You ignore ‘apartheid’ — angry scholars’ letter to US Jews is signed by 750 including Benny Morris
U.S. Jews have long been at the forefront of progressive causes, but have paid insufficient attention to the elephant in the room — Israeli apartheid — say 750+ academics.
A PALESTINIAN BOY RIDES A HORSE NEAR THE SEPARATION WALL DURING AN EQUESTRIAN TRAINING AT THE PALESTINIAN EQUESTRIAN CLUB, IN RAFAT NEAR JERUSALEM ON FEBRUARY 3, 2019. PHOTO: SHADI JARAR’AH/APA IMAGES.
There is big news in the American discourse of apartheid. A letter to the American Jewish community, accusing it of supporting progressive causes while turning a blind eye to Israeli “apartheid” and ethnic cleansing, has gotten hundreds of signatures from leading figures, including mainstream voices in the Zionist world — Benny Morris, David Myers, Dov Waxman, Shaul Magid, and Daniel Levy.
The letter calls on American Jewish leaders to recognize “apartheid” and demand that U.S. leaders “restrict American military aid from being used in the Occupied Palestinian Territories, and end Israeli impunity in the UN and other international organizations.”
The letter says that one democratic state is a legitimate outcome. “Without equal rights for all, whether in one state, two states, or in some other political framework, there is always a danger of dictatorship.”
The letter then calls on U.S. Jews “to embrace equality for Jews and Palestinians” inside Israel and in the occupied territories.
Several friends have emailed me about the importance of the letter. “I must say I never thought it would reach this point this fast,” writes one. “I think that Israel’s behavior is so egregious, so off the charts, that any decent human being can’t help but condemn it. I also think almost everyone who is now critical of Israel understands that this one only gets worse.”
Remember that Jimmy Carter was drummed out of Democratic Party gatherings for using the word apartheid 17 years ago.
According to co-sponsor Lior B. Sternfeld of Penn State University, about half the signatories are Israeli. The letter went live on Saturday August 5 and has gathered 200 signatures a day since. “Signatories include high-profile Palestinian and Bedouin scholars, such as Amal Jamal and Rawia Aburabia, and numerous influential non-Jewish scholars, such as Timothy Snyder and Stefanie Schüler-Springorum, director of the Center for Antisemitism Research in Berlin, signifying a general abhorrence of current Israeli actions.”
Some of the gut-punches:
Ethnic cleansing:
[T]he ultimate purpose of the judicial overhaul is to… ethnically cleanse all territories under Israeli rule of their Palestinian population
Killings of Palestinians:
Palestinian people lack almost all basic rights, including the right to vote and protest. They face constant violence: this year alone, Israeli forces have killed over 190 Palestinians in the West Bank and Gaza and demolished over 590 structures. Settler vigilantes burn, loot, and kill with impunity.
“Jewish supremacism”:
The problems did not start with the current radical government: Jewish supremacism has been growing for years and was enshrined in law by the 2018 Nation State Law.
The letter includes an attack on American Jewish political culture as Progressive Except Palestine, and worse among the donors:
American Jews have long been at the forefront of social justice causes, from racial equality to abortion rights, but have paid insufficient attention to the elephant in the room: Israel’s long-standing occupation that, we repeat, has yielded a regime of apartheid. As Israel has grown more right-wing and come under the spell of the current government’s messianic, homophobic, and misogynistic agenda, young American Jews have grown more and more alienated from it. Meanwhile, American Jewish billionaire funders help support the Israeli far right.
The list of signatories, the overwhelming majority Jewish, is remarkable because they go from left to center-right, including many Israelis; and the letter itself could have been penned by Jewish Voice for Peace, the leading anti-Zionist organization in the Jewish community. Among the signers:
Ian Lustick, Sara Roy, Dov Waxman, Avi Shlaim, Timothy Snyder, Omer Bartov, Avrum Burg, Aaron Hahn Tapper, Nurit Peled Elhanan, Liora Halperin, Steven Zipperstein, Hasia Diner, Lawrence Davidson, Derek Penslar, Ilan Pappe, Antony Lerman, Irene Gendzier, David Biale, Peter Beinart, Lynn Gottlieb, Matthew Teller, Rosalind Petchesky, Juan Cole.
