woensdag 6 november 2024

Why did voters abandon Kamala Harris? Because they feel trapped – and Trump offered a way out


Why did voters abandon Kamala Harris? Because they feel trapped – and Trump offered a way out

Aditya Chakrabortty

His resounding victory will be blamed on ‘populism’, but that’s lazy thinking. 


He addressed the key concerns far better than the Democrats did

S

ince we’ll hear a lot, again, about “populism”, let’s remember, again, that 19th-century US populism had a healthy strain of leftwing politics. Defending workers, riling up bankers, decrying the “cross of gold” and economic conservatism: look past his Bible-bashing, and William Jennings Bryan was a precursor to Franklin Roosevelt. Yet for much of this election year, the populists’ modern-day successors in the Democrats have served up an anti-populism: telling voters they were wrong.

Americans were told they were wrong to see the corrosion of Joe Biden’s abilities, and wrong to think that his replacement should not be decided in a giant backroom stitch-up. They were wrong not to enjoy the US economic miracle, and wrong not to worry about the future of democracy. Black and brown people and students were wrong to expect the party to oppose the bloodbath in Gaza. Latinos were ungrateful to desert the party of racial equality, while Black men were boneheaded not to back a Black woman. Everyone was wrong not to lap up the rallies opened by BeyoncĂ© and Usher, the skits on Saturday Night Live and that clip of Barack Obama rapping. Why couldn’t they just feel the joy?

For reasons I’ll explain in a moment, I’m no fan of explanations that begin and end with the bogeyman of “populism”. They almost always wind up with well-lunched commentators ventriloquising the opinions of people they’ve never talked to and in whose worlds they’ve never set foot. Look at the exit polls and you see a materialist explanation for what’s just happened: two out of three US voters report their economy is bad. And they have an excellent point. As I wrote last month, look at the data over the long run and two big trends stand out.

First, for the vast majority of US employees – whether middle class or working class, teacher or shop assistant – wages have flatlined. Not for four or even 20 years – but for most of the past half century. Strip out inflation, and average hourly earnings for seven out of 10 employees have barely risen since Richard Nixon was in the White House.

I can’t think of a more flammable political economy than a country with a few very rich people where most workers only get by because of low gas and food prices. Then what happens? A second blow. Covid peters out, the world comes out of lockdown and low-wage America is doused in that most combustible of economic substances: inflation. The entire system goes up – and Donald Trump spots his chance.

Faced with the flames, what would be a left-populist response? It wouldn’t be to resort to pedantry, to correct angry voters by showing them the aggregate figures – but that’s what many Democrat supporters did. Nor would it be to roll back all the benefits extended over the pandemic: the improved child tax credit, Medicaid and unemployment insurance. But that’s what Joe Biden did, even as he shovelled billions into infrastructure. The electoral result was that working- and middle-class voters peeled away from the Democrats. Kamala Harris won the most affluent voters, while Trump took those earning between $50,000 (£39,000) and $100,000 (£77,000). The two tied for those on $50,000 and below. So much for Harris being part of the most pro-worker government since the 1960s.

Just as the electorate professed fury with the entire political and economic system, she and the Democrats made themselves the system’s defenders. They weren’t change but more of the same. They worried about the future of “democracy”; they warned about disrupting free trade. Harris’s slogan of “we’re not going back” said it all: a campaign defined by being anti-Trump rather than for anything. A strategy intended to woo “moderates” left nearly everyone cold.

Harris started her campaign differently, by promising to hunt down price-gouging corporates. That policy was popular, but there was little else. She went policy-lite, so as to present Trump with less of a target. Among the supporters she wheeled out this autumn was the billionaire Mark Cuban. In a country where the richest 0.1% own nearly 20% of all wealth – almost as much as 90% of Americans put together – this is almost the definition of anti-populist politics.


