Allen v Farrow takes Dylan Farrow's accusation seriously. She deserves no less

Moira Donegan

Some critics say the documentary feels formulaic. It may be because sexual abuse of the type alleged is a deeply formulaic phenomenon, with recognizable patterns

Sat 13 Mar 2021 11.13 GMT

‘Why does belief of survivors continue to be such a rare and surprising twist in the story of a sexual abuse victim?’ Photograph: Time & Life Pictures/The LIFE Picture Collection/Getty Images

O

ne of the most striking things about Allen v Farrow – the four-part HBO documentary about the child sexual assault allegation made against Woody Allen in 1992, and the civil suits, criminal investigations, and ugly media blitz that followed – is how familiar it all is. In part this is because the events covered are by now three decades old, and have been extensively discussed in the press, most impressively by Maureen Orth in Vanity Fair, and by Dylan Farrow, the daughter Allen allegedly molested when she was seven years old, in the New York Times. But the allegations are also familiar because of how closely Allen’s alleged conduct hews to typical patterns of abuse.

True, there are elements of the story that are decidedly not normal. Most accused child sexual abusers are not famous movie directors, as Allen is. Most cannot promise their victims roles in movies in exchange for their compliance, as Allen allegedly did. Most do not commit their abuse in the attics of quaint Connecticut country houses, while multiple babysitters and a full-time live-in French tutor scour the grounds, looking for the child, as Allen allegedly did. But many of them do the other things that Dylan says Allen did, and in the circumstances that she says he did it: they use the child’s trust in them and their power within the child’s life to acclimate the victim to more and more explicit sexual contact. They isolate them from other family members, and eventually they abuse them, all the while promising rewards for their cooperation and silence. In its examination of Dylan Farrow’s account of her childhood relationship with her adoptive father, Woody Allen, Allen v Farrow documents this pattern with an unwavering detail that makes the series difficult to watch, and Dylan Farrow herself very hard to not believe.

Some critics have said that Allen v Farrow feels formulaic, too much like other #MeToo stories. If that’s true, it is because sexual abuse of the kind alleged in the series is itself a deeply formulaic phenomenon, with recognizable patterns. These patterns are not difficult to identify even if you’re lucky enough to have only a tangential exposure to sexual violence. Perpetrators are usually men, and victims are usually women or girls. The victim is usually someone close to the attacker, but lower on a social or institutional hierarchy – she has less money, or less seniority, or less privilege, or she’s younger. In the aftermath of the abuse, the plot becomes even more reliably grim: she is usually disbelieved, or blamed, or told what happened to her was not really that bad, or told that she deserved it, or told that she’s delusional. Meanwhile, she will watch as her perpetrator’s perspective on the abuse is seen as more interesting and credible.

But Allen v Farrow, like other narrative works that present sexual abuse stories from a victim’s perspective, attempts to interrupt the usual progression of a sexual violence storyline – abuse, disbelief and dismissal – by introducing the potential for a different plot point: vindication.

The particular kind of abuse that Dylan alleges against Allen, incest, also has recognizable patterns. “Incest” is a term that often implies consent, or at least some sort of mutuality, but in reality, incest is what happens when the power imbalances inherent in the family structure are harnessed as a tool of sexual assault. Most often, incest is committed by older male family members against younger female family members – by fathers against their daughters, that is, or by older brothers or cousins against younger girl children. In a typical case, the abuser proceeds through several phases in his relationship to the child: first grooming, then isolation, then abuse, then blame. Dylan’s account, presented in Allen v Farrow, is eerily textbook. According to Dylan, Allen first besieged her with attention, affection and praise. He suggested to her that he, and not her mother, was her primary and most trustworthy parent. Then he began to abuse her, committing acts that became more and more physical and sexually suggestive. He would allegedly cuddle her in her underwear, cup her buttocks with his hand, and instruct her on how to suck his thumb. Then he allegedly molested her in the attic. Then he denied it. Check, check, check, check.