CARTOON THAT APPEARED WITH LETTER SIGNED BY 750 CALLING ON U.S. JEWS TO ADDRESS THE “ELEPHANT IN THE ROOM,” ISRAELI APARTHEID.
Here are the demands of the letter:
[W]e call on leaders of North American Jewry — foundation leaders, scholars, rabbis, educators — to
Support the Israeli protest movement, yet call on it to embrace equality for Jews and Palestinians within the Green Line and in the OPT.
Support human rights organizations which defend Palestinians and provide real-time information on the lived reality of occupation and apartheid.
Commit to overhaul educational norms and curricula for Jewish children and youth in order to provide a more honest appraisal of Israel’s past and present.
Demand from elected leaders in the United States that they help end the occupation, restrict American military aid from being used in the Occupied Palestinian Territories, and end Israeli impunity in the UN and other international organizations.
The letter’s demands could not be more different from Joe Biden’s marching orders to the Democratic establishment. House Minority Leader Hakeem Jeffries is leading an AIPAC-funded tour of Israel with 22 members of Congress, including several progressives, one of them Becca Balint of Vermont. Wisconsin Sen. Tammy Baldwin threw a supporter at a San Francisco fundraiser under the bus when she learned the supporter has criticized Israeli “apartheid.”
Een leven zonder postcovid ietsje dichterbij? Amsterdamse wetenschappers zitten op een spoor
Tienduizenden Nederlanders lopen rond met klachten sinds ze jaren geleden corona kregen. De oorzaak is nog steeds onbekend. Wetenschappers in Amsterdam hebben nu een enzym gevonden dat de boosdoener zou kunnen zijn. ‘Ik dacht: wow, dit zou weleens heel belangrijk kunnen zijn.’
Vlnr: Arts-onderzoeker Brent Appelman, immunoloog René Lutter en onderzoeker in opleiding Guno Lihui in het Amsterdamse lab.Beeld Linelle Deunk
Als zich in het lichaam afspeelt wat de Amsterdamse immunoloog René Lutter onder zijn microscoop heeft gezien, dan zijn de ernstige klachten van patiënten met het postcovidsyndroom aan te pakken met een experimenteel kanker-medicijn.
Lutter herinnert zich het moment waarop hij in zijn lab de opzienbarende beelden zag: de stofjes die de bloedcellen van patiënten tot een soort collectieve zelfmoord dreven, waren na toediening van het medicijn nog maar nauwelijks te traceren. Het palet van paarse en rode kleuren was vervaagd. En dat al na acht dagen.
Wat kwam er in hem op? ‘Wow, dit zou weleens heel belangrijk kunnen zijn.’
Hij dacht meteen aan zijn collega, de jonge vrouw in zijn onderzoeksgroep die lange tijd kampte met de heftige naweeën van een corona-infectie. ‘Opeens kon ze geen grafiek meer lezen, ze begreep niet wat er stond. Dat vergeet ik nooit meer. Ze ging thuis naar buiten en wist niet meer door welke deur ze terug naar binnen moest.’Over de auteur
Ellen de Visseris medisch redacteur op de wetenschapsredactie vande Volkskrant en auteur van de bestsellerDie ene patiënt, waarin zorgverleners vertellen over een patiënt die hun kijk op het vak veranderde.
Lutter behoort met zijn onderzoeksgroep tot een kleine internationale voorhoede die biomedisch onderzoek doet naar het postcovidsyndroom en in het lichaam van patiënten op zoek gaat naar een verklaring voor hun klachten. Het is een puzzel die artsen en wetenschappers wereldwijd hoofd-brekens bezorgt: hoe kan het dat zo veel patiënten na een vaak milde infectie ernstige gezondheids- problemen houden? Alleen al in Nederland gaat het om tienduizenden mensen, die kampen met een scala aan klachten: extreme vermoeidheid, spierpijn, hoofdpijn, duizeligheid, hersenmist en nog veel meer. Duizenden van hen zijn arbeids-ongeschikt verklaard.