We probably won’t hear much about billionaires over the next few days. If the commentariat’s form from 2016 is anything to go by, the sketch will be of angry left-behinds and rednecks rallying to a strongman. Never mind that last night’s exit polls showed Trump as personally less popular than Harris, or that more than half of voters judge his views to be “too extreme”. Not to mention that Trump is easily the richest man ever to serve in the White House, with a personal net worth of about $5.5bn (£4.3bn). A marketing man, skilled at targeting discontent, Trump does not follow his crowds. Rather, he is led by the money men around him: the fossil fuel executives, the shadow bankers, the crypto bros and the world’s richest man, Elon Musk.

Mitt Romney and George W Bush could always rely on some stuffed shirts from the Fortune 500 to hand over a few tens of thousands. But Trump’s donor class is very different. They include men like Stephen Schwarzman, head of the world’s largest private equity firm, Blackstone, billionaire investor Nelson Peltz and Silicon Valley’s David Sacks. They’re not company men building relationships but, as Trump styles himself, dealmakers. This lot have shelled out a lot more to get in Trump (Musk alone has spent an estimated $100m), and expect their money’s worth. “They’re less concerned about the photo op and a visit to the White House,” as one former bagman for Trump told the New Yorker. “They want to essentially get their issues in the White House.”

Trump has reportedly lined up Musk to become his “secretary of cost cutting”, while in April, the US’s next president demanded oil executives give him $1bn to beat the Democrats. In return, he said, he’d let them do a lot more drilling. Slashed regulations and lower taxes are Trump’s way of keeping donors on side. Last time he was in the White House, he brought in $1.5tn of tax cuts that meant the richest 400 families in the US paid a lower tax rate than their secretaries, nannies, cleaners and anyone else in the working class.

You can expect a lot more like it over the next four years. Trump will almost certainly plunder from the budgets for social security and Medicaid. The tech bros will suckle on government subsidies, while the suits from private equity get to set government policy.

However this politics dresses itself, it’s not populism. Try: theft – taking from the poor to give to the rich.


  • Aditya Chakrabortty is a Guardian columnist

GOP megadonor Miriam Adelson to fund colossal super PAC for Trump






GOP megadonor Miriam Adelson to fund colossal super PAC for Trump

The casino billionaire is planning to back the newly reconstituted Preserve America effort to help the former president.

Miriam Adelson (center), controlling shareholder of the Las Vegas Sandals Corp., watches the Phoenix Suns play the Dallas Mavericks in the first half of an NBA basketball game in Dallas, on Feb. 22, 2024. | Tony Gutierrez/AP


05/30/2024 12:40 PM EDT

Republican megadonor and casino billionaire Miriam Adelson plans to help bankroll a massive super PAC for Donald Trump as he seeks to close his financial gap with President Joe Biden.

Adelson is planning to play a major role in funding Preserve America, a pro-Trump super PAC founded during the former president’s 2020 reelection campaign. The group is now being reconstituted for the purpose of helping Trump’s 2024 bid, according to a person with direct knowledge of her plans who was granted anonymity to speak freely.

How much Adelson will donate to the super PAC is not clear, though the person familiar with her plans said the group was expecting to spend more than it did four years ago when Adelson and her late husband, Sheldon, donated $90 million to Preserve America. Their funds accounted for about 85 percent of what the organization raised in total.

Adelson, who is the principal shareholder of Las Vegas Sands and who also has a majority stake in the Dallas Mavericks with her son-in-law, has an estimated net worth of $33.3 billion, according to the Bloomberg Billionaires Index.

Adelson’s expected investment represents a major boost for Trump, who has been cultivating her as part of a broader effort to bring major GOP donors into the fold. The former president has met with Adelson a handful of times in recent months and has also spoken with her on the phone, according to another person familiar with the talks. Adelson decided to sit out the Republican primary despite being wooed by a number of candidates.

Trump has been looking to make up a substantial fundraising gap with Biden and is leaning on big donors for help. Through the end of April, Biden’s campaign account had $84 million cash on hand, compared to $49 million for Trump.

