Israëlische historicus Shlomo Sand: ‘Voor het eerst in mijn leven heb ik de hoop verloren dat het hier goed komt’

Israëlische historicus Shlomo Sand: ‘Voor het eerst in mijn leven heb ik de hoop verloren dat het hier goed komt’

Gaza-oorlog. De bekende, controversiële Israëlische historicus Shlomo Sand geloofde lang dat Israël op termijn kan overleven in het Midden-Oosten. Nu is hij daar niet meer zo zeker van.

d.d. 27-12-2023                  Sjoerd de Jong 

Aan het begin van het online videogesprek verontschuldigt de historicus zich alvast. „Misschien loop ik opeens weg. Dat komt dan omdat er luchtalarm is. Ik zit in Tel Aviv.” Zo ver komt het niet, één keer schrikt hij op – vals alarm.

Shlomo Sand (77), emeritus hoogleraar aan de Universiteit van Tel Aviv, is een internationaal bekende en controversiële Israëlische historicus. Met zijn ouders, overlevenden van de Holocaust, emigreerde hij in 1948 naar Jaffa. Hij diende als soldaat in de oorlog van 1967.

Als historicus ontpopte Sand zich tot linkse criticus van het regeringsbeleid en van de zionistische geschiedschrijving van het land. In zijn boeken The Invention of the Jewish People (2009) en The Invention of the Land of Israel (2012) keerde hij zich tegen de ‘mythe’ van een Joodse natie die, met verdrijving van het volk, door de Romeinen was vernietigd en met de stichting van de staat Israël zou zijn hersteld.

Volgens Sand zijn dat constructies zonder historische basis, zoals veel andere moderne naties die ook kennen. Het Jodendom is voor hem niet een etnische of nationale identiteit maar een religieuze, een die zich vanuit het Midden-Oosten verspreidde. Pas met het zionisme van de late negentiende eeuw ontstond in zijn ogen een Joods volk dat zich als natie ging definiëren. Recentelijk verscheen van hem A Brief Global History of the Left, waarin Sand de teloorgang van universele waarden bekritiseert. De Gaza-oorlog doet hem die trend meer vrezen dan ooit.

Hoe zou u de huidige stemming in Israël omschrijven?

„Als de union sacrée in Frankrijk aan het begin van de Eerste Wereldoorlog. Alle partijen, ook de linkse, verenigden zich toen in een ‘heilige unie’ voor de oorlog. Je zag dat in 1914 overal gebeuren. De Duitse socialisten werden opeens erg Duits, de Franse heel Frans. Iedereen werd gemobiliseerd. De media verloren hun neutraliteit. Et cetera.”

En hoe is uw eigen stemming?

„Gedeprimeerd. Voor het eerst in mijn leven heb ik de hoop verloren dat het hier goed komt. Dat Israël of een Joodse staat op termijn kan overleven in het Midden-Oosten.”

U beschreef al eens uw ontgoocheling toen u tijdens de oorlog van 1967 als militair diende en andere soldaten een Palestijnse man zag martelen.

„Inmiddels is het veel erger. Voor mij als historicus heeft dat ook te maken met een wereldwijde ontwikkeling die ik waarneem, de groeiende symbiose van religie en nationalisme. Die voltrekt zich al dertig of veertig jaar. Niet alleen in de islamitische wereld, maar van Mumbai tot Jeruzalem en Gaza. Je ziet het in India met het hindoe-nationalisme. En in het zionisme, dat steeds nadrukkelijker een religieuze, messianistische lading heeft gekregen.”

Is Hamas dan te vergelijken met IS?

„Nee, dat is propaganda. Hamas is een nationale volksbeweging. IS leek veel meer op Al-Qaeda, die pleegden ook aanslagen in Europa, Azië, in de VS, heel anders dan Hamas. Wat Hamas wel heeft, is die symbiose van nationalisme en religiositeit. Ze willen een islamitische staat vestigen waar nog wel Joden mogen blijven wonen, met een paar rechten, maar die voor Israël of het Israëlische volk geen plaats heeft.”

De term genocide doet de ronde, zowel over Israël als Hamas.

„Ik ben heel terughoudend met dat woord. De slachtpartij van Hamas wordt hier nu constant vergeleken met de Shoah. Ik word onpasselijk van die analogie. De Shoah was een genocide op zes miljoen mensen, die kun je misschien vergelijken met wat de Belgen deden in Congo of andere koloniale massamoorden. Wat Hamas deed was smerig en gruwelijk, vrouwen en kinderen vermoorden, maar is eerder te vergelijken met de moordpartij die falangisten in 1982 aanrichtten in de Palestijnse vluchtelingenkampen Sabra en Sjatila. Zulke slachtpartijen zijn in de geschiedenis niet uitzonderlijk, helaas.”

Zat er geen genocidale opzet achter?

„Luister, ik heb me mijn hele leven ingezet voor gelijkberechtiging van de Palestijnen en tegen racisme. Maar de daden van Hamas heb ik vanaf de eerste dag veroordeeld. Niet alleen omdat ze zo wreed zijn, maar ook om het politieke programma dat erachter zit. Hamas is mijn vijand. Ze accepteren mij niet. Mijn bestaan, of dat van Israël.

”En de Israëlische oorlogvoering?

„Ik ben ontzet over de wreedheid van Hamas, maar nog meer over wat Israël aanricht in Gaza. Ik begrijp dat Israël wil terugslaan, maar in Gaza worden er nu duizenden burgers gedood. Terwijl wij praten, sterven er mensen. Het is bovendien contraproductief. Er is geen Palestijn op de Westelijke Jordaanoever meer die nu niet sympathiseert met Hamas.

”U bekritiseert het zionisme, maar verdedigt Israël?

„Wat ik in mijn werk heb willen laten zien is dat het een mythe is dat er al duizenden jaren een ‘Joods volk’ heeft bestaan, in moderne zin. Je hebt nu Amerikanen die proberen te bewijzen dat alle Joden genetisch verwant zijn. Dat is belachelijk. Dat Joden biologisch gezien een apart volk zouden zijn, is een antisemitisch idee. Joden zijn monotheïsten die in God geloven, dat gold voor mijn overgrootvader en mijn grootvader. Ze geloofden in één God, maar niet in Jezus Christus.