Wetenschappers onderzoeken tal van hypotheses. De sterkste aanwijzingen betreffen het immuunsysteem. Daar gaat vermoedelijk iets fout, maar wat precies? Zolang zicht op de oorzaak ontbreekt, is het lastig zoeken naar een behandeling.
Na twee jaar onderzoek denken immunoloog Lutter en zijn collega’s van het Amsterdam UMC bewijs te hebben gevonden voor wat er in het lichaam van patiënten gebeurt. In een van de werkkamers in het ziekenhuis tekent hij de reeks stofjes die na een corona-infectie bij hen ontstaat, en waarvan de productie – dat is de belangrijkste bevinding – tot stilstand kan worden gebracht: met een medicijn dat in ontwikkeling is tegen kanker.
Eind juli verscheen hun onderzoeksverslag in vakbladeBiomedicine, onderdeel van The Lancet.
De reacties zijn lovend. ‘Ik ben er enthousiast over’, reageert de Nijmeegse emeritus-hoogleraar interne geneeskunde Jos van der Meer, niet betrokken bij het onderzoek.
‘De studie is goed uitgevoerd, de boodschap is ijzersterk.’ Het zou volgens hem ‘zeer goed kunnen’ dat de Amsterdamse wetenschappers een centrale factor hebben gevonden voor het ontstaan van het postcovid-syndroom. ‘Het is in ieder geval een aanknopingspunt voor verder onderzoek.’
In Amsterdam willen ze waken voor valse hoop. Arts-onderzoeker Brent Appelman, een van de weten-schappers in Lutters team, vertelt dat hij alle patiënten kent die aan het onderzoek hebben meegedaan, hij weet hoe slecht het met ze gaat en hoe wanhopig ze zijn. Daarom moet er snel duidelijkheid komen: kunnen ze bij patiënten voor elkaar krijgen wat ze in het lab hebben zien gebeuren?
Er is alleen een probleem: daarvoor is dat medicijn nodig.
Een waanzinnige hoeveelheid enzym
In het bloed, in de hersenen, in de longen, in het hart: als de Amsterdamse onderzoekers organen van overleden covid-patiënten onder de microscoop bestuderen, vinden ze in de loop van 2021overal het enzym IDO-2. En niet zomaar een beetje, nee ‘een waanzinnige hoeveelheid’, vertelt Lutter.
Tot dan toe hebben immunologen zich in hun onderzoek naar het postcovidsyndroom vooral gericht op IDO-1, een enzym dat door het lichaam wordt aangemaakt om een virus te bestrijden. Zodra het virus is verslagen, wordt de productie van dat IDO-1 gestaakt.
De Amsterdammers ontdekken dat cellen in reactie op het coronavirus nóg een enzym aanmaken, IDO-2.
Waarom dat zo is, weten ze niet, maar duidelijk is wel dat IDO-2 blijft doorrazen.
Bij de overleden patiënten zien ze de gevolgen: het enzym heeft de productie in gang gezet van een reeks stoffen die cellen zo hebben beschadigd dat ze dood zijn gegaan of niet meer goed functioneren. In december 2021 publiceren de onderzoekers hun bevindingen in een internationaal vakblad voor pathologen.
Dat IDO-2 intrigeert ze: zou het enzym ook overactief zijn bij patiënten met het postcovid-syndroom? Voordeel is dat arts-onderzoeker Appelman op de postcovid-poli van het Amsterdam UMC dan al ruim een jaar patiënten ziet en heeft besloten om bloed van hen op te slaan. Het is die patiëntengroep waarmee de onderzoekers aan de slag gaan. De klachten van de patiënten zijn in kaart gebracht, hun medische voorgeschiedenis is bekend, ze waren voorheen allemaal gezond en nu ernstig beperkt. En hun bloed is afgenomen vanaf 6 maanden tot soms wel 2 jaar na de eerste corona-infectie.
Zo’n strenge patiëntenselectie is van groot belang, zegt Appelman. In het onderzoek naar postcovid ziet hij soms onterechte claims voorbij-komen, gebaseerd op uitkomsten bij een te wankele onderzoeksgroep van patiënten. Een ziekenhuisopname kan bijvoorbeeld ook langdurige klachten veroorzaken, de vraag is in hoeverre hun problemen aan postcovid zijn toe te schrijven.
