zaterdag 21 juni 2014

Exclusive: Major murder case collapses in new 'police corruption' scandal...

In a devastating new blow to the Metropolitan Police, it can be revealed that one of the reasons the Crown Prosecution Service (CPS) offered no evidence against Ali Tasci, charged with stabbing a man to death, was because prosecutors had belatedly discovered the case may have been tainted.

The initial investigation into the murder was led by an officer who rose to a senior rank in the Met – and who was later identified as corrupt in a secret police report. It is also understood that another corrupt officer not involved in the original investigation was present at the crime scene before anyone had called 999.

The family of the victim, Selhouk Behdjet, had no idea that an inquiry into suspected corruption had any influence on the decision to drop the prosecution at the Old Bailey earlier this year until they were contacted by The Independent. Mr Tasci has always denied the charges.

News that a murder inquiry may have been compromised and a prosecution was later dropped poses disturbing questions over the extent of wrongdoing inside the Met, and raises fresh concerns over whether Scotland Yard under its current Commissioner Sir Bernard Hogan-Howe is willing to confront corruption in its ranks.

The Behdjet case has echoes of the recent scandals surrounding two other high-profile murder cases, those of Stephen Lawrence and Daniel Morgan, where police corruption was said to have tainted the inquiries. The Morgan case remains unsolved.

Mr Tasci was charged with the murder of Mr Behdjet, a drug trafficker who was killed in his flat in north London in 1994.

Selhouk Behdjet was murdered in 1994

It is understood he was killed over a drugs deal involving several kilogrammes of heroin.

The murder remained unsolved for almost 20 years until a cold-case review by the Met identified new forensic evidence and led the CPS to charge Mr Tasci in 2012.

The review by a Scotland Yard murder squad also identified historical intelligence on police corruption related to the case, but the potential vulnerabilities were not shared with the CPS before prosecutors made the decision to charge Mr Tasci in 2012. The Met said it was “not aware” of this.

Mr Tasci, 51, was then held on remand for two years inside Belmarsh, a high-security prison in south-east London which houses the most dangerous offenders.

For reasons that are unclear, a new investigation by the Met’s Directorate of Professional Standards into the original 1994 inquiry began in 2013 – one year after Mr Tasci was charged and awaiting trial. The Scotland Yard inquiry found no evidence of police corruption.

However, the CPS said the results of the investigation did in part contribute to the decision to offer no evidence against Mr Tasci at a pre-trial hearing at the Old Bailey in February.

In a statement, the CPS said it wrote to the family “to explain the central reasons for offering no evidence” which included the fact that some “key witnesses” had subsequently died while others could no longer be relied upon.

Senior CPS sources said it also offered the family a meeting when it would have raised the investigation by the Met’s Directorate of Professional Standards if the offer had been accepted.

However, the daughter of Mr Behdjet, who lives with her elderly mother, says they have never received any correspondence from the CPS.

Layla Holliday, who was six months’ pregnant when she learnt of her father’s murder, said: “I was shocked when The Independent told me about this. The police told me it was for other reasons and I trusted what they were saying.

“You always hear of suspected corruption and cover-ups but you never think it would be this close to home.”

A CPS spokesman said the investigation by the Met’s anti-corruption command led prosecutors to “conclude that the integrity of the crime scene could not be guaranteed”. The Met said it was “not aware” of the crime scene’s alleged compromise.

Layla Holliday recalls one of the police officers identified by The Independent visiting her home a couple of weeks after her father’s murder. She said: “He was asking me where all my dad’s money was. It was an odd question and made me more suspicious as my dad’s flat was ransacked after he was killed and we thought the police had been going through things which didn’t really relate to the investigation. At the time we just assumed they were doing their job.”

A police source familiar with the case said: “This news will cause utter chaos inside the Met. You can’t mess about with murder – it is the most serious offence on the books. There has been a massive cover-up to protect the reputation of the police and the family have been misled.

“The Met claims other damaging cases like the murders of Stephen Lawrence and Daniel Morgan were all such a long time ago. Well, this prosecution collapsed in 2014 and the full reasons were suppressed.

