De Week Waarin...
we ons afvroegen waarom wij van de media ons zo druk moesten maken over zelfplagiaat.
Na 3000 pikante e-mails...doe je toch gewoon kut and paste? Foto: Joost Hoving/HH
Hoewel je, gezien de overweldigende media-aandacht, bijna ging denken dat er dodelijke slachtoffers te betreuren waren, hetgeen toch écht niet het geval was, was het ontegenzeggelijk de week van de zelfplagiërende topeconoom.
En nee, dan hebben we het niet over het proces van de strijdbare Heleen Mees, al mag je er gerust vanuit gaan dat je bij het versturen van ruim 3000 pikante e-mailtjes op een zeker moment ophoudt met het verzinnen van synoniemen voor wat je allemaal wel niet waar in zou willen stoppen, en gewoon op de kut and paste-knop klikt.
De topeconoom waar het om ging heette Peter Nijkamp, en volgens een onderzoekscommissie van de VU had hij nogal kwistig zonder bronvermelding uit eigen werk geciteerd. Niet netjes natuurlijk, maar toch voelden wij ons niet echt geroepen om met brandende staken op te rukken richting VU. Lag dat aan ons? Zelfs good old plagiaat klinkt anno 2014 als een nogal achterhaald verwijt. Want of we het nou leuk vinden of niet, dit is de tijd van retweeten en sharen, van samples en retro, van illegaal downloaden en 3D-printers. Om nog maar te zwijgen over de talloze opiniemakers en twitteraars die elkaar zonder blikken of blozen stelselmatig napapegaaien.
De topeconoom waar het om ging heette Peter Nijkamp, en volgens een onderzoekscommissie van de VU had hij nogal kwistig zonder bronvermelding uit eigen werk geciteerd. Niet netjes natuurlijk, maar toch voelden wij ons niet echt geroepen om met brandende staken op te rukken richting VU. Lag dat aan ons? Zelfs good old plagiaat klinkt anno 2014 als een nogal achterhaald verwijt. Want of we het nou leuk vinden of niet, dit is de tijd van retweeten en sharen, van samples en retro, van illegaal downloaden en 3D-printers. Om nog maar te zwijgen over de talloze opiniemakers en twitteraars die elkaar zonder blikken of blozen stelselmatig napapegaaien.
Niet netjes, jezelf plagiëren...maar we rukken nog niet op richting VU. Foto: Roger Dohmen/HH
En nu moesten we ons druk maken over zélfplagiaat? Wij dachten meteen aan die tientallen kerstkaarten die we elk jaar onder zware publicatiedruk op de automatische piloot volpennen (‘h. gr. Je neef’), aan de voorgeprogrammeerde sms’jes in onze telefoon (‘Nu ff niet, zit te candycrushen’), en aan die vervelende oom die in 1973 op een verjaardag een indertijd best geslaagd mopje vertelde over een dikke Duitser en een kuil op het strand, en diezelfde mop nu al 41 jaar lang opdist alsof hij hem zojuist bedacht heeft. Gênant? Zeker. Maar schadelijk? Mwah.
Ook dachten we aan Mark Rutte en zijn argumenten om toch af te reizen naar de Winterspelen in Sotsji. De dialoog aangaan, in gesprek blijven, de deur niet in het slot gooien – dat werk. Waarmee hij de woorden die hij sprak toen hij in juni vorig jaar Poetin bezocht, schaamteloos zelfplagieerde. En ook de woorden die hij sprak tijdens zijn recente bezoek aan China. Maar ja, wat nu als de beste man nu eenmaal die mening is toegedaan? Moet hij dan telkens op zoek naar een andere manier om dezelfde opgewarmde prak te serveren?
Ook dachten we aan Mark Rutte en zijn argumenten om toch af te reizen naar de Winterspelen in Sotsji. De dialoog aangaan, in gesprek blijven, de deur niet in het slot gooien – dat werk. Waarmee hij de woorden die hij sprak toen hij in juni vorig jaar Poetin bezocht, schaamteloos zelfplagieerde. En ook de woorden die hij sprak tijdens zijn recente bezoek aan China. Maar ja, wat nu als de beste man nu eenmaal die mening is toegedaan? Moet hij dan telkens op zoek naar een andere manier om dezelfde opgewarmde prak te serveren?