”Maar zonder zionisme geen Israël.„

Het zionisme is een product van de negentiende eeuw, net als heel veel andere nationalismen. Of denkt u soms dat de mensen die drieduizend jaar geleden in uw gebied woonden zich beschouwden als een ‘Nederlands volk’? Feit is dat het zionisme een Israëlisch volk heeft gecreëerd, met cultuur, literatuur en een band met het land. Mijn probleem met het zionisme is altijd geweest dat het religie omzette in nationaliteit. Ik geloof daar niet in. Maar ik geloof wél in een Israëlische nationale identiteit.”

Steunt u de protesten tegen Israël en het zionisme?

„Ik ben geen zionist, maar omschrijf mezelf ook niet als antizionist. Er zijn teveel antizionisten met wie ik het oneens ben. Neem de leus voor een ‘vrij Palestina, van de rivier tot de zee’. Wie daarmee doelt op vrijheid louter voor Palestina of de Palestijnen, die sluit Israël uit. Daar kan ik niet mee instemmen. Zelfs al hebben we het land ooit afgepakt van de Palestijnen. Waar je voor moet strijden is vrijheid en rechten voor iedereen, Israëliërs én Palestijnen.”

Wat verwacht u van linkse critici van Israël in het Westen?

„Een staakt-het-vuren eisen, maar ook beseffen dat Hamas geen oplossing is voor dit conflict, zomin als het zionisme. En ook: Joden en zionisme of de Israëlische regering niet door elkaar halen. Wat me verontrust, ook bij links, is de neergang van het geloof in universele waarden. Je ziet het overal. Als geloof in de toekomst afneemt, gaan mythen over het eigen verleden domineren.”

Is er volgens u nog een uitweg?

„Ik ben voorstander van een federale staat in enige vorm, die ruimte biedt aan iedereen, Israëliërs en Palestijnen, met gelijke rechten.”

Ziet u dat gebeuren?

„Laat me u een anekdote vertellen. Ik heb net bij mijn Engelse uitgever een boek ingeleverd dat in vertaling moet verschijnen. Ik schreef er een pessimistisch nawoord bij, waarin ik betoog dat een federale staat pas kans heeft na een catastrofe. Ik kreeg bericht van de uitgeverij dat ze het een heel goed boek vonden, maar of ik dat nawoord niet wat optimistischer kon maken. Nou goed, ik begon het dus wat vriendelijker te herschrijven. Toen brak de oorlog uit. Na een paar dagen kreeg ik bericht van de uitgever: laat maar.”

https://www.nrc.nl/nieuws/2023/12/27/israelische-historicus-shlomo-sand-voor-het-eerst-in-mijn-leven-heb-ik-de-hoop-verloren-dat-het-hier-goed-komt-a4185308

-------------------------------------------------------------

Mijn commentaar :

Veel kwalitatief hoogstaand en uitermate belangwekkend historisch onderzoek verricht door Sand en dan toch nog durven stellen (propageren), dat de Palestijnen ten finale maar genoegen dienen te nemen met een gedeelde staat "ook al hebben wij [de Joodse-zionisten] het land afgepakt van de Palestijnen" (sic). (*)

Palestijnen dienen in werkelijkheid natuurlijk in het geheel geen rekening te hoeven houden met "de Israëlische identiteit" van die wrede zionistische veroveraars en bezetters.

Ook de massamoord op de Palestijnen in de beide vluchtelingenkampen in Libanon noemen, zonder het cruciale aandeel daarin van de ultra-zionist (en latere premier) Sharon (die de moordzuchtige fascistische Libanese christen falangisten immers van harte faciliteerden gedurende die slachtpartij) is het verkondigen van een halve waarheid.

Nog even los van het feit, dat die vluchtelingenkampen er nooit zouden zijn geweest zonder de terroristische activiteiten van de settler koloniale Zionisten, die "zijn" Israel hebben bewerkstelligd. Hetgeen m.m. al evenzeer opgeld doet voor het vluchtelingen Ghetto Gaza.

Zijn oordeel over Hamas - hoewel hij terecht de overeenkomst tussen Hamas en ISIS (**) afwijst : "Hamas is een volksbeweging" - verraadt eveneens weer een gevaarlijk soort naiviteit, die rechtstreeks lijkt voort te komen uit een vorm van ongeclausuleerd Jewsupremacism.

Immers, hij stelt van Hamas, dat die beweging vooral zou handelen vanuit een religieus-nationalistische overtuiging, en dat in de door haar voorgestelde staat, weliswaar (de) Joden mogen (blijven0 wonen, maar dat die geen "Israelier" zouden mogen zijn; daarom zegt Sand : "Hamas is mijn vijand"

Deze stellingname, terwijl de reli-zionistische staat niet alleen bestaat uit (een nog resterend deel van) de oorspronkelijke bewoners (de Palestijnen), maar volgens de huidige regering (en al haar ideologen uit de historie van de afgelopen eeuw) zelfs geheel - "from the river till the sea" - gezuiverd dient te worden van alle autochtone bewoners : Palästinenser-Rein aldus, want Jaweh heeft dat land "immers" aan zijn volgelingen geschonken.

Met andere woorden : De allochtone Joodse zionisten (versus de anti-zionistische Joden) zijn - honderd plus jaar geleden - hun alles- en allen-omvattende veroveringscampagne begonnen vanuit een aantal specifieke metafysische religieuze denkbeelden en de autochtone Palestijnen handelen in reactie daarop gewoon vanuit hun onvervreemdbare seculiere recht op zelfverdediging c.q. op zelf-beschikking.

Het is dus pertinent onjuist van Sand, om te stellen, dat de motivatie van de Palestijnse populatie om hun eigen land te verdedigen tegen en te ontdoen van wrede Joods-Zionistische invallers en bezetters - die daarbij vanaf het eerste uur, gedienstig terzijde werden / worden gestaan door westerse (UK/USA) christen-zionisten - en het is deze onjuiste voorstelling van zaken door Sand, waarmee hij zijn algehele geloofwaardigheid op het spel zet.

Zijn inschatting daarentegen, dat het toekomstperspectief van "de Joodse staat" sinds 7/10 beduidend is afgenomen, lijkt weer wel te getuigen van een accuut ingedaald realiteitsbewustzijn bij Sand.

N.B. Groot compliment voor NRC, dat zij Sjoerd de Jong dit interview hebben laten afnemen.