Subsidie is er niet, immunoloog Lutter en zijn collega’s gebruiken hun eigen onderzoeksgeld en werken in hun vrije tijd. Met een verrassend resultaat: bij de vijftien postcovid-patiënten van wie ze bloed analyseren vinden ze in alle bloedcellen IDO-2. Terwijl dat enzym bij andere luchtweginfecties nauwelijks wordt aangemaakt, weet Lutter. De analyses die ze doen, komen steeds op hetzelfde uit: na een corona-infectie maken patiënten allemaal dat enzym aan, maar bij slechts een deel ontspoort het proces zodanig dat ze er lichamelijk schade van ondervinden.
Als ze de immuuncellen van negen patiënten nader onderzoeken, ontdek-ken ze bijvoorbeeld dat de energie-fabriekjes in die cellen minder goed functioneren. Het past bij wat Appelman bij zijn patiënten ziet gebeuren: ‘Elke vorm van inspanning, zowel fysiek of cognitief , kan een terugval veroorzaken.’
De rem kan worden gerepareerd
De productie van IDO-2 komt op gang doordat een receptor, een antenne in de cel, een seintje krijgt. Iedere cel heeft ook een handrem, waardoor de aanmaak weer kan worden geremd.
Bij postcovidpatiënten is die rem kennelijk onklaar gemaakt en de Amsterdamse wetenschappers denken te weten hoe.
IDO-2 zet aan tot de productie van een andere stof die de antenne blijft activeren waardoor er almaar nieuw enzym wordt gemaakt. Zo ontstaat een vliegwiel, een proces dat zichzelf in stand houdt. ‘Dat verklaart, denken we, waarom de klachten blijven aanhouden’, zegt Lutter.
Dat is niet zomaar een ontdekking, verduidelijkt arts-onderzoeker Appel-man.
Daarmee is er voor het eerst een duidelijk aangrijpingspunt voor een behandeling: als in de cellen van postcovidpatiënten die rem kan worden gerepareerd, kan dat mogelijk hun klachten verminderen.
Zo’n reparatiemiddel is er, ontdekte Lutter na een zoektocht in de medische literatuur: het gaat om een stof die momenteel door een aantal farmaceuten wordt getest bij kankerpatiënten.
Hij koopt er een beetje van en ontdekt het krachtige effect als hij in het lab het spul aan het bloed van zes patiënten toevoegt. Bij allemaal neemt de hoeveelheid van het enzym in de cellen sterk af. Met als onmiddellijk gevolg dat er veel minder schade aan de cellen optreedt.
Zes patiënten, dat zijn er niet veel, erkent Lutter. ‘Maar het effect is zo duidelijk dat we ermee verder moeten.’
Op zoek naar het medicijn
De studie-opzet voor onderzoek bij patiënten ligt klaar, de aanvraag voor overheidssubsidie is ingediend. De onderzoekers willen vier verschil-lende doses uitproberen bij 36 patiënten, bij de groep die ze al kennen van de polikliniek.
Bloedcellen van een postcovidpatiënt. De paarse en rode kleuren duiden op de aanwezigheid van het enzym IDO-2 en op beschadigde cellen. Op de linkerfoto is geen medicijn toegevoegd. Op de middelste foto is een lage dosis van het medicijn toegevoegd. Op de rechterfoto is een hoge dosis toegevoegd.Beeld Amsterdam UMC
Er is alleen één probleem: voor het labonderzoek kon Lutter nog vrij eenvoudig aan een beetje medicijn komen, maar nu hij onderzoek wil doen bij patiënten zijn de farmaceuten terughoudend.
Zes farmaceutische bedrijven hebben het middel op de plank liggen, waaronder ook een klein Nederlands bedrijf. Het middel moet kankercellen kwetsbaarder maken zodat ze makkelijker door het eigen afweersysteem kunnen worden opgeruimd. De grote farmaceuten Bayer en Brystol Myers Squibb (BMS) zijn het verst, zij doen al onderzoek bij patiënten.