Adelson’s relationship with Trump stretches back years. Miriam and Sheldon had a seat on the dais at Trump’s 2017 inauguration, and in 2018 Trump awarded Miriam, a physician who specializes in drug addiction rehabilitation, the Presidential Medal of Freedom. In a 2021 POLITICO story about Miriam Adelson’s political activity, Trump praised her as a “wonderful woman who her husband loved greatly and, at the same time, respected for her great intelligence.”

Dave Carney, a longtime Republican Party strategist who advises Texas Gov. Greg Abbott and has previously worked for a number of presidential candidates, will lead the organization. Carney is known for his aggressive political tactics: A 2022 profile in the Texas Observer described him as “Abbott’s Attack Dog.” Texas Lieutenant Gov. Dan Patrick, a close Trump ally who attended the hush money trial last week, praised Carney in a statement as “an experienced hand well versed in running big races, in the hundreds of million dollars.”

During the 2020 campaign, Preserve America was overseen by Chris LaCivita. LaCivita is now serving as Trump’s co-campaign manager and is no longer active with the super PAC.

“Joe Biden is ruining our country with high prices, open borders and weakness abroad. We’re going to do everything we can to stop him and return President Trump to the White House to put America First once again,” Carney said in a statement.

Those familiar with Preserve America’s plans say the group is expected to raise money from other donors in addition to Adelson. While the Adelson couple gave the group the vast majority of its funds in 2020, it also drew checks from other major GOP givers including investor Warren Stephens, businessperson Ronald Cameron and construction executive Diane Hendricks. In total, the organization drew contributions from nearly a hundred people, according to campaign finance records.

Like her late husband Sheldon, the Tel Aviv-born Adelson has long been an outspoken supporter of Israel. Adelson, who is the publisher of the Israel Hayom newspaper, compared the Oct. 7 attack on Israel to the terrorist attacks on the U.S. on Sept. 11, 2001 in a speech late last year.

Preserve America will be one of several pro-Trump super PACs. The primary vehicle has been MAGA Inc., an organization whose fundraising events Trump has appeared at, and which is being overseen by Trump ally Taylor Budowich. A more recently created outfit is Right for America, which is being bankrolled by Trump friend and former Marvel Entertainment executive Ike Perlmutter. Florida Gov. Ron DeSantis, a former Trump primary opponent who is now reestablishing his relationship with the former president, has been helping to raise money for Right for America.



------------------------------------------

My comments :

Just as in 2015/2016, her Jew-supremacist Zionist and (Jewish) Birthright proponent husband, Sheldon Adelson, did heavily support the presidential candidacy of Trump. (*)

He and Trump had in common, that they both had been casino tycoons, and both having been heavily linked to the mafia. Whereby I have to mention, that Trump did develop his contacts with the mob, during the years, that he build one giant hotel-complex after the other, and the mafia in those days did exclusively control the cement-mortar industry.

That fact in itself was not new to the upper-class of USA politics, because the father of Democrat John F. Kennedy (Joseph P. Kennedy) - who collected his considerable wealth during the interbellum bootleg period (!) - had also the right mafia connections in crucial swing states. Connections, that finally catapulted his son into the White House.

 I also have to mention here the staggering admiration of the father of John F. Kennedy for Hitler and his nazi-party. All this, while being the pre-war US ambassador in London, which embarrassing circumstance finally did culminate into his termination as ambassador, after the UK government had protested against those sinister convictions by the USA authorities.

Memorable in this context however, is the fact that the new incoming Vice-president of the USA - JDVance - in 2016 referred to then incoming president Donald Trump, as "the new Hitler". 

Eight years later he evenly miraculously as opportunistically had been reborn as deviant Trump proponent, ready to success his boss, the moment that Trump – for whatever reason - has to resign from his presidency.

 JD Vance, among other interests, is directly representing the advanced commercial interests into the WH of the notorious Silicon techno-garches like Elon Musk and Peter Thiel (PayPal and Facebook). JD Vance is also a well committed member of the influential USA religious lobby group called Ziklag, which did a lot of precious fieldwork for the recent Trump campaign..  