(*) Ik sluit trouwens niet helemaal uit, dat Sand zijn verblijf in Tel Aviv met deze cryptische (onwetenschappelijke) formuleringen (want middels deze elkaar diametraal tegensprekende stellingen) op opportunistische wijze tracht veilig te stellen.

Immers, zijn collegae Pappe en Chomsky leven heden ten dagen eerst recht (vanuit het zionistisch perspectief tenminste) in de diaspora (want zij zijn letterlijk "niet wellecome" in "het Beloofde Heilige Land"), vanwege hun schokkende onthullingen en aanpalende radicale opinies te aanzien van enkele fundamentele historische feiten, omtrent de vele terroristische activiteiten van de Joodse zionisten in Palestina, die uiteindelijk culmineerden in drie verschillende Nakba's, waarvan de derde proeve van genocidale ethic cleansing exercitie zich afspeelt "as we speak". 

(**)  Het is eveneens een prominent gemiste kans, dat Sand in deze context in het geheel niet refereert aan het schrijven "Letter to America" (in casu een beginselverklaring uit 2002) van de beruchte Al Qaida-leider Bin Laden. Een schrijven, waarin de laatste (naar verluidt) verklaarde, dat de motivatie voor zijn terroristische actie van 9/11, grotendeels is voortgekomen uit zijn grote begaandheid met het het - door het westen (USA) bepaalde - noodlot van het Palestijnse Volk.

Opmerkelijk tot slot, is het, dat voornoemd schrijven, onlangs a posteriori door bepaalde invloedrijke krachten, van het ene op het andere moment, wereldwijd werd weggecensureerd. 

 

‘Als we Hamas vernietigen, geloof ik dat we een kans hebben om ook het Palestijnse probleem op te lossen’

Noam Tibon: ‘Ik was in Libanon, ik was op de Westelijke Jordaanoever, maar zoiets als dit heb ik nog nooit gezien.’Beeld Matan Golan

Het was zijn missie om het gezin van zijn zoon te redden, maar op 7 oktober redde Noam Tibon een hele kibboets. Wat is volgens de gepensioneerde generaal de uitweg uit de Israëlisch-Palestijnse kwestie? ‘Ik geloof in vrede. Maar met zulke mensen kun je geen vrede sluiten.’

Rob Vreeken                       20 december 2023, 16:18

‘Het was zaterdagochtend 7 oktober. We werden vroeg wakker. Mijn vrouw Gali en ik gingen zwemmen bij Tel Baruch, een prachtig strand in Tel Aviv, niet ver hiervandaan. Rond half 7 hoorden we sirenes. Mijn vrouw wilde terug naar huis. Maar ik zei: ‘We liggen in zee, wat kan ons gebeuren?’

‘Toen we onze baantjes hadden getrokken stapten we in de auto, kwart over 7. Ik zette mijn telefoon aan en zag een sms-bericht van mijn zoon Amir, die in kibboets Nahal Oz aan de grens van Gaza woont met zijn vrouw Miri en onze twee kleindochters, Galia van 3,5 en Carmel van 1,5. De tekst was heel simpel: ‘Papa, er zijn terroristen rond ons huis.’ Het ergste scenario dat je je kunt voorstellen.’

Overal terroristen

Generaal-majoor b.d. Noam Tibon (61) diende op diverse hoge posten in het Israëlische leger (IDF). Hij studeerde aan Harvard University (openbaar bestuur, summa cum laude) en aan de US Marine Corps University. Sinds 7 oktober geldt hij in Israël als een van de helden van de oorlog tegen Hamas. Na een noodkreet van zijn zoon Amir, journalist bij de linkse krant Haaretz, reed hij halsoverkop naar het zuiden van Israël, drie kwartier na het begin van de terreuraanval. Hij redde niet alleen het gezin van zijn zoon, maar ook tal van anderen.

Tibon: ‘Ik heb hem meteen gebeld. Ik zei: ‘Amir, ga onmiddellijk naar de schuilkamer, sluit jezelf op en hou je stil, ik zorg ervoor dat het leger komt.’ Dat was de enige keer dat ik met hem sprak, later sms’ten we alleen. Wij haastten ons naar huis en kleedden ons aan. Ik dacht er niet eens aan mijn uniform aan te trekken, ik was precies zo gekleed als nu, T-shirt en spijkerbroek. Wel pakte ik mijn pistool. We sprongen in de jeep. Mijn vrouw reed, terwijl ik aan het bellen en sms’en was. Ik zocht contact met iedereen in de legertop, de chefstaf, het Zuidelijk Commando, divisiecommandant Yaron Finkelman, ik ken ze allemaal. Ze reageerden niet.

‘Zo snel als we konden, reden we naar het zuiden. Het is twee uur rijden naar Nahal Oz, er waren geen andere auto’s op de weg. Ik wist nog niet hoe groot de crisis was. Bij Sderot, vlak bij de kibboets Nir Am, kwamen we plotseling oog in oog met de oorlog. We zagen een politieauto op de weg staan en de agenten schoten op terroristen, als in een film. We reden snel door. Een van de politieagenten riep: ‘Draai je om, draai je om.’ De kogels vlogen ons om de oren. Dus we keerden om.

Hele systeem ingestort

‘Gali en ik bespraken wat we moesten doen. Plotseling kwamen vanuit de struiken een man en een vrouw naar ons toe rennen, een stel van in de dertig. Ik deed de deur van de auto open en riep: ‘Kom, kom erin.’ Ze trilden helemaal, ik gaf ze water. ‘Kalmeer’, zei ik, ‘je bent in goede handen.’ Ze hadden het over een slachtpartij, terroristen overal. Ik begreep dat er iets groots aan de hand was.

‘We zetten hen af bij een politieauto in Ashkelon, daar waren ze veilig. Wij namen een andere weg om Sderot vanaf de oostkant te omzeilen, opnieuw naar het zuiden. Er was nog steeds geen communicatie met het leger. Alleen met mijn zoon, die sms’te dat de hond waarschijnlijk was doodgeschoten door de terroristen.

‘Vlak bij Bror Hayil, op weg naar Sderot, was een controlepost van de politie. Twee auto’s blokkeerden de weg, ze lieten niemand door. Ik ging naar ze toe, liet mijn ID zien, vertelde dat ik een gepensioneerde generaal ben, en zei: ‘Laat me alsjeblieft door, mijn zoon heeft terroristen rond zijn huis.’ ‘Dat kan echt niet’, zeiden ze, ‘het is te gevaarlijk.’