“I am afraid there is a cancer at the heart of Scotland Yard that has never, ever been dealt with.”

Keith Vaz, chairman of the Home Affairs Select Committee, said: “It is unnerving to discover another case of potential corruption which may have destroyed a legitimate murder prosecution.

“It is clear that there may still be skeletons in the closet which, despite the Met’s claims to the contrary, are affecting justice today. It is vital that all possible corruption is exposed in order to wipe the slate clean – otherwise many more families may be left without the closure they deserve.

“I will be writing to Alison Saunders, the Director of Public Prosecutions, to understand just how many prosecution cases have been compromised by corruption.”

A senior detective on the Behdjet case was later named as a rogue police officer in Operation Tiberius, a secret Met file compiled eight years later, in 2002.

The report found organised crime syndicates could infiltrate Scotland Yard “at will”.

Operation Tiberius claims the officer involved in the Behdjet case also caused a separate prosecution to collapse in 1998 before he left the force.

The prosecution of the detective’s own informant for fraud was aborted after the officer was found to have had “unauthorised and undocumented contact” with the suspect.

Once he left the Met, the officer went on to become a successful businessman and employed his informant, according to Operation Tiberius.

His lawyer said that the “substance” of Operation Tiberius was “false”. He added: “The information which you have, certainly insofar as it relates to him, is misleading, inaccurate and untrue.”

Friday 20 June 2014

http://www.independent.co.uk/news/uk/crime/exclusive-major-murder-case-collapses-in-new-police-corruption-scandal-9553023.html

dinsdag 17 juni 2014

Rente-balletje-balletje Door Eppo König & Tom Kreling op maandag 16 juni 2014

Longread over Vestia

Rente-balletje-balletje

Door Eppo König & Tom Kreling

op maandag 16 juni 2014

f registreer om artikelen te kunnen bewaren.

Sluit

De twee hoofdrolspelers in de Vestia-affaire, Arjan G. en Marcel de V., verschenen vandaag voor de parlementaire enquêtecommissie woningcorporaties. Arjan was de tussenhandelaar die voor miljarden derivaten van banken verkocht aan Vestia-kasbeheerder Marcel. Maar Marcel eiste tevens een deel van de miljoenen die Arjen als commissie van banken kreeg.

Lees in dit stuk uit 2012 waarom Vestia al de derivaten kocht waarvan eigenlijk niemand begreep hoe ze werkten, en waarom de toezichthouder niet ingreep.

Eens per jaar troffen de hoofdrolspelers in de Vestia-affaire elkaar in Apeldoorn, in de grote, rode zaal van theater Orpheus. Daar werd dan het congres Public Treasury gehouden. Ze liepen rond tussen een paar honderd mannen en vrouwen. Pakken en mantelpakjes. Een dag lang ging het daar over niets anders dan geld. Hoe komen publieke instellingen, zoals woningcorporaties er aan? Hoe komen ze er zo goedkoop mogelijk aan? Hoe ontwikkelt de rente zich? Welke risico’s zijn er? En wat zijn de mogelijkheden om rentelasten te drukken?

In 2009, toen Public Treasury voor het eerst werd gehouden, was de opkomst aardig. Maar in de jaren daarna groeide het uit tot een heus event. Een ontmoetingsplek voor twee werelden: de publieke sector en de financiële sector.

Marcel de V. was dé man

De financiële managers van overheidsinstanties en publieke instellingen – waaronder woningcorporaties als Vestia, maar ook ziekenhuizen en gemeenten – waren er. En vertegenwoordigers van internationale banken. Grote namen als Deutsche Bank, Goldman Sachs en BNP Paribas gingen het congres sponsoren. ABN Amro deelde er cupcakejes met zijn logo uit. Een andere sponsor was Fifa, het financieel adviesbureau van Arjan G. en Leroy van D., nu verdachten in de Vestia-zaak. Zij gaven presentaties op het congres. De hoofdverdachte in de Vestia-affaire Marcel de V., treasurer (kasbeheerder) van de corporatie, liep er ook rond.