When she told her mother that she had been molested, her mother believed her

But also central to the formula of incest abuse are the denial and disbelief of those around the child victim. Dylan’s mother, Mia Farrow, did not react this way. Instead, she took Dylan to a pediatrician, and videotaped her describing the abuse – footage that is played in the documentary series to haunting effect. Allen says that his sexual relationship with Mia’s daughter Soon-Yi, which she had discovered the previous winter, drove Mia into a state of vengeful delusion, and that this is why she accepted Dylan’s account of abuse. But there is another way to interpret the relationship between the two events: after the discovery that Allen had been sleeping with one of her other daughters, Mia was able to interpret Dylan’s accusation not as unfathomably atypical of Allen, but as a part of a pattern. If anything, this is the element that makes Dylan’s story of sexual abuse unusual: when she told her mother that she had been molested, her mother believed her.

Why does belief of survivors continue to be such a rare and surprising twist in the story of a sexual abuse victim? Maybe because to believe a victim’s account of incestuous abuse means to share in the burden of her pain, and that burden is one that most people do not feel capable of carrying. Denial is easier when acceptance feels impossible. The frequency of incest is hard to measure, but one study found that one in 20 families with a female child have had an incident of father-daughter incestuous abuse. In blended families like Farrow’s, the rates are significantly higher: one in seven such families have had an incident of stepfather-stepdaughter incestuous abuse. But in spite of this disturbing prevalence, public discussions of incestuous child abuse remain taboo. Perhaps the banality of this particular evil is one that many of us still can’t look at clearly.

Allen, of course, assigned himself his own role to play, both in his movies and allegedly in his real life. He cast himself as bumbling, neurotic, flawed and inadequately masculine, and all of this was meant to endear him to his viewers, and to those around him, as adorably maladjusted. But in his films, these personal flaws always need to be redeemed by the end of the 90 minutes, and Allen’s character is nearly always compensated for the pain and humiliation of neurosis with sexual access to a woman – usually one much, much younger than him. In the movies, his neurotic, self-doubting persona is what makes him seem too weak and shambolic to really commit harm, and also what makes it seem narratively appropriate that he always gets the girl.

In Allen v Farrow, the film-makers spend extensive time chronicling the theme of much older men paired with much younger women in Allen’s work, visiting draft scripts housed in the Allen archives at Princeton that show him repeatedly revising downward the ages of his movie love interests. A montage plays of scenes from his movies in which Allen kisses actresses young enough to be his daughters or grandaughters – Juliette Lewis, Mira Sorvino, Mariel Hemingway. They trace, too, the same theme in his life, chronicling his real-life relationships with much younger women such as the teenage model Christina Engelhardt. She appears on camera, now a grown woman, to recount how she began a relationship with the adult Allen when she was in high school, an event she says has damaged her.

Allen’s art and his life are not identical, but any attempt to totally separate the two becomes difficult, if not outfight foolhardy, when the artist so transparently uses his art as an avenue for wish fulfillment. The series suggests that for Allen, in his films and in his life, the alleged sexual abuse of women and girls was a conciliation for his sense of emasculation, but also that his performative emasculation proved a useful cover for his abuse. This is a recognizable formula, too – a repetitive, unimaginative and damaging one.

The very repetitiveness and predictability of sexual abuse are part of why the disbelief of women is often expressed as a refusal of pattern recognition. According to Allen and his defenders, his art is fiction and not representative of his inner psyche, his relationship with Soon-Yi Previn is loving if unconventional, other women who have accused him of impropriety when they were young are either lying or overstating their harm, and Dylan’s account is a lie concocted by her scorned and vengeful mother. It’s possible that all this is true, but to believe that you would have to believe in a long series of implausible coincidences, vast conspiracies of female vindictiveness and lies, including multiple incidents of perjury, and remarkable and consistent bad luck on Allen’s part. It would require you to believe that Allen’s prolifically inappropriate behavior towards Dylan was all a misunderstanding, and that Dylan herself, now an adult, has been living a lie for decades. These propositions are fantastical and unlikely, like something out of a movie. At a certain point, the refusal to see a pattern in Allen’s art and alleged conduct transforms into complicity.