‘En toen zeiden ze iets wat bij mij de alarmbellen deed rinkelen: ‘Maak je geen zorgen, het leger zorgt voor alles.’ Ik wist al dat dat niet zo was, omdat niemand van de commandanten mij antwoord gaf. En het stel dat we hadden opgevangen had het over een slachtpartij, terwijl ze niets zeiden over militairen. Het hele systeem was ingestort.

‘Dus namen wij een besluit. We zouden niet langer wachten, we zouden de controles omzeilen. We reden het veld in, we hebben een Jeep Grand Cherokee, dus dat ging makkelijk. Toen we toch nog een checkpoint tegenkwamen, reden we er gewoon langs. Ze richtten hun geweren op ons, maar ik liet mijn militaire ID zien en zei: ‘Schiet me maar neer, het maakt me niet uit.’

Noam TibonBeeld Matan Golan

Nog nooit zoiets gezien

‘Bij knooppunt Sderot was de toestand verschrikkelijk. Ik heb mijn hele leven in het leger gezeten. Ik ben begonnen bij de Special Forces, daar was ik bataljonscommandant, daarna stapte ik over naar de parachutisten. Ik heb beide Libanonoorlogen meegemaakt, ik was brigadecommandant op de Westelijke Jordaanoever tijdens de tweede intifada. Dus ik heb veel terreuraanslagen en lijken en wat dan ook gezien. Maar nog nooit zoiets als dit. Er lagen veel lichamen op de weg, in greppels, ondersteboven, brandend, in auto’s, naast auto’s en motorfietsen. En aldoor het schieten.

‘Mijn vrouw en ik stopten aan de kant. Er waren daar militairen. Ik vroeg ze mij te helpen naar Nahal Oz te gaan. Dat wilden ze niet. We bespraken de toestand, Gali en ik. ‘Dit is echt heel gevaarlijk’, zei ik, ‘zoiets heb ik niet eerder meegemaakt.’ Gali zei: ‘Als ik je zou vertellen over een echtpaar dat 10 kilometer van hun kinderen in een auto zit, terwijl ze weten dat die terroristen in huis hebben en ze durven er niet heen, wat zou je daarvan vinden?’ ‘Ja’, zei ik, ‘we moeten het erop wagen.’

‘Ik begreep dat we vanaf nu alleen waren. Het was half 11 in de ochtend. We manoeuvreerden tussen lichamen, tussen brandende auto’s, er werd voortdurend geschoten. Wij waren het enige voertuig op de weg. Bij Mefalsim, halverwege Sderot en Nahal Oz, staat een gele poort aan de hoofdweg. Daar zagen we opnieuw een schotenwisseling tussen Israëlische troepen en terroristen.

‘We stopten langs de kant van de weg en renden naar de schuilplaats bij het busstation. Toen het schieten voorbij was, kwam ik eruit en sprak de soldaten aan. Het was een elite-eenheid van de Yamam, antiterreurtroepen. Ze kenden mij en ik zei: ‘Luister jongens, kom met mij mee, jullie hebben gepantserde voertuigen, laten we mijn zoon gaan redden.’ De soldaten wilden met mij mee, ook al hadden ze net twee gevechten geleverd en waren ze zes mensen verloren. Maar toen begon de commandant te steigeren, hij vond dat we toestemming nodig hadden, hij ging bellen met zijn meerderen. Ik begreep al: dat wordt niks, het is chaos, je staat er alleen voor.

Schietincident

‘‘Oké’, zei ik, we kunnen niet langer wachten. Er was een dappere kerel die nog onder mijn bevel had gediend, Avi. Hij was gewond aan zijn been, maar niet ernstig. Hij wilde met me mee, hij negeerde het bevel van zijn commandant. We lieten Gali achter in de schuilplaats en gingen richting Nahal Oz. Opnieuw waren we het enige voertuig op de weg, we moesten manoeuvreren omdat overal gevechten plaatsvonden.

‘Bij het knooppunt Sa’ad, waar je rechtsaf moet naar Nahal Oz, zagen we Israëlische helikopters in de lucht. Als zo’n helikopter ons naar Gaza ziet gaan, dachten we, zullen ze op ons schieten omdat ze ons aanzien voor terroristen. Dus wachtten we tot er een militair voertuig arriveerde. We vroegen ze ons naar Nahal Oz te begeleiden. ‘Akkoord’, zeiden ze. Hun commandant was een dappere officier, Yedidia.

‘De weg naar Nahal Oz loopt door velden en boomgaarden. Rond het middaguur, ongeveer 1 kilometer voor Nahal Oz, was er opnieuw een schietincident. We zagen een Israëlische jeep langs de weg staan vol kogels. Soldaten ernaast, in gevecht met zes of zeven terroristen. Onmiddellijk stopten we, Avi en ik, we sprongen uit de auto, de soldaten sprongen ook, we gingen naast hen liggen en begonnen op de terroristen te schieten.

‘Ik begreep onmiddellijk dat mijn pistool nutteloos was, als klein wapen. Ik onderzocht drie van de soldaten. Ze waren al dood. Dus ik deed wat soldaten doen, ik nam de M16 van een van hen, een geweer met een telescoop, en pakte zijn helm. Ik mikte op een terrorist en schoot hem dood. Ik mikte op een andere, hij viel, hij was dood of gewond. De andere soldaten schoten ook raak. Toen zei Yedidia: ‘Ik ben gewond.’

‘Ik zag dat hij er slecht aan toe was, er was bloed, veel bloed. Uit ervaring wist ik dat hij spoedig zou sterven door bloedverlies. Hij moest naar het ziekenhuis. Hoewel ik op weg was om mijn zoon te redden, kon ik die man daar niet laten sterven, we hadden samen gevochten. Dus ik legde ze in de jeep, Yedidia en twee lichter gewonde soldaten. Ik reed terug naar Mefalsim, stopte bij de schuilkelder en belde Gali.

‘Deze dappere dame, mijn vrouw, kwam naar buiten en zei: ‘Ik breng hem naar het ziekenhuis, jij moet terug naar Nahal Oz.’ Yedidia bleef maar bloeden, hij was bang dat hij het niet zou redden. Onderweg zag Gali een ambulance, die nam hem over. Daardoor heeft dit verhaal een mooi einde. Het gaat goed met Yedidia, hij leeft. En terwijl hij in Jeruzalem in het ziekenhuis lag, beviel zijn vrouw van een kind.