Zo vonden vraag en aanbod elkaar in Apeldoorn, tussen de lezingen van gerenommeerde hoogleraren door. De woningcorporaties waren op zoek naar nieuwe leenvormen en manieren om de rente te drukken. En de bankiers verkochten de producten die dat mogelijk moesten maken, de zogeheten rentederivaten. Rentederivaten zijn een soort verzekeringen, die bedoeld zijn om renterisico’s te beperken.

Het interessantst voor de bankiers was Marcel de V. Als treasury-manager van de grootste woningcorporatie van Nederland was hij dé man. „Iedereen wilde zaken met Vestia doen”, zegt een financieel adviseur. “Het was echt een grote partij.” In 2008 had Marcel de V. voor Vestia een derivatenportefeuille opgebouwd van zo’n 5,5 miljard euro. Eind 2011 was die gegroeid tot ruim 21,6 miljard euro, op zo’n 6 miljard aan leningen.

De rente steeg niet, hij daalde, en toen kwamen de problemen

De enorme derivatenportefeuille bracht Vestia in het najaar van 2011 in de problemen. Marcel de V. had veel renteverzekeringen afgesloten, in de verwachting dat de rente zou gaan stijgen. Met die verzekeringen was Vestia daar tegen beschermd. Maar de rente steeg niet. Hij daalde. Behoorlijk zelfs. En toen moest Vestia geld bijstorten bij de banken waarmee de verzekeringen waren afgesloten. Zo was dat nou eenmaal afgesproken in de contracten. In totaal ging het om ruim 1,6 miljard euro. Vestia had het geld niet en moest met noodleningen overeind worden gehouden.

Hoe kon Marcel de V. de afgelopen jaren zo’n enorme portefeuille met derivaten voor Vestia opbouwen? Hield het Waarborgfonds Sociale Woningbouw (WSW) geen toezicht op de corporaties? Sinds 2008 – toen de rente na de val van de Amerikaanse zakenbank Lehman Brothers ook scherp daalde – controleerde het fonds toch hoeveel en welke derivaten corporaties in bezit hadden?

Laks, noemt een betrokkene het toezicht van het WSW. Coulant, zegt een ander. Op papier bestaat er een prima controlesysteem. Dat staat beschreven in het WSW-jaarverslag over 2008 en 2009. Elke corporatie moet na afloop van elk kwartaal bij het fonds melden wat voor derivatencontracten ze had afgesloten. Dat besloot het WSW na het uitbreken van de kredietcrisis in 2008. Op de website staat ook dat alleen derivaten zijn toegestaan die daadwerkelijk renterisico’s afdekken. Speculeren met derivaten staat het fonds niet toe.

Het WSW wilde niet meewerken aan dit artikel. De reden is dat Vestia momenteel “precair” overleg met banken voert over de afbouw van de derivatenposities, schrijft het fonds in een verklaring.

De toezichthouder legde Vestia niets in de weg

In de praktijk legde het WSW Vestia de afgelopen jaren niets in de weg bij het opbouwen van de derivatenportefeuille, waarmee ook gespeculeerd werd. Dat blijkt uit gesprekken met betrokkenen en bankiers – die deze gesprekken voerden op voorwaarde van anonimiteit. De advocaat van Marcel de V. was niet bereikbaar voor commentaar.

Het toezicht werkte niet goed, zegt een betrokkene. “Sommige corporaties leverden gewoon geen informatie over hun derivatenposities aan. Het WSW had erachter aan moeten gaan.” Maar het fonds deed het niet. Ook Vestia was een van de corporaties die geen informatie leverden aan het WSW. Ongestoord kon Marcel de V. een enorme berg rentecontracten afsluiten.

Heel soms durfde toch iemand een vraag te stellen over zijn werk. Iemand van het WSW deed een keer navraag bij een bank over een ingewikkeld rentecontract dat Marcel de V. daar had gekocht. De V. was woedend. Op de eerstvolgende vergadering van het WSW met treasury-managers van verschillende corporaties liet hij dat duidelijk merken. Tegen zijn collega’s zei hij dat ze voortaan maar geen informatie aan het fonds meer moesten leveren.