If there is a singular takeaway from Allen v Farrow, it is the danger of this willful ignorance. The series is the most rigorous and detailed look at the case from Dylan’s perspective yet. It is fiercely and defiantly loyal to her, and as a document of the experience of abuse and its aftermath, it is moving, elegant, and sensitive. The last episode in particular pays touching attention to Dylan’s full humanity, the adult life she has had the tenacity and strength to build in the aftermath of what happened to her.

But the documentary is also hemmed in by the need to justify this loyalty, to pre-emptively address the counterarguments that will be made by Allen’s defenders and to explain, over and over again, why believing Dylan is reasonable. If #MeToo narratives can be said to have their own formal conventions, this is one of them: the constant need to anticipate the skepticism of a doubting audience, and to legitimize an accusing woman’s story with the credibility of investigation, institutional support and the testimony of male experts. It’s a reasonable stance for the series to take, but the very necessity of this approach can be dispiriting. After all, a series like Allen v Farrow would not have been necessary if the public had believed Dylan in the first place.

• Moira Donegan is a Guardian US columnist

• 
  

• https://www.theguardian.com/commentisfree/2021/mar/13/allen-v-farrow-docuseries-dylan-farrow
  

Onderzoeksjournalist Sander Rietveld: ‘Orthodox christelijk en ­radicaal-rechts delen eenzelfde verlieservaring’

 

Onderzoeksjournalist Sander Rietveld: ‘Orthodox christelijk en ­radicaal-rechts delen eenzelfde verlieservaring’

Wat maakt orthodoxe christenen vatbaar voor radicale en populistische denkbeelden? Sander Rietveld, calvinistisch opgevoed, deed onderzoek naar de financiering van politici als Trump en Baudet. Hij schreef een boek over de cultuuroorlog die sinds de jaren zeventig vanuit christelijk Amerika naar Nederland is overgewaaid.

Haro Kraak                                   5 maart 2021, 15:13

Als ze het maar niet ontdekken, denkt Sander Rietveld, kijkend naar de militairen die hun machinegeweren op de caravan richten. Het is de zomer van 1988, hij is 14 jaar. Met zijn ouders en zusje staat hij stil bij de grensovergang Helmstedt-Marienborn, de Oost-Duitse grens. Ze zijn onderweg naar Polen en hebben heilig smokkelwaar bij zich.

In een dubbele bodem van de caravan zijn honderden bijbels verstopt. Een paar weken eerder hebben hun ouders zijn zusje en hem in vertrouwen genomen. Onder het mom van een gezinsvakantie gaan ze een geheime reis maken, als vrijwilligers van de orthodox-protestantse stichting Kom over en help. Ze mogen er niemand over vertellen.

In Oostbloklanden is, onder het juk van het Sovjetregime, het drukken van bijbels verboden en worden kerken scherp in de gaten gehouden. Rietvelds calvinistische ouders vinden het hun christenplicht om onderdrukte geloofsgenoten te helpen.

Na anderhalf uur wachten, mogen ze doorrijden. ‘Niet juichen, niet opvallen’, zegt vader Rietveld. Het is gelukt. Duizend kilometer verderop, in het Poolse stadje Przemysl, levert zijn vader de bijbels af bij een predikant. Daarna rijden ze weer naar huis en is de vakantie voorbij.

Als Sander Rietveld (46) nu terugdenkt aan die reis, realiseert hij zich dat er toen twee zaken in zijn bewustzijn zijn gegrift. Het besef dat christenen slachtoffers zijn van onderdrukking. En het idee dat ‘links’ de belangrijkste vijand is van het geloof. Denkbeelden die verankerd zijn in het collectieve bewustzijn van orthodoxe protestanten.

In zijn werk als onderzoeksjournalist voor het tv-programma Zembla kwam hij de afgelopen jaren dat soort opvattingen ook tegen bij een andere groep: populistisch en radicaal-rechts. En toen hij onderzoek deed naar de financiering van Donald Trump, of van Thierry Baudet en FvD, viel hem op dat in hun periferie steevast conservatieve christenen te vinden waren.

Hij begon zich af te vragen wat zij daar deden, vertelt hij. ‘Wat zit er in het geloof waarin ik ben opgevoed wat deze mensen vatbaar maakt voor radicale en populistische denkbeelden?’ Hij ging in kaart brengen om welke christelijke clubs het ging en vond een wereldwijd netwerk van actiegroepen en geldstromen.