Al anderhalf jaar doet Lutter pogingen om de bedrijven te bewegen hun medicijn beschikbaar te stellen, vooralsnog zonder resultaat. ‘Wij leveren regelmatig onze middelen aan andere partijen in allerlei vormen van samenwerking, maar wij kunnen dat niet altijd doen’, aldus een woordvoerder van BMS. Ze wil geen antwoord geven op de vraag waarom samenwerking in dit geval door het bedrijf wordt afgehouden, ‘omdat het over een specifiek middel’ gaat. Farmaceut Bayer laat, ondanks herhaalde verzoeken om commentaar, niets van zich horen.
Lutter snapt dat er commerciële overwegingen meespelen. ‘Stel dat er in ons onderzoek vervelende bijwerkingen opduiken, dan is dat slecht voor de ontwikkeling van hun medicijn.’ Maar hij vindt ook dat de bedrijven een maatschappelijke verantwoordelijkheid hebben. Het aantal patiënten met het postcovidsyndroom is zo groot dat een potentiële behandeling moet worden onderzocht, zegt hij. En dat moet snel: ‘We moeten voorkomen dat de schade in de cellen niet meer te herstellen valt.’
Er zijn nog vragen genoeg. Waarom geneest bijvoorbeeld een deel van de postcovidpatiënten vanzelf?
Kennelijk komt bij hen dat vliegwiel in de cellen tot stilstand, misschien door een genetisch voordeel? Onduidelijk is ook hoe snel het lichaam zich kan herstellen en in welke mate, mocht het medicijn werken. Dat de bloedcellen al na acht dagen opveren, wil nog niet zeggen dat patiënten daar meteen iets van merken.
Wat in het lab werkt, werkt niet per se in het lichaam, Lutter en Appelman zijn daarover realistisch genoeg. Misschien bereikt het medicijn nooit de cellen waar het op de rem moet gaan staan. Maar ruim 1.200 dagen na de eerste coronabesmetting heeft Appelman zijn patiënten nog altijd niets te bieden. ‘Ik kan alleen maar hun verhaal aanhoren en mijn sympathie tonen. Nu hebben we eindelijk iets gevonden, laten we dan snel uitzoeken of dat de oplossing is.’
‘Wat wij in het lab zien gebeuren, is zo overduidelijk’, zegt Lutter, ‘daar moeten we mee aan de slag.’
Nog geen behandeling in zicht
Onderzoek naar behandelingen tegen het postcovidsyndroom verloopt moeizaam. Met de miljard euro die de Amerikaanse overheid in onderzoek heeft geïnvesteerd, is nog geen enkel resultaat geboekt, concludeerde de medische website StatNews dit voorjaar na een rondgang. Tot nu toe is het meeste geld opgegaan aan wat patiënten ‘papieren onderzoek’ noemen, zoals het vastleggen van klachten. Die kritiek klinkt ook in Nederland, hoewel de overheid nu extra onderzoeksgeld heeft vrijgemaakt.
Een Amerikaans onderzoek naar het effect van virusremmers is onlangs stopgezet nadat een analyse uitwees dat het middel geen effect had. Er wordt nu wereldwijd gekeken naar het effect van onder meer ontstekingsremmers, immuunonderdrukkers en bloedverdun-ners.
De PFAS-verontreiniging op en rond Schiphol is nog veel ernstiger dan eerder al werd gedacht. Het gif blijkt niet alleen in blusschuim te zijn toegepast maar ook in een reeks van andere producten die op het vliegveld werden gebruikt. Steeds meer grond blijkt besmet.
Dit blijkt uit een lange reeks nieuwe documenten die werden vrijgegeven na een beroep op de Wet open overheid.
Dat het gaat om enorme hoeveelheden gifgrond blijkt onder meer uit een brief die Schiphol op 10 juli 2019 stuurde aan het ministerie van Infrastructuur (I&W). Daarin stelt de directie dat er op dat moment 200.000 kubieke meter – dat zijn zo’n 200 gemeentelijke zwembaden vol – opgeslagen ligt op het terrein, maar dat er naar verwachting op korte termijn nog eens 800 zwembaden bijkomen.