Voor banken is het bijna risicoloos lenen aan corporaties

Het Waarborgfonds Sociale Woningbouw staat borg voor leningen die corporaties van banken aantrekken – op dit moment doet het dat voor in totaal 86 miljard aan leningen. Zo kunnen corporaties vaak tegen mooie rentetarieven lenen. Want, zo weten de banken, als een corporatie niet aan zijn verplichtingen kan voldoen, springt het WSW bij. Het fonds kan voor maximaal 4,4 miljard euro uit de Nederlandse corporatiesector trekken. Mocht dat niet genoeg zijn, dan komt de rekening bij de Staat en gemeenten terecht. Kortom, voor banken is het bijna risicoloos lenen aan corporaties.

Maar de afgelopen jaren is de rol van het WSW veranderd, blijkt uit de gesprekken. Het fonds ging zich actief met rentederivaten bemoeien. Het WSW vond het prima dat sociale huisvesters als Vestia de meest complexe renteproducten afsloten, merkten bankiers. Die waren in principe bedoeld om de rentelasten van corporaties te drukken. Dus konden zij meer lenen, meer bouwen, groeien. Iedereen blij.

Vrijbrief

De banken gingen niet alleen meer bij hun cliënten, de corporaties, langs. Fortis, ABN Amro, Barclays, Credit Suisse, BNP Paribas, Deutsche Bank; allemaal kwamen ze ook op bezoek op het hoofdkantoor van het Waarborgfonds in Hilversum. Of ze nodigden WSW-directielid Martijn Rink uit om bij hen langs te komen. Dan kreeg hij de nieuwste soorten derivaten te zien. “Die bankiers kwamen gewoon een soort vrijbrief halen, door hun producten te laten goedkeuren”, vertelt een betrokkene.

Het WSW zei wel altijd expliciet dat het borg stond voor leningen en niet voor derivaten, maar in de praktijk zou het fonds ook voor verliezen op derivaten opdraaien. Dat bleek vorig najaar toen Vestia door zijn derivaten in de problemen kwam. Het WSW staat nog steeds borg voor de noodleningen die Vestia toen overeind hielden. Toen wisten de banken: ook als derivaten een probleem veroorzaken, laat het fonds de corporaties niet vallen.

In 2001 schrijft corporatie Woonzorg Nederland in zijn jaarverslag voor het eerst over derivaten. “Woonzorg Nederland maakt gebruik van rentederivaten waarmee geprofiteerd wordt van gunstige marktrentepercentages en waarbij risico’s tegen een aanvaardbare prijs zijn afgedekt.”

Slimme jongens bij de corporaties

In die periode was het verschil tussen de korte en lange rente vrij groot. De korte variabele rente was laag, de lange vaste relatief hoog. Slimme jongens bij de corporaties kregen door dat ze daarom beter leningen met een variabele rente konden nemen, dan een lening met een vast rentepercentage. Het risico dat de variabele rente zou stijgen, werd afgedekt met een zogeheten cap: de corporatie betaalde een premie aan de bank, waarmee de bank de corporatie bij een stijging van de rente een maximum rentepercentage garandeerde.

Al gauw werden de financiële producten ingewikkelder, vertelt een bankier die derivaten aan corporaties verkocht. “Dat werd ingegeven door de Hollandse koopmansgeest. Een cap is een goede manier om renterisico’s af te dekken. Je betaalt er alleen een premie voor. Meestal betaal je die in één keer. Dat is op dat moment veel geld.” Een beetje cap kost al snel tussen de 5 en 10 procent van de onderliggende lening. Dus gingen corporaties op zoek naar andere producten, waarbij ze niet in een keer hoefden af te rekenen. Zo stapten de corporaties in swaps.