Goed georganiseerd

‘Ik was achtergebleven bij Mefalsim, Yedidia was weg en ik dacht: wat nu? Toen zag ik een auto, een mooie Audi. Ik opende de deur en daar zat mijn vroegere commandant, Israel Ziv, ook een gepensioneerde generaal. Hij was mijn brigadecommandant toen ik bataljonscommandant was. We zijn heel goede vrienden. Net als ik was hij met zijn privépistool gekomen om mensen te redden. Ik vroeg: ‘Israel, kun je mij helpen?’ ‘Natuurlijk’, zei hij. ‘Weet je, Israel’, zei ik, ‘het is erg gevaarlijk, ik kom net uit een hinderlaag waar drie soldaten zijn gedood.’ ‘Niks daarvan’, zei hij, ‘spring in de auto.’

‘Hij reed met zijn pistool en ik hield de M16 uit het raam, klaar voor de strijd. We ontmoetten de soldaten die ik had achtergelaten, ze sloten zich bij ons aan. Zo kwamen we bij de poort van Nahal Oz, het was rond 2 uur ’s middags.

‘Je moet begrijpen hoe Hamas te werk was gegaan. Ze waren goed georganiseerd. Ze wisten in elke kibboets precies waar het huis was van de leider van de burgerwacht, die in elke kibboets voor de veiligheid zorgt. In Nahal Oz was dat de buurman van Amir. Daarom zaten ze rond zijn huis. Deze dappere man, Ilan Fiorentino, werd gedood in het gevecht. Er was een team van tien grenswachten dat vocht tegen tientallen terroristen. Hun operatie in de kibboets werd daardoor vertraagd.

‘Een paar minuten nadat ik was aangekomen arriveerden er twee groepen militairen, een parachutistenbataljon en een eenheid van de Maglan, een van de best getrainde eenheden in het leger. We besloten ons op te delen. De ene helft ging af op de militaire post die door Hamas was bezet, de andere helft zou de kibboets ontzetten. Bij de laatsten zat ik, met zo’n dertig soldaten.

‘We gingen de kibboets binnen via de zij-ingang. Ik had een kort gesprek met de soldaten en legde ze uit hoe ze moesten opereren. Je moet elk huis en elke tuin zorgvuldig doorzoeken. Je moet zorgen dat een plek ook echt schoon is, je moet er zeker van zijn dat er geen terroristen meer zijn die je in je rug kunnen schieten.

‘Eén groep ging naar het noordelijk deel van de kibboets, de andere groep naar het zuidelijk deel, waar mijn zoon woont. Ik had de leiding. Ik zat niet in de commandostructuur, maar ze kenden mij, ze respecteerden me. We doorzochten elk huis. De dappere soldaten van Maglan doodden zeven of acht terroristen, een andere eenheid nog eens twintig. Er waren dus veel terroristen in de kibboets.

Ergste crisis uit de geschiedenis van de staat Israël

‘Na ongeveer een uur zag ik het huis van mijn zoon. De deur was gesloten. Toen ik dat zag, voelde ik me beter. Toen, het grote moment van mijn leven, klopte ik op het raam van de schuilkamer. ‘Hier ben ik’, zei ik. En mijn kleindochter Galia antwoordde: ‘Opa is er, opa is thuis!’, precies zoals altijd wanneer ik op bezoek kom. Het was heerlijk.

‘’s Avonds hadden we ruim driehonderd mensen uit de kibboets geëvacueerd. Nadat wij waren aangekomen, werd slechts één kibboetsbewoner gedood. Dat gebeurde door onze troepen. Hij rende met een pistool op hen af, ze dachten dat hij een terrorist was. Kibboets Nahal Oz verloor veertien mensen totdat wij arriveerden en zes mensen werden ontvoerd. Dat is verschrikkelijk, maar het is weinig vergeleken met de kibboetsen Kfar Aza en Be’eri. Daar waren veel meer slachtoffers.

‘Mijn missie was het gezin van mijn zoon te redden. Maar ik ben er heel trots op dat ik iedereen die ik tegenkwam heb gered. De soldaat die met mij vocht en zwaargewond raakte, leeft nog. Dit zijn mijn waarden, ik laat niemand achter. Ik redde niet alleen mijn zoon, ik redde de hele kibboets. Natuurlijk mét de dappere mensen die de strijd voerden. Het team van de grenspolitie, de Maglan-eenheid, de burgers van Nahal Oz. Ik waardeer ze zéér voor wat ze voor mij en voor mijn familie hebben gedaan.

‘Maar toen ik daar eenmaal was, voelde ik dat er in de regio ten zuiden van Sderot geen IDF aanwezig was en geen Israëlische staat. Het gebied was in handen van Hamas-strijders. Er waren meer Hamas-troepen dan Israëlische soldaten. En de Israëlische soldaten waren niet georganiseerd. Ze vochten niet als een krijgsmacht, maar ieder voor zich.

‘Dit is de ergste crisis uit de geschiedenis van de staat Israël. Op deze Zwarte Zaterdag hebben we meer Joden verloren dan ooit sinds de Holocaust. Er zijn mensen die verantwoordelijk zijn voor deze mislukking, voor deze vernedering, want zo voel ik het. Hoe kan ik, die zoveel jaren in het leger heeft gediend, in een gebied komen dat bezet is door Hamas, zonder dat de IDF mij beschermt?

‘Ik vind dat iedereen die hiervoor verantwoordelijk is, zal moeten vertrekken. Ik heb het over de legerleiding, de hoogste commandanten. Ik ben er zeker van dat zij na het einde van de oorlog zullen aftreden. Iedereen. De stafchef, de chef van de inlichtingendienst, de leiding van de geheime dienst Shin Bet.’

En nog één persoon.

‘Ja, degene die echt verantwoordelijk is, is Benjamin Netanyahu. Netanyahu is persoonlijk verantwoordelijk. Hij heeft de strategische beslissing genomen om de Palestijnse Autoriteit te verzwakken en te vervangen door Hamas. Hij besliste over het buitenlands geld dat naar Gaza ging, waarmee Hamas tunnels kon bouwen en wapens kon kopen. Dat waren allemaal beslissingen van hém. Dus hij moet gaan. Eigenlijk vond ik dat op de eerste dag al, hij had onmiddellijk na 7 oktober moeten aftreden.