Wat zelfcitatie betreft doen de media die nu zo hard tekeer gaan tegen econoom Nijkamp het zelf trouwens niet veel beter. Leg alle artikelen over de afgelopen oudjaarsnacht naast die van 2012, en reken maar dat je overal exact dezelfde zinnen terugleest. Hooguit is er voor het aantal afgerukte vingers een ander cijfer ingevuld.
Soms kunnen de media er weinig aan doen. Wanneer, zoals afgelopen week, het debat over het Palestijns/Israëlisch-conflict weer eens oplaait, zijn er nou eenmaal weinig alternatieven voor eeuwig terugkerende frases als ‘moeizaam proces’ of ‘vastgelopen onderhandelingen’.
Maar soms is het pure luiheid. Na elke Koninginnedag volgt steevast een artikel over het zware werk van de opruimdienst, in elk stuk over de Huishoudbeurs sjokt er wel een sullige echtgenoot chagrijnig achter zijn vrouw aan. Als in interviews een emotionele passage aanbreekt, zul je altijd zien dat de geïnterviewde eerst even ‘uit het raam staart’, dan wel ‘zucht’ of ‘een trek van zijn sigaret’ neemt, en als de auteur van een reportage over een of ander troosteloos gehucht het echt niet meer weet, dan laat ie het er gewoon motregenen of blaft er in de verte een hond.
Dus zelfplagiaat? Wij zeggen: de pot verwijt de ketel dat ie zwart ziet – al zal de bedenker van dat spreekwoord zich nu waarschijnlijk omdraaien in zijn graf omdat híj dat toch verdorie had bedacht. Rest de vraag of het toeval is dat de echte naam van Heleen Mees ‘Nijkamp’ luidt, net als die van haar omstreden vakgenoot Peter. Of zou het onder topeconomen soms ook usance zijn om elkaars achternamen te plagiëren? Onderzoekscommissies en krantenredacties van Nederland: word wakker!
Soms kunnen de media er weinig aan doen. Wanneer, zoals afgelopen week, het debat over het Palestijns/Israëlisch-conflict weer eens oplaait, zijn er nou eenmaal weinig alternatieven voor eeuwig terugkerende frases als ‘moeizaam proces’ of ‘vastgelopen onderhandelingen’.
Maar soms is het pure luiheid. Na elke Koninginnedag volgt steevast een artikel over het zware werk van de opruimdienst, in elk stuk over de Huishoudbeurs sjokt er wel een sullige echtgenoot chagrijnig achter zijn vrouw aan. Als in interviews een emotionele passage aanbreekt, zul je altijd zien dat de geïnterviewde eerst even ‘uit het raam staart’, dan wel ‘zucht’ of ‘een trek van zijn sigaret’ neemt, en als de auteur van een reportage over een of ander troosteloos gehucht het echt niet meer weet, dan laat ie het er gewoon motregenen of blaft er in de verte een hond.
Dus zelfplagiaat? Wij zeggen: de pot verwijt de ketel dat ie zwart ziet – al zal de bedenker van dat spreekwoord zich nu waarschijnlijk omdraaien in zijn graf omdat híj dat toch verdorie had bedacht. Rest de vraag of het toeval is dat de echte naam van Heleen Mees ‘Nijkamp’ luidt, net als die van haar omstreden vakgenoot Peter. Of zou het onder topeconomen soms ook usance zijn om elkaars achternamen te plagiëren? Onderzoekscommissies en krantenredacties van Nederland: word wakker!
16-01-2014
---------------------------
My comments :
Robert Bleeker
1. Zelf-plagiaat klinkt onschuldig en is in de meeste gevallen ook volstrekt onschuldig en zou in algemene zin eigenlijk gewoon met zelf-citaat kunnen worden vertaald
2, Echter het begrip zelf-plagiaat in een wetenschappelijke context is verre van onschuldig en kan zeker niet als "zelf-citaat" worden gekwalificeerd.
3. De kern van wetenschappelijke onderzoek en de daarmee onlosmakelijk verbonden wetenschappelijke publicatie is nu juist verifieerbaarheid oftewel falsifieerbaarheid van datzelfde integrale onderzoek door onafhankelijke derden.
4. Met andere woorden : Degene die de stelling / thesis op haar merites (houdbaarheidswaarde) wenst te beoordelen, die moet te allen tijde in staat worden gesteld, om de gehele route die door de initiële thesis-producent is afgelegd om de oorspronkelijke thesis te bewijzen, opnieuw centimeter voor centimeter af te leggen.