Het was een gouden business voor de bankiers. Hoe meer producten ze verkochten, hoe hoger hun bonus. En dus waren ze dol op Marcel de V. van Vestia. Niet alleen kocht hij veel producten, hij was ook altijd geïnteresseerd in de nieuwste, complexe mogelijkheden, zeggen betrokken bankiers. Tientallen miljoenen verdienden de banken de afgelopen jaren aan Vestia.

Of de ingewikkelde producten wel bij Vestia pasten, daar dachten de banken niet over na

Of de ingewikkelde producten nog wel bij corporaties pasten? Daar dachten de meeste banken niet over na. Zij legden hun producten voor aan het WSW en gingen dan door naar de corporaties. “Banken wilden een goedkeuring van het WSW. Dan zat er een soort stempel op”, zegt een bankier die ook bij het WSW producten presenteerde.

De ingewikkeldste producten werden uiteindelijk aan het WSW voorgelegd, met klinkende namen als Atlantic exceed swap, Db pulse blend, DB Smart en Galileo. Een computermodel rekende op basis van historische rentegegevens uit waar de rente de komende tijd heen zou gaan, de zogeheten index. Gaf de computer aan dat de rente zou stijgen, dan werd op grond van die voorspelling door banken belegd. Bij deze rentecontracten – zogeheten index-swaps – betaalden corporaties een relatief hoge rente, maar daar werd de prestatie van de index vanaf getrokken. Zo werkte het.

De Deutsche Bank was de eerste die met deze producten kwam. En Marcel de V. van Vestia was de eerste die ze kocht. Het WSW keek er naar en stond ze toe, bevestigen verschillende bankiers. „Bij het WSW worstelden ze met de vraag hoe ze al die producten moesten beoordelen. Op een gegeven moment zeiden ze gewoon: zit er een cap op? Een plafond? Geen losse eindjes? Dan noemen we het een lening of een swap. Hoewel de producten steeds complexer werden”, zegt een van hen.

Risicovol

Er waren ook bankiers die waarschuwden voor deze index-producten. “Het is een black box. De risico’s zijn niet in te schatten”, zegt een betrokkene die toezicht moest houden op de producten die zijn bank aan corporaties verkocht. Want computermodellen kunnen wellicht een en ander voorspellen, maar een economische crisis waardoor de rente ineens gekke dingen doet, kan een computer niet voorzien. En dan kan het model de prullenbak in. “Ik heb het product afgekeurd”, zegt de bankier. “Wij hebben het niet verkocht. Maar daar maak je je bij de afdeling verkoop niet populair mee.”

In 2008 bleek hoe risicovol deze index-producten waren. Terwijl de index een gestaag groeiende rentecurve voorspelde, ging de Amerikaanse zakenbank Lehman Brothers plotseling failliet en brak de kredietcrisis uit. De curve bleek ineens totaal niet te kloppen met de realiteit. De rente donderde in elkaar. De index-swaps waren in één klap waardeloos.

In die periode kwamen de toezichthouders van het WSW erachter hoe riskant de derivatenportefeuille van Vestia eigenlijk was. Door de gedaalde rente – tegen de verwachting van Vestia in – eisten de banken dat Vestia onderpand zou bijstorten. In totaal had Vestia eind 2008 255 miljoen bij banken gestort, schrijft de corporatie in het jaarverslag 2008. Vestia had dat geld niet en moest een paar honderd miljoen lenen om de banken te betalen. Het WSW stond borg voor deze lening. Toen de rente weer steeg, kreeg Vestia het meeste geld terug en werd de lening terugbetaald. In mei 2009 stond er nog 45 miljoen bij de banken als onderpand.

Marcel de V. raakte de controle kwijt

Je zou zeggen: een mooi moment om de risico’s van Vestia te verkleinen. Maar in plaats daarvan kocht Marcel de V. in de jaren hierna juist meer renteverzekeringen, en nog meer. En het WSW greep niet in.

Waarom weet de betrokkene niet, maar er bestond tegenover Vestia een “bepaalde coulance”. Een voormalig bankier denkt dat het WSW mild voor Vestia was omdat het de grootste corporatie was.