Het resultaat van zijn zoektocht is te lezen in zijn net verschenen boek Nieuwe kruisvaarders – De heilige alliantie tussen orthodoxe christenen en radicaal-rechtse populisten. Het is een verslag van de cultuuroorlog die sinds de jaren zeventig vanuit christelijk en rechts Amerika naar Nederland is overgewaaid. Rietveld beschrijft hoe het rode gevaar van het communisme werd ingeruild voor nieuwe onderwerpen om tegen ten strijde te trekken: abortus, de islam, globalisering en de emancipatie van vrouwen, immigranten en homoseksuelen.

Dat zijn precies de thema’s die de traditionele christelijke waarden van familie en gemeenschap zouden bedreigen en die radicaal-rechts gebruikt om hun identiteit mee af te bakenen. Beide groepen hunkeren naar een geïdealiseerd verleden en hebben wat Rietveld een ‘verlieservaring’ noemt.

Wat fascineert u het meest aan die alliantie?

‘Er schuilt een paradox onder hun samenwerking. Een strikte seksuele moraal is voor veel orthodoxe christenen zo ongeveer het belangrijkste dat God heeft voorgeschreven. Toch steunde 80 procent van de witte evangelische christenen in Amerika een president die opschept over aanrandingen en die vele affaires had, onder meer met een pornoactrice.

‘In Nederland steunen veel orthodoxe christenen Thierry Baudet, die een foto van zichzelf naakt bij een zwembad op Instagram zet, een erotische roman heeft geschreven en tal van seksistische uitspraken heeft gedaan over vrouwen. Zowel Trump als Baudet is een narcist en pestkop, bepaald niet het nederige, christelijke ideaalbeeld.’

Is dat een kwestie van door de vingers kijken?

‘Deels is het een transactie, ja. Bij Trump bijvoorbeeld: wij geven jou onze steun en jij geeft ons conservatieve rechters. Maar het gaat dieper dan dat. Er zit iets in het machogedrag van Trump en Baudet dat wortels heeft in bepaalde vormen van het christendom. Namelijk: er is een rolverdeling tussen mannen en vrouwen. Het idee is dat God mannen sterk heeft geschapen. Hij heeft ze testosteron gegeven om ze agressief te maken, zodat ze hun familie en hun land kunnen verdedigen. Ze zijn heersers en begaan weleens een misstap. Dat is hun aard.

‘In de evangelische wereld is het boek De ongetemde man van de christelijke auteur John Eldredge al jaren een bestseller. De man verkeert in crisis, volgens Eldredge, omdat hij geen strijder meer kan zijn. Hij schrijft dat mannen zijn gemaakt om ‘ten strijde te trekken, een avontuur te beleven en een mooie vrouw te redden’. Soms heeft dat iets militants, zeker in Amerika. Gelovigen uit die kringen maakten deel uit van de meute die het Capitool bestormde in januari. Je zag daar vlaggen van kruisvaarders en andere christelijke symbolen.’

Andersom lijkt ook een transactie gaande. Populistisch rechts is vaak kritisch op moslims omdat ze antihomo zijn, terwijl dat christenen wordt vergeven.

‘Ik denk dat het verdedigen van homo- en vrouwenrechten van rechts voor een groot deel een stok is om de islam mee te slaan. In kringen rond PVV en Forum leeft zeker homofobie en vrouwenhaat. Van Forum weten we dat ook door die appjes. De vraag of je zus met een zwarte man mag thuiskomen, is zowel racistisch als seksistisch. Of kijk wat er met Dion Graus gebeurt bij de PVV: hij dwong zijn vrouw tot seks met zijn beveiligers. En Wilders grijpt niet in.