 (*) And so do a lot of members of the Jewish Zionist pro-Israel lobby : In 2015 it was - among many others - the billionaires Robert Mercer and Paul Singer and latest campaign had been dominated - besides AIPAC - by other Jew supremacist Israel lobbyists like Stephen Schwarzman (Blackstone), billionaire investor Nelson Peltz and Silicon Valley’s David Sacks....

And at last point of interest, I just have to mention his (Jewish-Zionist) son in law Jared Kushner, who at Trump's first watch as USA president, had been installed in the White House by Trump as his "special envoy" for the Middle East.... 

 


‘Wees nou gewoon eens aardig’, zei Ruud Lubbers tegen koningin Beatrix toen Máxima in beeld kwam



‘Wees nou gewoon eens aardig’, zei Ruud Lubbers tegen koningin Beatrix toen Máxima in beeld kwam

Biografie De eerste wetenschappelijke biografie van oud-premier Ruud Lubbers werpt vooral meer licht op zijn internationale activiteiten. Ook gaat het boek, zij het wat onhelder, over een lange buitenechtelijke affaire.

Op een dinsdagavond in december 1980 loopt Ruud Lubbers van het Haagse Binnenhof naar de Kabouterbar aan de overkant, aan de Plaats. De CDA-politicus weet dat daar op avonden als deze Ruud Nijhof te vinden is. Nijhof is het enige Tweede Kamerlid van DS’70.

Met zijn ene stem heeft Nijhof mogelijk een sleutelpositie in een debat dat het land sterk verdeeld houdt, maar ook de CDA-fractie, die Lubbers op dat moment leidt: moet abortus onder voorwaarden legaal worden? Om aan de polarisatie een einde te maken, heeft de CDA/VVD-coalitie onder leiding van Dries van Agt een klassiek compromis gesmeed: abortus mag, maar wel na een verplichte bedenktijd van vijf dagen.


De DS’70’er Nijhof vindt het slechte wetgeving en wil tegenstemmen. Lubbers vraagt hem aan de bar dringend zijn stem te heroverwegen als hij er zelf in slaagt voldoende medestanders in – de zwaar tegenstribbelende – CDA-fractie te vinden. Nijhof gaat akkoord, maar maakt Lubbers tevens duidelijk dat zo’n belangrijke wetsverandering niet van Ă©Ă©n stem verschil mag afhangen, en al helemaal niet van de zijne. Toch is dat precies wat er gebeurt. Tijdens de stemming op 18 december blijkt de CDA-fractie alsnog verdeeld. Nijhof stemt toch voor, en redt daarmee het wetsontwerp (76 tegen 74 stemmen).


In de nieuwe biografie door de Nijmeegse historici Johan van MerriĂ«nboer en Lennart Steenbergen van Ruud Lubbers figureert het voorval in de Kabouterbar als fraai voorbeeld van diens scherpe manoeuvres bij het tot stand brengen van een historische verandering (de abortuswetgeving hield veertig jaar stand) . Het compromis – een bijkans heilige categorie in het vaderlands politiek vocabulaire – bleek het sluitstuk van een uiterst rommelig proces waarvan vooral het resultaat telde. Lubbers beheerste dat proces tot in de vingertoppen, ook tijdens zijn premierschap (1982-1994). Niet voor niets scoort hij, ook onder NRC-lezers, hoog als een van de beste premiers van na de oorlog.


Alweer een boek over Lubbers? Wat kunnen zo’n 800 pagina’s aan uitgebreide beschrijvingen van diens jeugd, activiteiten in het Rotterdamse bedrijfsleven en in katholieke organisaties, ministerschappen en internationale belevenissen toevoegen aan de toch al indrukwekkende berg Lubbers-literatuur, inclusief zijn eigen memoires? De website van het Nijmeegse Centrum voor Parlementaire Geschiedenis, dat het project samen met enkele christen-democratische stichtingen financierde, belooft het nodige. Er wordt gesproken van „een kritische, wetenschappelijk verantwoorde biografie, gebaseerd op nieuwe bronnen en inzichten”.