Marcel de V. is de controle op derivatenportefeuille de laatste jaren kwijtgeraakt, zeggen betrokkenen. “Hij hield veel te veel ballen in de lucht”, zegt een bankier. Verliezen op de ene verzekering werden door hem goedgemaakt door zelf renteverzekeringen te verkopen aan banken, blijkt uit financiële stukken over de derivatenportefeuille van Vestia. Hij goochelde met posities. Dekte gaten af. En haalde kunst- en vliegwerk uit. Zo sloot hij swaps om variabele rente op leningen, vast te zetten. Vervolgens sloot hij echter een lening met een vaste rente. Die vaste rente maakte hij vervolgens weer variabel met een tegengestelde swap. De potentiële verliezen op de ene swap, werden dan weer goedgemaakt door de winst op de tegengestelde swap.

Vestia speelde een soort bankje door zelf renteverzekeringen aan verschillende banken te verkopen. Daarvoor kreeg de corporatie dan weer een premie van de banken, die gebruikt werd om de kosten van gekochte renteverzekeringen naar beneden te brengen. In totaal verkocht Vestia voor bijna 6 miljard euro aan dit soort verzekeringen.

Misschien dacht hij dat het goed zou komen, net als bij roulette

Misschien dacht De V. werkelijk dat het uiteindelijk goed zou komen, oppert een bankier. Als bij roulette. Nog één keer alles op rood. Als de rente weer zou stijgen, zou De V. uit de problemen zijn.

Bij het WSW waren ze het zicht op de portefeuille van Vestia allang kwijtgeraakt, vertelt een betrokkene. “Er is gewoon te weinig kennis om dat allemaal te kunnen beoordelen en de risico’s in te schatten.” Bij banken werken tientallen gespecialiseerde juristen die contracten die bij derivaten horen, – zogeheten standaard contracten van de International Swaps and Derivatives Association (ISDA) – plus gespecialiseerde bijlagen behandelen. De bankiers die derivaten aan corporaties verkochten, maakten gebruik van deze juridische specialisten. Bij corporaties zitten nauwelijks experts op dat terrein. Zo kwamen ze weer bij Martijn Rink van het WSW terecht, zegt een bankier. “Die keek er dan naar, maar hij is ook geen expert.”

Op de website van het WSW meldt het fonds dat ze met twaalf banken contact hebben gehad over de standaardcontracten. Deze financiële instellingen hanteren volgens het WSW overeenkomsten “die niet strijdig zijn met de voorwaarden van het WSW”.

Lees meer over:: Marcel de V.; rentederivaten; Vesti

zondag 15 juni 2014

Sunday 15 June 201

Finally he succeeded in digging out an old man who had been driving a cab since before the Soviet invasion. "We started driving and we left the city behind and we're out in the sticks," he recalls, "and we end up in a traffic jam – not cars but goats. And we wait for the goats to go by and we see the shepherd, this very old man, traditional Afghan clothes, big beard, exactly what you'd picture in your head. But he's wearing a baseball hat.

"The shepherd finally turns to look at us in the car – and on that baseball cap are the letters KBR. It stands for Kellogg Brown and Root – a company that was a subsidiary of Halliburton, which Dick Cheney was on the board of.

The local goatherd is wearing a Dick Cheney baseball cap!" It was the final clue he needed that this particular bad road was the right road. There in the distance, behind a high cream wall and coiled razor wire, was what Paglen was looking for: the nondescript structures of what he says he is "99.999 per cent sure" is the place they call the Salt Pit: a never-before-identified-or-photographed secret CIA prison.

Trevor Paglen is an artist of a very particular kind. His principal tool is the camera, and most of his works are photographs, but the reason they are considered to be art – the reason, for example, that this bland photo, three feet wide by two feet high, showing the outer wall and the interior roof outline of the Salt Pit, with a dun-coloured Afghan hill behind it, sells for $20,000 – is because of the arduous, painstaking, sometimes dangerous path that culminated in pressing the shutter; and because it reveals something that the most powerful state in history has done everything in its power to keep secret.

Since he was a postgraduate geography student at UCLA 10 years ago, Paglen has dedicated himself to a very 21st-century challenge: seeing and recording what our political masters do everything in their power to render secret and invisible.