Schiphol smeekt in die brief om mogelijkheden om de gifgrond elders kwijt te kunnen. “Het wordt steeds moeilijker om binnen het Schiphol-terrein nog ruimte te vinden voor het bouwen van extra opslagfaciliteiten”, aldus het schrijven. “Bovendien bestaat hiertegen veel bezwaar van omwonenden. De capaciteit wordt steeds nijpender.”
Kosten lopen razendsnel op
Eind 2018 had Schiphol 33 miljoen euro gereserveerd voor het opslaan en de toekomstige sanering van de gifgrond. “Eind 2019 zal dit gestegen zijn naar 50 miljoen euro.” Als het ministerie niet over de brug komt, gaan die kosten vanaf 2020 “zeer sterk” toenemen, zo jammert het vliegveld.
De enorme hoeveelheden grond waarmee Schiphol danig in zijn maag zit, vormen slechts het topje van een ijsberg. Het gaat immers alleen nog maar om grond die vrijkomt bij de talrijke werkzaamheden op het luchthaventerrein. Maar ook grote delen van de grond die niet worden uitgegraven, zijn verontreinigd met het nauwelijks afbreekbare vergif. Dat kan zomaar een veelvoud zijn van de nu vrijkomende gifgronden.
Tot voor kort werd aangenomen dat de PFAS-vervuiling was ontstaan als gevolg van het reguliere gebruik van blusschuim en als gevolg van een bedrijfsongeval met PFAS-houdend blusschuim in een KLM-loods. Uit de nieuwe documenten blijkt dat op veel meer plekken gewerkt is met PFAS-houdende materialen.
Niet alleen in het blusschuim
“PFAS werd niet alleen gebruikt in brandblusmiddelen, maar in een veelheid aan producten. Verspreiding in lage concentraties kan dan ook plaats hebben via verschillende routes: lozing van een product in de bodem op het oppervlaktewater, via luchtemissie of via verwering van producten”, zo staat te lezen in een beslisnota die destijds werd toegevoegd aan antwoorden op vragen van Tweede Kamerlid Suzanne Kröger. Dergelijke nota’s worden tegenwoordig vaak al vrijgegeven samen met de antwoorden, maar in 2018 was dat nog niet het geval.
Schiphol lobbyde zich destijds een ongeluk om toestemming te krijgen de gifgrond uit te rijden naar andere locaties. Op het eigen terrein was er geen plek meer en in de rest van Haarlemmermeer bestond ook slechts “een beperkte grondvraag”, zo blijkt uit de brief die Schiphol in 2019 aan I&W verstuurde. Het vliegveld eist dan ook van het ministerie dat landelijke normen worden vastgesteld zodat de probleemgrond ook (ver) buiten de regio kan worden gedumpt.
Het elders dumpen stuit op steeds meer verzet bij andere overheden, omdat de risico’s van PFAS steeds duidelijker worden en de ‘veilige’ normen in de loop der jaren steeds strenger worden gesteld. Het RIVM waarschuwt voor de uitrij-praktijken, zo blijkt uit een verslag van een overleg tussen het ministerie en het instituut voor volksgezondheid. “Landelijke normen mogen geen aanleiding vormen om PFAS-houdende grond te verplaatsen naar gebieden waar niet of nauwelijks PFAS in de bodem voorkomen.”
Gifgrond richting buurgemeenten
Inmiddels – jaren nadat deze documenten zijn opgesteld – is duidelijk geworden dat de gifgrond van Schiphol wél is verplaatst naar de regio en dat op die plekken inmiddels ook sprake is van PFAS-vervuiling. Eerder schreven we al over het Groene Schip in Spaarnwoude, waar met de grond een uitzichtsheuvel is gebouwd, nota bene vlak naast een voedselbos. Ook is er vervuilde grond terechtgekomen in natuurpark Nauerna in Assendelft. Dat park is inmiddels wegens gezondheidsrisico’s hermetisch afgesloten voor het publiek.
Pikant is dat Schiphol dichterbij huis het plan had opgevat een terp te bouwen voor vliegtuigspotters. Daar zouden de grootste fans van het vliegveld met hun telelens een goed zicht krijgen op de aankomende en vertrekkende vliegtuigen. Een terp gebouwd van grond met gif dat nooit meer verdwijnt uit de natuur en zich ophoopt in het lichaam van mensen en dieren. Voor zover bekend is het er nooit van gekomen.