‘We hebben op dit moment geen regering die ons door deze oorlog kan leiden. We hebben een sterk leger, maar geen functionerende regering. Benjamin Netanyahu is geen leider. Verschrikkelijk. Dit is het slechtste leiderschap dat ik ooit heb meegemaakt.

‘Volgens mij heeft ons land twee doelen in deze operatie. Missie nummer een is de gijzelaars naar huis brengen. We zullen een mislukte staat zijn als dat niet gebeurt. Missie nummer twee is Hamas vernietigen, zodanig dat die niet langer onze burgers kan bedreigen. Dit is hoe mijn zoon Amir het verwoordde. Van een overwinning is sprake als hij in Nahal Oz zijn twee dochters, mijn kleindochters Galia en Carmel, naar school kan brengen, in Tel Aviv kan gaan werken en er zeker van kan zijn dat alles in orde is. Dat ik ze kan komen opzoeken zonder pistool. Dat zou een overwinning zijn.

‘Ik was in Libanon, ik was op de Westelijke Jordaanoever, maar zoiets als dit heb ik nog nooit gezien. Het was geen moord, het was een slachting. Het waren barbaren. Ze hebben kinderen vermoord, vrouwen verbrand. Onvoorstelbaar. Daarom geloof ik dat we iedereen die bij deze slachting betrokken was, zullen moeten doden. Iedereen, van boven tot onder. Je kunt niet in de buurt van zo’n barbaarse organisatie wonen. Ik geloof in vrede. Maar met zulke mensen kun je geen vrede sluiten.

‘Gaza zal lijden. Gaza-stad zal totaal verwoest worden en honderdduizenden arme mensen zullen voor de rest van hun leven vluchtelingen zijn. Palestijnen, ja. Maar we hebben geen andere keuze, we wonen in een lastige regio. Als we zwakte tonen, zullen we problemen krijgen met Hezbollah. We moeten hard zijn.’

Je kunt de infrastructuur en het leiderschap van Hamas vernietigen. Maar is daarmee het probleem de wereld uit? Gaat het er niet om dat er een oplossing komt voor de Palestijnse kwestie?

‘Ik geloof in de visie van president Biden. Ik heb hem ontmoet toen hij in Israël was op 18 oktober, toen hij met enkele overlevenden en familieleden van slachtoffers sprak. Hij is een groot leider en een geweldige vriend van Israël. Hij steunde ons op ons moeilijkste moment. Ik denk dat zijn visie de beste is. We moeten Hamas elimineren en dan de Palestijnse Autoriteit naar Gaza halen om iets anders te creëren. Het wordt een lang proces. Maar uiteindelijk geloof ik dat we, als we Hamas vernietigen, een kans hebben om ook het Palestijnse probleem op te lossen.’

Biden heeft gezegd dat de tweestatenoplossing weer op tafel moet komen.

‘Ik denk dat hij gelijk heeft.’

Noam TibonBeeld Matan Golan

Maar is de Israëlische regering bereid dat te accepteren?

‘Ik ben ervan overtuigd dat Israël na deze oorlog op de herstartknop moet drukken. We hebben te veel tijd besteed aan haat, aan haat tussen seculier en religieus, tussen rechts en links, tussen ultraorthodoxen en anderen. Een haat opgebouwd door één man, Benjamin Netanyahu, met zijn corruptie en zijn afschuwelijke, antidemocratische politiek. Het maakt onze troepen in Gaza, als ze samen vechten, niet uit of je seculier of religieus bent, rechts of links. Ze vechten samen. We moeten de manier waarop we praten veranderen. We hebben echt leiderschap nodig. Daarom geloof ik dat Benjamin Netanyahu nu moet vertrekken. Elke dag langer dat hij de leiding heeft, is vergif.’

U was het afgelopen jaar actief in de beweging tegen de juridische hervormingen van de regering-Netanyahu. U hield toespraken voor de betogers op Kaplanstraat in Tel Aviv. U schrijft opiniestukken voor denktank The MirYam Institute.

‘Jazeker. Ik beschermde onze democratie, daar ben ik trots op. Ik ben een echte zionist, ik hou van mijn land, ik hou van onze democratie. En ik was bereid de democratie te beschermen, zoals ik bereid was iedereen in de kibboets te beschermen.’

Als u zo praat, doet u denken aan iemand als Yitzhak Rabin (voormalig premier van Israël, red.).

‘Ik ben geen politicus. U bent net als alle Israëliërs die mij ontmoeten en zeggen: ga de politiek in. Maar op dit moment concentreer ik me op twee dingen. We moeten de oorlog winnen en we moeten onze samenleving opnieuw opbouwen, de relatie tussen de mensen in het Heilige Land herstellen.’

Palestijnen, Israëliërs, Joden, Arabieren?

‘Alles. Na zo’n verschrikkelijke crisis moet je veranderen.’

De grenzen van vóór 1967 zijn het uitgangspunt voor zo’n oplossing?

‘Sorry, daar wil ik niet over praten. Ik zei al dat ik geloof in de visie van president Biden, de tweestatenoplossing. Als je het eens bent over de visie, zijn de details niet belangrijk, dan kun je alles regelen.’

CV NOAM TIBON

4 juni 1962 Geboren in kibboets Tzora, Israël.

Opleiding: History, Haifa University, Public Administration, Harvard University, US Marine Corps University, Command and Staff College.

1983-1989 Commandant van een eenheid van de Special Forces.

1989-2004 Commandant van diverse brigades.

2004-2011 Diverse hoge officiersfuncties.

2012-2015 Generaal-majoor, commandant van Noord-Israël.

2015-2023 Medeoprichter van Cinturion, een trans-Europees en -Aziatisch onderwater kabelproject.

Voorzitter van Tel Aviv Global, het bureau van de gemeente Tel Aviv voor economie en toerisme.

Naom Tibon is getrouwd met Gali Mir Tibon, auteur en historicus. Ze hebben twee kinderen: Amir (journalist) en Uri (arts).

https://www.volkskrant.nl/volkskrant-magazine/als-we-hamas-vernietigen-geloof-ik-dat-we-een-kans-hebben-om-ook-het-palestijnse-probleem-op-te-lossen~b209a8b2/#:~:text=We%20moeten%20Hamas%20elimineren%20en,Palestijnse%20probleem%20op%20te%20lossen.'