5. Daartoe dient degene die de stelling in oorsprong heeft geponeerd, in haar of zijn verantwoording - notenapparaat - elk markeringspunt van de ontstaansgeschiedenis van de thesis tot in detail weer te geven.
6. Degene die (het bewijs voor) de stelling wenst te reproduceren dient dus volledig te beschikken over (de precieze locatie en precieze sub-producent van) al die bronnen, die door de producent van de stelling tijdens de bewijsvoering zijn geraadpleegd en ingebracht.
7. Welnu, door het niet, dan wel en/of niet volledig protocullair vermelden van de bron - ongeacht wie de oorspronkelijke bron-producent is - van het wél bij de aanmaak van de thesis gebruikte bronmateriaal, voldoet de thesis-producent niet aan het wetenschappelijke reproduceerbaarheid-criterium.
8. Daardoor zou met recht en reden kunnen worden gesteld, dat de betreffende thesis geen wetenschappelijke statuur kan worden toegekend en dus niet als legitieme thesis kan worden geclaimd c.q. opgevoerd.
9. Hoewel de wetenschap een intrinsiek belang heeft bij het handhaven van het integriteit-criterium - en haar bestaansrecht en geloofwaardigheid tevens een vitale maatschappelijke dimensie kennen - heeft de wetenschap ook een economisch belang bij de strikte handhaving van het integriteitscriterium, omdat haar onderwijs- en onderzoek-instituten voor een niet onbelangrijk deel worden gefinancierd door middel van geldstromen, die uit de algemene publieke middelen voortkomen.
10. Door onvoldoende aandacht te schenken aan de strikte handhaving van de wetenschappelijke integriteitsnorm, ondergraaft de wetenschap (eigenhandig) het maatschappelijke draagvlak voor haar activiteiten en zullen daardoor de noodzakelijke existentiële geldstromen (steeds) minder vanzelfsprekend worden toegekend.
11. Een van de gevolgen daarvan zal zijn, dat de wetenschap nog afhankelijker zal worden van private geldstromen - "giften", erfenissen en/of corrumperende PPP constructies met (al dan niet commerciële) marktpartijen - waardoor het onafhankelijke karakter van de wetenschap en daarmee de geloofwaardigheid van de wetenschap nog verder zal eroderen en de wetenschap (als vitale hoogwaardige inzicht- en kennisontwikkelaar en dito innovativiteiten-producent) navenant zal devalueren.
12. Een andere afgeleide consequentie van de afname (afbraak) van de maatschappelijke geloofwaardigheid van de wetenschap is dat bijvoorbeeld het levensnoodzakelijke draagvlak voor politieke beleidsvorming en wetgeving die zijn gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek (steeds vaker) omgekeerd evenredig zal blijken aan de objectieve maatschappelijke behoefte daartoe (*).
13. De ultieme (retorische) vraag in dit universele wetenschappelijke verband is uiteindelijk van een verbazingwekkend grote simplitude :
Er is één norm of geen norm....!
14. Conclusie : Men dient dus zeker niet raillerend te doen over en tegen al diegenen, die een - ogenschijnlijk onschuldig - verschijnsel als (wetenschappelijk) zelf-plagiaat, volstrekt onverdedigbaar achten en daartegen dan ook op korte termijn doeltreffende actie bepleiten.
15. In dat kader dient onverwijld afscheid te worden genomen van de toepassing van het (willekeurige / opportunistische) individualiserings-beginsel op de (universele) uniforme wetenschappelijke onderzoek- en dito publicatie-modaliteit / systematiek en dienen de wetenschappelijke zelf-discipline en het (grondbesef van het) universaliteit-beginsel in ere te worden hersteld.
N.B. De integriteit - en het daarmee nauw samenhangende aanzien - van de wetenschap staat sowieso reeds onder zware maatschappelijke druk vanwege het stuitende gebrek aan reserve (onafhankelijkheid) , waarmee bedrijfsgerelateerde resultaten (zoals uitkomsten van toegepast onderzoek door bedrijfswetenschappers) veelvuldig ten onrechte met behulp van het predicaat "wetenschap" worden opgewaardeerd.
(*) Te denken valt in dit verband aan het steeds verder eroderende draagvlak voor de invloed van de uitermate alarmerende resultaten van IPCC gerelateerde onderzoeken, op politieke beleid- en besluitvorming, wereldwijd, op alle niveaus en in alle geledingen...
d.d. 17-01-2014 / 16:10 uur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.