A Ukrainian Army self-propelled 122mm Howlitzer fires on a Russian position on February 18, 2023 near Bakhmut, Ukraine. The army's 93rd Brigade's heavy artillery is a main element of the Ukrainian defense of the city, which is under heavy attack by Russian forces.
(Photo by John Moore/Getty Images)
The War in Ukraine Was Provoked—and Why That Matters to Achieve Peace
By recognizing that the question of NATO enlargement is at the center of this war, we understand why U.S. weaponry will not end this war. Only diplomatic efforts can do that.
George Orwell wrote in 1984 that "Who controls the past controls the future: who controls the present controls the past." Governments work relentlessly to distort public perceptions of the past. Regarding the Ukraine War, the Biden administration has repeatedly and falsely claimed that the Ukraine War started with an unprovoked attack by Russia on Ukraine on February 24, 2022. In fact, the war was provoked by the U.S. in ways that leading U.S. diplomats anticipated for decades in the lead-up to the war, meaning that the war could have been avoided and should now be stopped through negotiations.
Recognizing that the war was provoked helps us to understand how to stop it. It doesn’t justify Russia’s invasion. A far better approach for Russia might have been to step up diplomacy with Europe and with the non-Western world to explain and oppose U.S. militarism and unilateralism. In fact, the relentless U.S. push to expand NATO is widely opposed throughout the world, so Russian diplomacy rather than war would likely have been effective.
The Biden team uses the word “unprovoked” incessantly, most recently in Biden’s major speech on the first-year anniversary of the war, in a recent NATO statement, and in the most recent G7 statement. Mainstream media friendly to Biden simply parrot the White House. The New York Times is the lead culprit, describing the invasion as “unprovoked” no fewer than 26 times, in five editorials, 14 opinion columns by NYT writers, and seven guest op-eds!
There were in fact two main U.S. provocations.
The first was the U.S. intention to expand NATO to Ukraine and Georgia in order to surround Russia in the Black Sea region by NATO countries (Ukraine, Romania, Bulgaria, Turkey, and Georgia, in counterclockwise order).
The second was the U.S. role in installing a Russophobic regime in Ukraine by the violent overthrow of Ukraine’s pro-Russian President, Viktor Yanukovych, in February 2014. The shooting war in Ukraine began with Yanukovych’s overthrow nine years ago, not in February 2022 as the U.S. government, NATO, and the G7 leaders would have us believe.
The key to peace in Ukraine is through negotiations based on Ukraine’s neutrality and NATO non-enlargement.
Biden and his foreign policy team refuse to discuss these roots of the war. To recognize them would undermine the administration in three ways.
First, it would expose the fact that the war could have been avoided, or stopped early, sparing Ukraine its current devastation and the U.S. more than $100 billion in outlays to date.
Second, it would expose President Biden’s personal role in the war as a participant in the overthrow of Yanukovych, and before that as a staunch backer of the military-industrial complex and very early advocate of NATO enlargement.
Third, it would push Biden to the negotiating table, undermining the administration’s continued push for NATO expansion.
The archives show irrefutably that the U.S. and German governments repeatedly promised to Soviet President Mikhail Gorbachev that NATO would not move “one inch eastward” when the Soviet Union disbanded the Warsaw Pact military alliance. Nonetheless, U.S. planning for NATO expansion began early in the 1990s, well before Vladimir Putin was Russia’s president. In 1997, national security expert Zbigniew Brzezinski spelled out the NATO expansion timeline with remarkable precision.
U.S. diplomats and Ukraine’s own leaders knew well that NATO enlargement could lead to war. The great US scholar-statesman George Kennan called NATO enlargement a “fateful error,” writing in the New York Times that, “Such a decision may be expected to inflame the nationalistic, anti-Western and militaristic tendencies in Russian opinion; to have an adverse effect on the development of Russian democracy; to restore the atmosphere of the cold war to East-West relations, and to impel Russian foreign policy in directions decidedly not to our liking.”