------------------------------------------------------

Mijn commentaar :

Het onophoudelijk spreken door de man in kwestie, in termen van (Joods-zionistisch) eigendom, daar waar Palestina in feite een land is, dat wordt bezet door mensen als hij en zijn mede-geloofsgenoten.   

En maar niet willen begrijpen, dat hij en mensen als hij - en niet de Palestijnen, die zich verzetten tegen bezetters als hij - de feitelijke terroristen zijn, die de Palestijnen al meer dan 100 jaar bruut onderdrukken, vernederen, uit hun land verdrijven, martelen en vermoorden.

Het stuitende racistische etno-centrisme, dat de man bij voortduring uitwasemt, is van een grenzeloze hovaardij.  

Denken dat Netanyahu het grote kwaad is, en dat het verwijderen van Netanyahu de panacee zal zijn, terwijl lieden als Weizmann, Gurion, Rabin, Peres, Shamir en Begin exact dezelfde racistische en fascistische receptuur ten aanzien van de autochtone Palestijnen hanteerden als Netanyahu. 

Het durven spreken over "Israel" in termen van democratie, terwijl dat concept exclusief is voorbehouden aan de settler-koloniale Joodse zionistische populatie. 

Menen dat het terugbrengen van de PA, de oplossing is voor het door het zionistische usurpatie-beleid geschapen problemen in Gaza, de Westoever en oost-Jeruzalem (om zijn racistische terminologie maar even te gebruiken)..

Na drie dodelijke strategische Nakba ethnic-cleansing exercities door de Joods-Zionistische bezetter van het Palestijnse territoir, nog steeds niet begrijpen, dat de oorspronkelijke bewoners zich totaal niets gelegen hoeven te laten liggen aan zionistsiche reli-metafysische cryptologieën, als "Het Beloofde Land.  

 Stellen, dat "je in een lastige regio woont", niet beseffend, dat hij (en mensen als hij) zelf de hoofdoorzaak is van die elementen, die door hem als lastig worden ervaren.  En dan ook nog losjes oreren over een twee staten oplossing, alsof die ooit door de zionisten als een wenselijke optie zou zijn ervaren (lees : Bedoeld) . 

 En de Volkskrant dan ook nog durven suggereren, dat lieden als hij een aanwinst zouden zijn voor de politiek van het door hem en de zijnen geterroriseerde Palestijnse territoir en zijn bewoners.

Wat een afgrijselijk zelfbeeld, gevormd door een al even afgrijselijk wereldbeeld...

 

Israel breaks International Law and uses it to cover up its crimes

Wed 20 Dec 2023

Palestinians walking, driving and riding on donkey carts as they fled Gaza City and other parts of the northern Gaza Strip for the south. Image: screengrab

JVL Introduction

Dr. Shahd Hammouri, lecturer in International Law and Palestinian herself, outlines the way International Law is being misapplied by Israel.  Israel’s violation of international law while claiming all the time to be operating within it is facilitated by the western media and political framework – that this is a war (started by Hamas on October 7th); Israel therefore has the right to self defence; what Hamas is doing is terrorism; and the suffering of Palestinians in Gaza is a humanitarian issue (only).

This is a distortion of what is happening on the ground now and ignores both the political and historical context and the historic as well as current violations of Israeli law in Gaza – and East Jerusalem and the West Bank. As Dr. Hammouri says “Israel is a colonising power and the Palestinians are the colonised indigenous population. Any reference to international law that does not recall these circumstances is a distortion of the story.”

Dr. Hammouri was one of our guest speakers at the JVL AGM at the beginning of December 2023 where she covered many of these points.  You can watch her presentation along with our other speakers here.

LL

This article was originally published by Al Jazeera on Sun 10 Dec 2023. Read the original here.

How international l

How international law is used to cover up Israeli settler-colonialism

Israel’s ‘right to self-defence’ is wrongly evoked within the context of its occupation of Palestinian territories.

by Shahd Hammouri, Al Jazeera

On October 7, Israel announced it was “at war”. Following an attack on southern Israeli towns and settlements, the Israeli government declared it was launching a “large-scale operation to defend Israeli civilians”. Two days later, its defence minister, Yoav Gallant, announced a full blockade of Gaza, cutting off supplies of electricity, fuel, water and food; “We are fighting human animals,” he said.

Since then, more than 17,700 Palestinians have been killed by Israeli bombardment of the Gaza strip, more than a third of them children. More than 1.7 million people have been displaced within the enclave, with civilians having no safe zone to flee to.

Amid this death and destruction, the dominant narrative in Western media and political circles has been that this is “a war”, Israel has the “right to defend itself “against “terrorism”, and the Palestinian plight is a “humanitarian” issue. This framing of what is going on – backed with language borrowed from international law – completely distorts the reality on the ground.

Everything that is happening now in Israel-Palestine is taking place within the context of colonisation, occupation and apartheid, which according to international law, are illegal. Israel is a colonising power and the Palestinians are the colonised indigenous population. Any reference to international law that does not recall these circumstances is a distortion of the story.

Israel: A coloniser

The status of Israel as a colonising state was clear in the early days of the United Nations. It is notable that much of the peculiarity of the case of Palestine, and in turn, its susceptibility to misrepresentation and manipulation, is that it was colonised at the moment when mass-colonisation of the Global South was theoretically ending.

For example, the representative of the Jewish Agency, Ayel Weizman, one of the main actors in enabling the Zionist project, described what was happening at that time as Jewish “colonisation of Palestine” during the hearings of the UN Special Committee on Palestine in 1947, as the recognition of the state of Israel was being deliberated.

Resolutions issued by the UN General Assembly during the 1950s-1970s tended to couple Palestine with other colonised nations. For example, Resolution 3070 of 1973 declared that the UNGA “Condemns all Governments which do not recognize the right to self-determination and independence of peoples, notably the peoples of Africa still under colonial domination and the Palestinian people”.

Similarly, the case of Palestine was also portrayed as a close relative to the case of apartheid South Africa. For example, Resolution 2787 of 1971 said that the General Assembly “confirms the legality of the people’s struggle for self-determination and liberation from colonial and foreign domination and alien subjugation, notably in southern Africa and in particular that of the peoples of Zimbabwe, Namibia, Angola, Mozambique and Guinea [Bissau], as well as of the Palestinian people by all available means consistent with the Charter of the United Nations”.