‘Op vrouwen- en homorechten tamboereren heeft weinig te maken met wat men bij die partijen echt vindt van homo’s en vrouwen. Zie ook de allianties met homofobe politici uit Polen en Hongarije, zoals de Poolse partij PiS waarmee FvD in Europees verband samenwerkt, of de vriendschap tussen Wilders en Viktor Orbán. Ik vraag me dus af of het een transactie is. Het ligt veel dichter bij elkaar dan op het eerste gezicht lijkt. Ook rechtse populisten houden van een traditionele verdeling tussen man en vrouw, waarbij homo’s het heilige instituut gezin bedreigen.’

‘Orthodoxie biedt duidelijkheid, de werkelijkheid is zwart-wit, wij tegenover de wereld, morele keuzes zijn helder.’Beeld Katja Poelwijk

Rietveld beschrijft in zijn boek hoe geld van een aantal conservatieve christelijke miljardairs uit Amerika, onder meer met Nederlandse wortels, wordt ingezet in Europa om de cultuuroorlog aan te zwengelen. In het afgelopen decennium zou vanuit die hoek minstens 90 miljoen euro zijn uitgegeven om de boodschap aan deze kant van de oceaan te verspreiden.

Neem de familie DeVos, goed voor 5 miljard dollar en lid van dezelfde kerk als de Amerikaanse ambassadeur in Nederland, Pete Hoekstra. Die familie financiert de schimmige organisatie Council for National Policy (CNP), die de ledenlijst geheimhoudt, de polarisatie zoveel mogelijk wil aanwakkeren en probeert te voorkomen dat minderheden, zoals latino’s en Afro-Amerikanen, gebruikmaken van hun stemrecht.

Geld van de familie DeVos komt onder meer terecht bij de lobbyclub Transatlantic Christian Council (TCC) van Henk Jan van Schothorst, voormalig SGP-medewerker. Gevraagd naar de antidemocratische opvatting van zijn financier, zegt Van Schothorst van niets te weten. Bovendien, zegt hij: ‘Ik ben maar een heel kleine speler.’ Dat klopt, schrijft Rietveld, maar Van Schothorst maakt wel deel uit van een groeiende geldstroom onze kant op.

Wat merken we concreet van dat christelijke lobbygeld in Nederland?

‘In Nederland niet zoveel. Die geldschieters weten ook dat wij een van de meest seculiere landen ter wereld zijn en dat iets als het homohuwelijk hier niet meer zal worden teruggedraaid. Maar op Europees niveau zijn er netwerken, waarin ook ChristenUnie en SGP participeren, die extreme standpunten hebben en doelen verwezenlijken, vooral in Oost-Europa. Denk aan de Poolse wet die ‘indoctrinatie met homo-ideologie’ verbiedt en de wet in Hongarije die homostellen verbiedt om te adopteren. Ook in Rusland is er een wet die ‘homopropaganda’ verbiedt.

‘Als je kijkt naar het wensenlijstje van het manifest Restoring the Natural Order, dat is opgesteld door conservatieve lobbyclubs verenigd onder de naam Agenda Europa, schrik je je wild. Ze willen scheiden onmogelijk maken, een verbod op de pil, ivf, abortus en het homohuwelijk, zelfs homoseksualiteit strafbaar maken en alle antidiscriminatiewetten afschaffen. Dat is terug naar de Middeleeuwen. 

‘De SGP en ChristenUnie zijn dragende partijen in de European Christian Political Movement (ECPM), waarvan de Nederlandse directeur Leo van Doesburg tot in zijn nek in Agenda Europe zit. Als je als Nederlandse christelijke partij participeert in dat soort netwerken, wat zegt dat dan over je morele kompas?’

Rietveld groeide op in Hasselt, vlak bij Zwolle. Geloven was een ernstige zaak. Twee keer per zondag naar de kerk. Op zijn middelbare school – de Pieter Zandt Scholengemeenschap, vernoemd naar de voormalig SGP-leider – behoorde hij tot de minder strikten. Hij had thuis wél een televisie.

Het klinkt misschien beklemmend, zegt Rietveld, maar het was een warme en eensgezinde omgeving. ‘Orthodoxie biedt duidelijkheid, de werkelijkheid is zwart-wit, wij tegenover de wereld, morele keuzes zijn helder.’