President Bill Clinton’s Secretary of Defense William Perry considered resigning in protest against NATO enlargement. In reminiscing about this crucial moment in the mid-1990s, Perry said the following in 2016: “Our first action that really set us off in a bad direction was when NATO started to expand, bringing in eastern European nations, some of them bordering Russia. At that time, we were working closely with Russia and they were beginning to get used to the idea that NATO could be a friend rather than an enemy ... but they were very uncomfortable about having NATO right up on their border and they made a strong appeal for us not to go ahead with that.”
In 2008, then U.S. Ambassador to Russia, and now CIA Director, William Burns, sent a cable to Washington warning at length of grave risks of NATO enlargement: “Ukraine and Georgia's NATO aspirations not only touch a raw nerve in Russia, they engender serious concerns about the consequences for stability in the region. Not only does Russia perceive encirclement, and efforts to undermine Russia's influence in the region, but it also fears unpredictable and uncontrolled consequences which would seriously affect Russian security interests. Experts tell us that Russia is particularly worried that the strong divisions in Ukraine over NATO membership, with much of the ethnic-Russian community against membership, could lead to a major split, involving violence or at worst, civil war. In that eventuality, Russia would have to decide whether to intervene; a decision Russia does not want to have to face.”
Ukraine’s leaders knew clearly that pressing for NATO enlargement to Ukraine would mean war. Former Zelensky advisor Oleksiy Arestovych declared in a 2019 interview “that our price for joining NATO is a big war with Russia.”
During 2010-2013, Yanukovych pushed neutrality, in line with Ukrainian public opinion. The U.S. worked covertly to overthrow Yanukovych, as captured vividly in the tape of then U.S. Assistant Secretary of State Victoria Nuland and U.S. Ambassador Geoffrey Pyatt planning the post-Yanukovych government weeks before the violent overthrow of Yanukovych. Nuland makes clear on the call that she was coordinating closely with then Vice President Biden and his national security advisor Jake Sullivan, the same Biden-Nuland-Sullivan team now at the center of U.S. policy vis-à-vis Ukraine.
After Yanukovych’s overthrow, the war broke out in the Donbas, while Russia claimed Crimea. The new Ukrainian government appealed for NATO membership, and the U.S. armed and helped restructure the Ukrainian army to make it interoperable with NATO. In 2021, NATO and the Biden Administration strongly recommitted to Ukraine’s future in NATO.
In the immediate lead-up to Russia’s invasion, NATO enlargement was center stage. Putin’s draft US-Russia Treaty (December 17, 2021) called for a halt to NATO enlargement. Russia’s leaders put NATO enlargement as the cause of war in Russia’s National Security Council meeting on February 21, 2022. In his address to the nation that day, Putin declared NATO enlargement to be a central reason for the invasion.
Historian Geoffrey Roberts recently wrote: “Could war have been prevented by a Russian-Western deal that halted NATO expansion and neutralised Ukraine in return for solid guarantees of Ukrainian independence and sovereignty? Quite possibly.” In March 2022, Russia and Ukraine reported progress towards a quick negotiated end to the war based on Ukraine’s neutrality. According to Naftali Bennett, former Prime Minister of Israel, who was a mediator, an agreement was close to being reached before the U.S., U.K., and France blocked it.
While the Biden administration declares Russia’s invasion to be unprovoked, Russia pursued diplomatic options in 2021 to avoid war, while Biden rejected diplomacy, insisting that Russia had no say whatsoever on the question of NATO enlargement. And Russia pushed diplomacy in March 2022, while the Biden team again blocked a diplomatic end to the war.
By recognizing that the question of NATO enlargement is at the center of this war, we understand why U.S. weaponry will not end this war. Russia will escalate as necessary to prevent NATO enlargement to Ukraine. The key to peace in Ukraine is through negotiations based on Ukraine’s neutrality and NATO non-enlargement. The Biden administration’s insistence on NATO enlargement to Ukraine has made Ukraine a victim of misconceived and unachievable U.S. military aspirations. It’s time for the provocations to stop, and for negotiations to restore peace to Ukraine.
Correction: An earlier version of this article misstated the date of William Burns' 2008 cable warning about NATO enlargment. That error has been fixed.