Following the 1967 war, Israel’s occupation of the West Bank, East Jerusalem, Gaza, the Sinai Peninsula and the Golan Heights, prompted the UN Security Council Resolution 242, which in its preamble emphasised “the inadmissibility of the acquisition of territory by war” and called for the “withdrawal of Israel armed forces from territories occupied in the recent conflict”.

However, the resolutions’ deliberate ambiguity in referring to “territories occupied” in the English version of the text, has been used by Israel to justify its occupation and annexation for over half a century. It also paved the way for Israel to start building settlements – something Francesca Albanese, the UN Special Rapporteur on the situation of human rights in the Palestinian territories, defined in her report A/77/356 as “colonising” the West Bank.

The context of colonisation and occupation was brushed to the side with the signing of the Oslo Accords in 1993, which was presented to the international agreement as a “peace agreement” that put an end to the “Palestinian-Israeli conflict”. It, of course, did no such thing.

The oppression and dispossession of the Palestinian people at the hands of their Israeli colonisers continued.

The right to defend and the right to resist

Removing the context of colonisation and occupation has facilitated the portrayal of Palestinians as exclusively being one of two categories: “victims” of a humanitarian crisis or “terrorists”.

On the one hand, framing the plight of the Palestinians as a humanitarian concern covers up its root causes. As multiple UN and rights organisations reports have pointed out, the Israeli occupation and apartheid have devastated the Palestinian economy and pushed Palestinians into poverty. The focus on the humanitarian element perpetuates aid dependency and sidelines demands for accountability and reparations

On the other hand, the narrative that presents Palestinians as “terrorists” obfuscates the reality that the Israeli army’s goal has always been the eradication of the “Palestinian problem” by any means possible, including ethnic cleansing, subjugation, and displacement. It also denies the Palestinian people the right to resist, which is outlined in international law.

The Universal Declaration of Human Rights stresses in its preamble that “it is essential, if man is not to be compelled to have recourse, as a last resort, to rebellion against tyranny and oppression, that human rights should be protected by the rule of law”. In effect, this means that rebellion against tyranny and oppression when human rights are not protected is acceptable.

Similarly, many UN General Assembly resolutions from the 1950s-1970s, the First Protocol of the Geneva Conventions, and the case law of the International Court of Justice, provide evidence for the legitimacy of peoples’ struggle by all means at their disposal in the exercise of self-determination.

Of course, as they resist in whichever form, Palestinians are bound by the rules of the conduct of hostilities in international humanitarian law.

The denial of the right to resist for the Palestinians goes hand-in-hand with Israel and its allies constantly evoking the Israeli “right to defend itself”. But Article 51 of the UN Charter, which legitimises the use of force in the name of self-defence, cannot be invoked when the threat emanates from within an occupied territory.

The International Court of Justice re-affirmed this principle in its advisory opinion on the Legal Consequences of the Construction of a Wall in the Occupied Palestinian Territory (2004).

It is important to point out that even though Israel unilaterally withdrew its soldiers and settlements from Gaza in 2005, it still exercises effective control over the territory. This reality has been blatantly apparent over the last two months as Israel has resorted to cutting off food, water, medical supplies, electricity and fuel – all essential for the existence of the population of Gaza.

According to international humanitarian law, Gaza is occupied by Israel and the latter cannot claim self-defence as a legitimate reason for its aggression against a threat that emanates from within a territory it has effective control over.

In this sense, Israel is perpetrating war crimes, crimes against humanity, and the crime of genocide in Gaza not in the context of “self-defence”, but of occupation. The Israeli army has undertaken the indiscriminate and disproportionate use of explosive weapons, forced displacement of over 1.7 million people in Gaza, the cutting off of fuel, electricity, food, water and medical supplies, amounting to collective punishment.

Unfortunately, these crimes are not an anomaly, but a part of the continued systemic violence inflicted by Israel on the Palestinian people over the past 75 years.

Outdated laws of war

In trying to justify the shocking civilian death toll in Gaza, Israel and its supporters have frequently evoked the laws of war, throwing around terms like “human shields” and “proportionality”.

Apart from the flawed arguments and lack of evidence that these claims suffer from, they also rely on a set of norms that were codified by colonial powers and are outrageously outdated.

The laws of war were put together during colonial times to regulate the use of force between sovereign states. The colonies were obviously not considered sovereign equals, and the laws were designed to maintain domination over the indigenous peoples, territories and resources.

These laws do not account for asymmetry in power between parties to a conflict. They do not respond to the technological changes in warfare. They are not designed to account for economic and political interests shaping war. Over the last 75 years, significant efforts have been made to challenge these shortcomings, but states of the Global North systematically undermined them.

This is not surprising given that most contemporary wars happen outside the Global North, and profits coming from the business of war predominantly feed into Global North economies.

It is not in the interest of powerful states to update these laws in a manner that corresponds to the reality on the ground. Instead of updating the laws of war to decolonise them, over the past 20 years, the Global North has imposed a new framework that accommodates its “war on terror”.

It is, therefore, not surprising that as Israel is exterminating Palestinians in Gaza and the West Bank, the mainstream international legal reaction has reflected a continuing colonial attitude which disregards distortions and misrepresentations and refuses to call things by their name – settler colonialism, resistance, and the people’s right of self-determination.

The only way out of the cycles of brutal violence is for the colonial context in Palestine to be fully and unequivocally acknowledged. Israel must end its colonisation, occupation and apartheid in Palestine and engage in reconciliation and reparations.

Editor’s note: The article has been amended to replace “armed aggression” with the more accurate term “use of force” in relation to Article 51 of the UN Charter.

The views expressed in this article are the author’s own and do not necessarily reflect Al Jazeera’s editorial stance.

 https://www.jewishvoiceforlabour.org.uk/article/israel-breaks-international-law-and-uses-it-to-cover-up-its-crimes/

------------------------

My comments :

In the tweet below, I was reacting to a statement by a Dutch historian (Han van der Horst) - known for his strong bias against Palestine, Palestinians and their sympathizers / supporters - that did try to decontextualize the Hamas / IDF conflict, by suggesting, that both parties should be held equally responsible for "the Gaza war".

In my tweet of only a few days ago, I did - as I did in so many suimilar tweets and other forms of social-media communication - remind the historian, that we in fact do look at a 100 plus year ongoing conflict of a one-dimensional settler colonial nature, in which the occupying and oppressive Zionist-jews, are (again) deploying the Nakba concept of the Great Replacement.