‘Als je overal vijanden ziet, en je bent een minderheid, dan voel je je al gauw een slachtoffer.’Beeld Katja Poelwijk

Pas na zijn studie politicologie in Leiden begon zijn wereldbeeld barstjes te vertonen, maar helemaal afscheid van het geloof nam hij niet. ‘Het christelijke verhaal van zelfopoffering en vergeving vind ik heel inspirerend. De eeuwenoude traditie en gemeenschap zou ik niet willen missen.’ Een cultuurchristen (iemand die de tradities en waarden van het geloof belangrijk vindt, maar niet gelovig is) is hij niet. ‘Ik geloof nog steeds in God, ook al weet ik niets zeker. Ik ga nog naar een kerk.’

Hij wil benadrukken dat wat hij beweert niet geldt voor alle christenen. ‘Verreweg de meeste gelovigen, ook veel orthodoxe christenen, moeten niets hebben van radicaal-rechts, van xenofobie. Voor hen staat het geloof voor gelijkheid. Maar net als alle religies heeft ook het christendom duistere kanten. Er is een groep met antitolerante en antidemocratische denkbeelden.’

De twijfel die hij vroeger als zonde zag, waardeert hij nu juist. ‘Het behoedt je voor valse zekerheden en voor het afschrijven van mensen die andere overtuigingen hebben.’

Het is ook die neiging tot wij-tegen-zijdenken, ziet hij nu, die orthodoxe christenen en rechtse populisten zo vatbaar maken voor complot- en ondergangstheorieën. ‘Er moet een duidelijke verklaring voor alles zijn, een schuldige. Dan kom je uit bij complotdenken. Dat biedt diezelfde eenvoudige oplossingen.’

Dat strookt ook weer met het slachtofferdenken.

‘Als je overal vijanden ziet, en je bent een minderheid, dan voel je je al gauw een slachtoffer. Van de seculiere linkse elite, van de ondermijners, zoals Baudet zei, de journalisten, wetenschappers, architecten, academici en kunstenaars. Dat valt samen. Je ziet ook dat complottheorieën naar elkaar toe groeien. QAnon, het idee van een satanische groepering die de samenleving naar de hand wil zetten, is bij radicaal-rechts populair, maar ook in evangelische kringen.’

Dat sluit aan bij de eindtijdtheorie dat er een antichrist zal opstaan. En Baudets idee dat onze beschaving de ondergang nabij is.

‘Ja, sommige christenen, vooral in evangelische hoek, zien nu al een voorafschaduwing daarvan in de Verenigde Naties, een heel foute organisatie volgens hen. Eigenlijk alle internationale samenwerking is verdacht. Die wereldregering zal iedereen onder haar heerschappij brengen en zal alle christenen vervolgen, is het idee. Uiteindelijk zal dan een strijd plaatsvinden waarbij Christus terugkeert op aarde en alle vijanden worden vernietigd. Daar worden populaire boeken en films over gemaakt, een soort christelijke horrorpulp.’

En als je zo denkt, is de stap naar de rechtvaardiging van geweld een kleine?

‘Voor sommige groepen wel, ja. Binnen het dominionisme, een stroming met miljoenen volgers wereldwijd, is het idee dat christenen de heerschappij moeten heroveren. Je gaat een glibberig pad op. Je gaat de vijand dehumaniseren: het is oké als alle ongelovigen aan het eind der tijden worden uitgeroeid. Dat is hun verdiende loon. Dan is het niet schokkend om te zeggen: met de rechten van moslims hoeven we niet zo prudent om te gaan.’

Baudet noemt zichzelf een cultuurchristen. Houdt dat verband met zijn neiging om te denken in termen als omvolking?

‘De christenheid is voor Baudet geen verzameling gelovige individuen, maar christendom, een domein, een plaats en gemeenschap waarbinnen de christelijke cultuur dominant is. Die gemeenschap moet zuiver blijven, homogeen. Om met Baudet te spreken: dominant blank. Dat is het idee van bloed en bodem.

‘Aan de andere kant ziet Baudet wel dat zijn cultuurchristendom onhoudbaar is als je dat loskoppelt van het ware christendom. Dan blijft het in de lucht hangen, dan is het nergens op gebaseerd, omdat het geen wortels heeft. Daarom heeft hij een verbond nodig met echte gelovigen en hecht hij zo aan de goedkeuring van de SGP.’