Above our heads more than 200 secret American surveillance satellites constantly orbit the Earth: with the help of fanatical amateur astronomers who track their courses, Paglen has photographed them.

A secret air force base deep in the desert outside Las Vegas is the control centre for the US's huge fleet of drones: Paglen has photographed these tiny dots hurtling through the Nevada skies.

To carry out the extraordinary rendition programme which was one of President George W Bush's answers to the 9/11 attacks, seizing suspects from the streets and spiriting them off to countries relaxed about torture, the CIA created numerous front companies: grinding through flight records and using the methods of a private detective, Paglen identified them, visiting and covertly photographing their offices and managers.

The men and women who carried out the rendition programme were equipped with fake identities: Paglen has made a collection of these people's unconvincing and fluctuating signatures, "people," as he puts it, "who don't exist because they're in the business of disappearing other people".

National Reconnaissance Office Ground Station, New Mexico (Trevor Paglen)

It sounds like the work-in-progress of an extraordinarily determined investigative journalist. But while the dogged tracking of a Seymour Hersh will culminate in a 5,000-word piece for The New Yorker, blowing the lid off, say, alleged American plans to seize control of Pakistan's nuclear weapons or the origin of the sarin used in the Syrian civil war, Paglen is not interested in such narratives.

Not that he is uninterested: he describes the extraordinary rendition programme, for example, as "incredibly evil", and has worked closely with human-rights activists. But rather than a charge sheet of the guilty men or calls for government action or popular insurrection, he presents us with a succession of enigmatic images: boring suburban offices, middle-aged men getting into American cars, shimmering lines in the sky, aircraft waiting to take off.

The new project that brings him to Britain is in line with this, though it is also prettier than most of his work. A photograph more than 60 metres wide which will stretch the entire length of the platform of Gloucester Road Underground station – home of the Art on the Underground programme – shows an idyllic expanse of rolling north York moors. And there, nestling among the folds of the hills are the massed giant golfballs of the vast RAF Fylingdales surveillance station, jointly operated with the US.

Given the existence of bitter and determined enemies, what's wrong with having secret facilities to keep a close eye on them?

"I think mass surveillance is a bad idea because a surveillance society is one in which people understand that they are constantly monitored," Paglen says, "and when people understand that they are constantly monitored they are more conformist, they are less willing to take up controversial positions, and that kind of mass conformity is incompatible with democracy.

"The second reason is that mass surveillance creates a dramatic power imbalance between citizens and government. In a democracy the citizens are supposed to have all the power and the government is supposed to be the means by which the citizens exercise that power.

But when you have a surveillance state, the state has all the power and citizens have very little. In a democratic society you should have a state with maximum transparency and maximum civil liberties for citizens. But in a surveillance state the exact opposite is true."

N5177C at Gold Coast Terminal, Las Vegas. The plane is one of those used to shuttle people to work at classified military installations in the Nevada desert (Trevor Paglen)

Paglen's project is political but it is also philosophical: he is trying to show us the world, k not as the media present it but as it is. And that is a world in which official secrecy has never been so well entrenched, ubiquitous, or extravagantly well funded.

"I'm trying to push perception as far as I can," he says, "so we can create a vantage point to look back at ourselves with very different kinds of eyes – fresh eyes, if you will." He is trying to show us, he says, "the historical moment that we are living in."

The secret world, the shadow of the world as we know it, has of course been with us for as long as human beings have organised themselves in societies.

But the attacks on America, cruelly exposing the failings and limitations of the intelligence agencies, produced a bonanza of funding never before seen: the "black budget" of the US defence department, for example, has more than tripled since George W Bush became president and, according to information released by Edward Snowden, was $52bn in 2012.

The secret world's shadow is today far bigger and blacker than ever before – and by definition, we the public, whether in the US or the rest of the world, know next to nothing about it.

"Secrecy," Paglen says, "is a way of doing things, of trying to organise human activities, and it has political, economic, legal, cultural aspects. It is a way of trying to do things whose goal is invisibility, silence, obscurity."