1986: Ruud Lubbers en koningin Beatrix op vliegveld Zestienhoven.
Foto Vincent Mentzel

Wetenschappelijk verantwoord is het boek zeker: er ligt een ontzaglijke hoeveelheid schriftelijke en mondelinge bronnen aan ten grondslag, die een breed en afgewogen beeld geven van de CDA-politicus die de jaren tachtig politiek gezicht gaf. Ze werpen vooral een nieuw licht op Lubbers’ activiteiten in het buitenland. De Amerikaanse president George Bush senior, wiens archief de auteurs konden inzien, bleek zich te hebben gelaafd aan Lubbers’ optimistische kijk op de Europese eenwording. Binnen de Europese Raad trok Lubbers vooral op met de Britse premier Margaret Thatcher, en veel minder met de Duitse bondskanselier Helmut Kohl. Die vond Lubbers een onberekenbare politicus en blokkeerde hem later mede daarom als kandidaat voor het voorzitterschap van de Europese Commissie.


De vele details en voetnoten getuigen van de grondige aanpak van een van de twee auteurs. Johan van Merriënboer schreef eerder een biografie van twee andere katholieke minister-presidenten: Piet de Jong en Dries van Agt. Op de eerste wierp hij een heel nieuw licht, als iemand die effectief de roerige jaren zestig in goede banen had weten te leiden.

Intrigerende inkijkjes zijn er ook nu weer genoeg, bijvoorbeeld over de dramatische wending die Lubbers’ verhouding met koningin Beatrix in 2013 nam. Haar vertrouweling had op televisie verteld dat het toenmalige staatshoofd voortdurend de neiging had nieuwe vriendinnen van haar drie zoons kritisch te bejegenen. „Ik zei tegen haar, toen Máxima kwam: wees nou gewoon eens aardig.” 


Na deze ontboezeming wilde Beatrix nooit meer iets met hem te maken hebben, vertellen goede vrienden van Lubbers, zoals onderneemster Sylvia TĂłth, bijna verontwaardigd aan de biografen.

Een heel nieuw beeld van Lubbers ontstaat echter niet. Hij blijft, ook in dit boek, de hyperintelligente, zichzelf uiterst serieus nemende, dossiers vretende, zeer hardwerkende en creatieve politicus zoals we ons hem herinneren. Een politicus die zich inzette voor vluchtelingen, maar als kabinetsinformateur in 2010 ook de weg plaveide voor samenwerking met de PVV – om daar tijdens een CDA-congres juist weer tegen te stemmen. 


„De biografen vragen zich eigenlijk nog steeds af wat zijn opvattingen precies waren”, verzuchten de auteurs aan het eind van hun zoektocht.


Daarnaast valt het dominant politieke karakter van de biografie op. Er komen weinig maatschappelijke leiders of (vredes-, abortus-, of milieu-) activisten uit die tijd aan het woord. Die hadden kunnen vertellen hoe zij het ‘Samen onderweg’ van Lubbers hebben beleefd. Deze twee woorden gebruikte de CDA-politicus als etiket voor zijn politieke missie, „zodat de mensen op rechtvaardige wijze in vrede kunnen samenleven.”


Geamuseerd


De biografen oordelen tamelijk evenwichtig over de hoofdpersoon. Van MerriĂ«nboer en Steenbergen zijn positief, soms zelfs onder de indruk van Lubbers’ regeerprestaties. Anderzijds schrijven ze geregeld kritisch, soms geamuseerd, hoe Lubbers de werkelijkheid op heel eigen wijze boetseerde. Zo beweerde hij in 1990 dat Sovjet-leider Michael Gorbatsjov hem in een boek had genoemd als een van de Europese leiders die bijdroegen aan een nieuwe stijl van regeren in Europa. De passage is echter nergens te vinden; Lubbers „had het verhaal wat opgeleukt”, aldus de biografen.