Die goedkeuring lijkt hij nu te verliezen. Kees van der Staaij zei vorige week in Nieuwsuur dat de partijen nooit hebben samengewerkt.

‘Baudet maakt het nu wel erg bont, met zijn ideeën over corona. En ook de beschuldigingen van antisemitisme binnen Forum helpen niet mee, dat is een breekpunt voor veel christenen. Joden nemen een belangrijke plek in het geloof in. Islamofobie daarentegen is niet zo erg, daar bezondigen ze zich zelf ook aan.’

De islam is de belangrijkste gemeenschappelijke vijand van populistisch rechts en orthodoxe christenen. U noemt de angst voor islamisering ‘volledig uit de lucht gegrepen’.

‘Het idee dat er in Nederland een islamitische meerderheid komt die de godsdienstvrijheid zal afschaffen, zoals Gert-Jan Segers van de ChristenUnie suggereerde, slaat nergens op. De cijfers laten duidelijk zien dat het aandeel moslims stabiel is op ongeveer 5 à 6 procent. De angst voor islamisering is dus feitenvrije, populistische retoriek. Dat verwacht je misschien van Wilders. Maar niet van christelijke politici.’

https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/onderzoeksjournalist-sander-rietveld-orthodox-christelijk-en-radicaal-rechts-delen-eenzelfde-verlieservaring~b71ad89a/

US militia group draws members from military and police, website leak shows

 

US militia group draws members from military and police, website leak shows

American Patriots Three Percent was described by one person on the membership list as an attempt to ‘build out a national network of Three Percent groups’. Photograph: Maranie R Staab/AFP/Getty Images

Analysis: Membership list of American Patriots Three Percent also shows widespread network of people from variety of occupations

Jason Wilson

Wed 3 Mar 2021 10.00 GMT

A Guardian investigation of a website leak from the American Patriots Three Percent shows the anti-government militia group have recruited a network across the United States that includes current and former military members, police and border patrol agents.

But the leak also demonstrates how the radical group has recruited from a broad swath of Americans, not just military and law enforcement. Members include both men and women, of ages ranging from their 20s to their 70s, doing jobs from medical physics to dental hygiene and living in all parts of the country.

Experts say the revelations of the broad scope of the movement’s membership shows the mainstreaming of the radical politics of militia and so-called “Patriot Movement” groups during the Trump era and beyond.

There has been a particular focus on the militia movement after the 6 January attack on the Capitol in Washington DC, in which a rampaging pro-Trump mob included militia members and others from far-right organizations.

According to members who spoke to the Guardian, the website from which the list was leaked was set up by national leaders of Patriot Movement group, which is affiliated with the broader Three Percenter movement.

Names, phone numbers and even photographs of members were obtained by activists who then posted the data to an internet archiving site, and the Guardian cross-referenced these with public records and other published materials.

Many of the members revealed by the leak have extensive armed forces experience, including some who are still serving

One of the activists who discovered the leak, whose name has been withheld due to safety concerns, said that the Wordpress site’s poorly configured membership plugin left those details exposed to public view. Additional materials seen by the Guardian confirm that claim, and show that the materials were obtained by a simple search technique.

Many of the members revealed by the leak have extensive armed forces experience, including some who are still serving in branches of the US military.

Master Sergeant Andrew Holloway Selph performs quality assurance on fighter jets for the US air force in Hill air force Base, near Ogden, Utah, and is a 20-year service veteran. On 16 February, the Daily Dot reported that Selph had been nominated as a Utah contact for the Oath Keepers, another far-right Patriot Movement group which has been implicated in the organization of the Capitol riot.

The group also has retired soldiers, including Scott Seddon, who founded the group in 2009 as one of a number of Three Percent groups that arose in the wake of the election of President Barack Obama. In 2018, he told journalist, Chris Hedges that he had done so “out of fear”.

It also features the group’s similarly-named, self-styled “sergeant major”

and website administrator, Scott Sneddon, a former air force sergeant and now a realtor in Layton, Utah. He joined the breached AP3% website with thesales email address of the group’s merchandise website.