The Salt Pit, previously secret CIA prison, north-east of Kabul, Afghanistan (Trevor Paglen)

So how do we go about trying to see this secret world which, as he says, "operates according to a very different logic from a democratic state"? One analogy Paglen uses is with the attempts of scientists to see the dark matter of which most of the universe is composed.

By definition it cannot be seen, but its existence can be inferred by the influence it exerts on the visible universe: the way, for example, that in 2012 the black hole at the centre of the Milky Way bent the progress of a huge passing gas cloud out of shape before finally swallowing it.

But Paglen's task is actually easier than that. "[The secret state] is never completely efficient," he points out, "because stuff in the world tends to reflect light: it's visible. You can't build a secret aircraft in an invisible factory with ghost workers. What I'm trying to do is to get a glimpse into the secret state that surrounds us all the time but that we have not trained ourselves to see very well." He says he has never been arrested doing his work and he is extremely careful not to break any laws, "though of course I am stopped fairly regularly by police and military personnel. I'm calm, tell them what I'm doing, and we work it out."

Paglen's fascination with this world goes back to his childhood: his father was an air-force ophthalmologist and he travelled the world with his family, visiting bases that were often involved in secret missions. As a teenager, he says, "I'd go out drinking with special forces guys… they could never say where they were coming from or what they were doing."

Then while he was working on his geography PhD at Berkeley – back in the days before Google Earth – he was studying US prisons. "I wanted to see where these prisons were, what was around them, why they were in the places they were… When I was going through these archives, I would notice places where the images had been taken out. I started to realise they were not there because some of these military installations are not supposed to be out there. I decided it was incredible to have a blank spot on the map in this information age…

I wanted to fill them in and it took off from there. Initially I went into UFO and conspiracy theories, but I quickly realised that there was something much more at stake here.

Hide and seek: the tiny dots visible in this image is a Reaper drone (Trevor Paglen)
"The war on terror was getting started and I very early on got the sense that these blank spots on the map were somehow paradigmatic of something that was happening politically."

As the World Trade Center smouldered, Vice-President Dick Cheney announced that the nation would have to engage its "dark side" to find the culprits. "We've got to spend time in the shadows," he said. "It's going to be vital for us to use any means at our disposal, basically, to achieve our objective." Paglen had his cue.

In his quest to unveil a world committed to staying hidden, his most bizarre discovery was that America's secret soldiers and airmen wear distinctive uniform patches like regular servicemen, and many of them give broad hints about their work. In his tireless fashion, he tracked them down.

Later he was amused to discover that I Could Tell You But Then You Would Have to be Destroyed by Me: Emblems from the Pentagon's Black World, the book in which he collected the images, had become a bestseller among the special forces themselves. "Apparently all of them have that book in their office now," he laughs.

In contrast to the dreary world of the secret bases and prisons, here the secret forces let rip. The images on the patches include a wizard shooting lightning bolts from his staff, dragons dropping bombs, and skunks firing laser beams. One of the more sinister has the Latin tag Oderint Dum Metuant: "Let them hate as long as they fear".

There is a frightening jauntiness about the patches, which express the esprit de corps of a world sure of its hold on our politicians, confident that those who pick up the huge tab will never know anything about it; equally sure, one might say, that they are doing their patriotic duty.

Something of the same smugness pervades the huge photograph about to be exhibited at Gloucester Road Tube station. "It's a very traditional British landscape image," Paglen says. "I looked at a lot of Constable while I was thinking of how to put the image together. What you have is a classical British landscape, rolling hills and little stone houses… The surveillance base is just another element in the landscape."

'An English Landscape (American Surveillance Base near Harrogate, Yorkshire)' by Trevor Paglen, commissioned by TfL's Art on the Underground, will be unveiled at Gloucester Road station, London, on Thursday

http://www.independent.co.uk/news/world/americas/secret-state-trevor-paglen-documents-the-hidden-world-of-governmental-surveillance-from-drone-bases-to-black-sites-9536376.html

My first Blog