepleegd, blijkt uit onderzoek van Follow the Money en het boek ‘Sywerts Miljoenen’ dat eind maart verschijnt.
Sywert van Lienden is vandaag opgepakt op verdenking van oplichting, meldt De Telegraaf. Ook twee andere betrokkenen zitten vast. Dit betekent dat het strafrechtelijk onderzoek naar hem en zijn twee partners Bernd Damme en Camille van Gestel flink gevorderd is. De fase van informatieverzameling is bij een aanhouding doorgaans voorbij.
Aanleiding voor het onderzoek is de aangifte van uitzendconcern Randstad, december vorig jaar. Als leverancier van personeel was Randstad in 2020 een cruciaal onderdeel van de Hulptroepen Alliantie: het initiatief van Van Lienden en partners om mondkapjes naar Nederland te halen.
In mei vorig jaaronthuldeFollow the Money dat de drie oprichters van de Hulptroepen meer dan 20 miljoen euro overhielden aan een mondkapjesdeal met de overheid, door die uit te voeren via een geheime commerciële bv:Relief Goods Alliance. Ook de medewerkers van Randstad wisten hier niets van. De voorman van de stichting, Sywert van Lienden, riep al die tijd dat hij geen winstoogmerk had, dat hij alles ‘om niet’ heeft gedaan.
‘Als het personeel van Randstad heeft meegewerkt aan commerciële activiteiten, dan lijkt me dit een niet al te moeilijk te bewijzen oplichting,’ zegt advocaat Robert Hein Broekhuijsen, partner bij Ivy Advocaten en voormalig fraudeonderzoeker bij het Openbaar Ministerie.
Scope van het onderzoek
Is het onderzoek beperkt tot Randstad? Het Openbaar Ministerie stelt dat ook andere partijen ‘op een soortgelijke manier betrokken zijn bij de activiteiten van de stichting en/of de bv’, en mogelijk onderwerp zijn van onderzoek. Denk daarbij vooral aan webwinkel Coolblue, dat niet alleen een half miljoen werkkapitaal verschafte maar ook hielp met een webshop en distributie van mondkapjes. Ook Coolblue stelt dat het nooit heeft geweten van de commerciële bv.
De constructie is in 2020 zo opgezet dat de stichting Hulptroepen Alliantie en Relief Goods Alliance op papier niets met elkaar te maken hebben. Van Lienden was statutair de enige bestuurder van de bv, Damme en Van Gestel waren bestuurder van de stichting. Zo brachten ze een formele scheiding aan. Dit onderscheid hebben ze ook benadrukt, alsof de entiteiten volledig los van elkaar staan en dat voor de buitenwereld helder is.
In de praktijk liep alles echter vloeiend in elkaar over: Van Lienden presenteerde zichzelf naar buiten toe als de voorman van de Hulptroepen. Mede dankzij zijn mediaoptredens klopten grote zorginstellingen en andere bedrijven aan bij de Hulptroepen. Maar velen kregen geen factuur van de stichting maar van Relief Goods Alliance bv, zo bleek uit onderzoek van Follow the Money. Het gaat volgens ingewijden om vele honderden bestellingen.
De stichting fungeerde als façade voor de winstgevende activiteiten
Aan hun klanten maakte het drietal niet duidelijk dat zij een bestelling plaatsten bij een bedrijf dat losstaat van de stichting Hulptroepen. Integendeel: de offertes werden opgemaakt met het logo van de Hulptroepen en de bijbehorende slogan ‘Hulp voor de zorghelden’. De naam Relief Goods Alliance wordt in een van de offertes slechts in de kleine lettertjes op de laatste pagina genoemd. Dat het hierbij om een commerciële onderneming gaat, zonder relatie met de stichting, staat er niet bij.
In een andere offerte wordt de naam van Relief Goods Alliance helemaal niet genoemd. Wie meer wilde weten over een bepaald product, werd in de offerte verwezen naar de website van de Hulptroepen. Dat moet ook wel: Relief Goods Alliance heeft geen eigen website of telefoonnummer. Kortom, de stichting functioneerde als een façade voor de winstgevende activiteiten.