Beduidend minder evenwichtig en zorgvuldig opereren de auteurs inzake een erkend lastig onderwerp: Lubbers’ omgang met vrouwen. 


De biografen schrijven hier niet omheen te kunnen, vanwege Lubbers’ reputatie als ‘Stier van Kralingen’ en de gegroeide gevoeligheid (#MeToo) voor seksueel overschrijdend gedrag. In 2005 werd Lubbers daarvan zelf beschuldigd, destijds als Hoge Commissaris voor de Vluchtelingen. Een Amerikaanse medewerker op het hoofdkantoor in Genève klaagde onbetamelijk te zijn vastgepakt door Lubbers. De kwestie zelf wordt in het boek als vrij klein voorgesteld, maar werd Lubbers fataal nadat hij zich met de klachtprocedure had bemoeid, schrijven de biografen mede op basis van een stuk uit het archief van oud-minister Max van der Stoel (PvdA).


Van MerriĂ«nboer en Steenbergen laten weinig twijfel bestaan over Lubbers’ betrokkenheid bij buitenechtelijke affaires. Een specifiek geval halen ze eruit om er bijna drie pagina’s aan te besteden. Lubbers zou de gehuwde vrouw in kwestie hebben bezwangerd, waarna een abortus zou zijn gevolgd. Lubbers zou de lange relatie in de herfst van 1982 hebben afgebroken, in het zicht van zijn premierschap.


De biografen strooien met de nodige ‘zous’, zonder de zaak zelf goed uit te zoeken. Wel wekken ze de indruk het verhaal aannemelijk te vinden. De Telegraaf en HP/De Tijd berichtten er in 2013 over, Lubbers ontkende het niet. De biografen verwijten de betrokken journalisten echter „sensatiezucht” en contrasteren die met de „hoge moraal van de Nederlandse journalistiek”. Deze negeerde de zaak in hun ogen terecht, omdat de affaire geen politieke relevantie zou hebben.

Met deze katholieke keurigheid laten Van MerriĂ«nboer en Steenbergen de oud-premier te gemakkelijk wegkomen. Dat de affaire met de abortus politieke relevantie ontbeerde, is zeer betwistbaar: het onderwerp speelde destijds hoog op in de landspolitiek en Lubbers zat er middenin, getuige de scène in de Kabouterbar. Ook blijken enkele zaken na navraag bij betrokkenen ‘een slag anders’ te liggen, om met de titel van het boek te spreken – genoemd naar een favoriete uitdrukking van Lubbers. Zo was de abortusingreep volgens de vrouw om wie het ging aanmerkelijk eerder dan de biografen schrijven, namelijk niet in 1981, maar al in 1977. Dat was ruim voor de politieke apotheose rond dit onderwerp aan het Binnenhof, in 1980.

1981: Ruud Lubbers en zijn echtgenote Ria bij de Kralingse Plas in Rotterdam.
Foto Vincent Mentzel


Dementie


In de laatste jaren van zijn leven probeerde de controlfreak van weleer steeds wanhopiger om grip te houden op zaken om hem heen, zo laten de auteurs mooi zien. In 2014 probeerde Lubbers nog de voorbereidingen voor deze biografie naar zijn hand te zetten. Hij wilde eerst weten wat die zou melden over zijn aftreden als Hoge VN-Commissaris, een kwestie waarmee hij bleef worstelen.


Ook trof Lubbers voorbereidingen voor een voortijdig levenseinde, dit nadat dementie bij hem was geconstateerd. De biografen spreken over ‘afspraken over euthanasie’, net als bij zijn moeder, die in 1993 overleed. Februari 2018 was het zover. Na het drinken van een laatste korenwijn met zijn gezin stond Lubbers op en zei: „Dit was het. Het is over, het is klaar.” Nadat echtgenote Ria, zijn twee zonen en dochter afscheid van hem hadden genomen, overleed Ruud Lubbers op 78-jarige leeftijd in zijn huis in Rotterdam.