‘Klassieke bedriegerij’
Is het legaal om klanten op deze manier op het verkeerde been te zetten? ‘Ik zou zeggen dat ze minimaal misleid zijn,’ zei fraude-expert bij Partner in Compliance en voormalig FIOD-rechercheur Peter van Leusden eerder tegen Follow the Money. ‘Of er ook sprake is van oplichting, vind ik lastiger te zeggen. Het zijn zeker listige kunstgrepen, de vraag is of ze zichzelf hiermee “wederrechtelijk bevoordeeld” hebben. Dan moeten klanten kunnen aantonen dat ze benadeeld werden. Die vraag lijkt me voer voor juristen.’
‘Als klanten de werkelijkheid hadden geweten, waren ze niet met hen in zee gegaan’
Broekhuijsen spreekt van ‘klassieke bedriegerij’. ‘Naar mijn mening zijn er meer dan voldoende aanwijzingen voor een ernstige verdenking dat Sywert van Lienden en zijn maten zich schuldig hebben gemaakt aan oplichting. Zij hebben met behulp van “listige kunstgrepen en een samenweefsel van verdichtsels” – offerte, factuur, een website met valse informatie – klanten overgehaald om zaken met hen te doen. Terwijl de klanten, als ze de werkelijkheid hadden geweten, niet met hen in zee zouden zijn gegaan.’
Frits Schneider, partner bij advocatenkantoor AKD en gespecialiseerd in financieel-economisch strafrecht, deelt die mening. ‘Uit de uitingen van klanten lijkt te kunnen worden afgeleid dat zij niet tot betaling zouden zijn overgegaan, als ze hadden geweten dat er sprake was van een winstoogmerk. Kennelijk is hen een valse voorstelling van zaken gegeven.’
Dat in offertes alleen in de kleine lettertjes naar de Relief Goods Alliance werd verwezen, draagt volgens Schneider ‘niet aanstonds overtuigend bij’ aan de stelling dat klanten wisten dat ze in zee gingen met een commerciële vennootschap. ‘Het komt mij voor dat de geschetste feiten en omstandigheden in ieder geval een redelijk vermoeden van schuld aan een strafbaar feit jegens Van Lienden en zijn compagnons oplevert.’
Het OM wil desgevraagd niet toelichten of de betalingen aan Relief Goods Alliance ook onderwerp zijn van onderzoek.
Sywerts miljoenen
Dat de geldstromen door elkaar liepen, blijkt ook uit het boek Sywerts miljoenen dat eind maart bij Follow the Money verschijnt. Daarin beschrijven de auteurs dat de drie ondernemers vrachtkosten maakten in China ten behoeve van de overheidsdeal met Relief Goods Alliance. Miljoenen mondkapjes moesten in het voorjaar van 2020 naar Shanghai gebracht worden. De kosten bedroegen ruim 250 duizend euro, blijkt uit de onderliggende facturen.
Je zou verwachten dat Relief Goods Alliance deze kosten op zich neemt: dat is immers de vennootschap die de deal met de overheid is aangegaan en waar de winst belandde. Toch stuurde het Chinese transportbedrijf de betreffende facturen aan de Hulptroepen Alliantie. Maar Relief Goods Alliance – niet de stichting – declareerde deze kosten vervolgens bij de overheid. Deze betaling bleef zo als winst achter in de bv, tenzij de aandeelhouders de betaling tussen Relief Goods Alliance en de stichting hebben verrekend.
Mocht die verrekening hebben plaatsgevonden, dan is de vraag waarom het trio voor zo’n omslachtige route koos. Waarom werd de Chinese logistieke partner niet gewoon door Relief Goods Alliance betaald? Van Lienden en partners willen dit niet ophelderen.
Dezelfde vragen spelen rond de inkoop van mondkapjes bij de Nederlandse importeur Fox Medical. Hulptroepen kocht daar in april 2020 grootschalig in, maar verkocht een deel van die mondkapjes aan thuiszorgorganisatie Buurtzorg via RGA.
Mogelijk is het OM op deze gang van zaken gestuit in haar ‘civiele onderzoek’ naar de stichting, dat al sinds augustus 2021 loopt en nog niet is afgerond. Op grond van het Burgerlijk Wetboek heeft het OM, naast haar strafrechtelijke taken, een civiele toezichtstaak op rechtspersonen in het algemeen en op stichtingen in het bijzonder. Zulk onderzoek is heel zeldzaam.
Broekhuijsen noemt dit civiele onderzoek volstrekt ‘achterhaald’, omdat justitie met een strafrechtelijk onderzoek veel verdergaande middelen heeft. De aanhouding en doorzoeking van het huis en de auto van Van Lienden vandaag spreken wat betreft boekdelen.