Several other members of the group are current or serving police or military officers, including a reserve deputy police constable in Texas with a long police and US air force career behind him.

Meanwhile, Phillip Whitehead, 61, of Prescott Valley, Arizona, is the commander of that city’s American Legion post. In his bio on that site he boasts of six years’ military service in the 1980s, and then 34 years in law enforcement including stints in the Tucson police department, Yavapai county sheriff’s office, and the US border patrol.

A Three Percenters pach is worn at a Proud Boys rally in Portland, Oregon, in September 2020. Photograph: Amy Harris/Rex/Shutterstock

In a telephone conversation, Whitehead blamed national leaders of AP3% for breaching members’ privacy. Describing his role as “sergeant at arms and zone commander” in the Arizona AP3%, he said he was “appalled that information attached to individuals” had been leaked from the site.

He explained that he had not specifically entered his own details on the site, and his understanding was that the information had been collected from state-level organizations to be stored in a “member-only database” which would serve as “a way to contact the organization and perhaps as a recruitment tool”.

Whitehead’s claims that he did not specifically provide information to the website matched the response of a serving US army non-commissioned officer who, when contacted by the Guardian, said that he had only attended one “meet and greet” several years before, and could not explain how his contact details came to be added to the website.

“A lot of us are former military, former law enforcement,” Whitehead said of the leak. “Some of us have had high level security clearance. This has put myself and my family at risk.”

Whitehead insisted that the group was “not a militia” and the goal as he understood it was to act as “community protectors at the request of local authorities”. Beyond the “distress” caused by the website, Whitehead criticized Sneddon, the national leader, for his “outbursts in a public forum, Facebook”, adding that “I don’t like his public behavior because I don’t think that’s what the organization should stand for.”

Devin Burghart is vice-president of the Institute for Research and Education on Human Rights (IREHR), which tracks far-right militants including the militia movement.

In a telephone conversation, Burghart said that AP3% were “one of the early attempts to build out a national network of Three Percent groups”, and that “they were successful early on in using Facebook for recruitment”.

Members investigated by the Guardian include dental hygienists, Apple Geniuses and beekeepers

He said that while AP3% “definitely have a far-right paramilitary structure and ideology”, they were “far more focused on action than they are on ideology”, and have in the past done extensive live fire drills and acted as vigilante security guards during protests, including recent Black Lives Matter protests around the country.

Burghart said that “military veterans involved in far-right paramilitary groups are not just betraying their oaths, they are threatening American democracy and national security”, adding that “there is a staggeringly long list of far-rightist veterans trained in the use of lethal force overseas who turned those techniques on Americans back home in pursuit of political aims.”

Not all of the members have experience in the armed forces or law enforcement, and many do workaday jobs. Members investigated by the Guardian include dental hygienists, Apple Geniuses and beekeepers.

Others work in advanced or specialized fields. John P Balog, of Rome, New York, has a PhD in medical physics and advertises a consultancy advising on radiation therapy for cancer patients.

Dr Balog was another AP3% member who responded to requests for comment on the website leak.

A Three Percenter protester attends a Maga and QAnon Rally in Los Angeles on 3 October 2020. Photograph: Chelsea Lauren/Rex/Shutterstock

After emailing and calling on a protected number, Balog described the group as a “secret society”, and said that the website had been in existence for several years.

Asked why secrecy was necessary, Balog said that “honestly because most of the country doesn’t share our values”, which he characterized as “hardcore conservatism”.

Other members of the site have a documented history of joining online forums for similar groups. Data provided to the Guardian by IREHR indicates that many were members of a wide range of militia-related groups on Facebook before that company began reining in such organizing on its website.

Seth Weiner, 34, of Canton, New York, who is also the administrator of a Facebook group for collectors of German Iron Cross military medals, was a member of seven militia-related Facebook groups including “Q Patriots”, “Pissed Off Patriots of America”, and “Red Pilled Patriots”.

Burghart said the total national membership was probably 'somewhere in the low thousands'

Brian Plescher, of Ottawa, Ohio, was a member of nine such groups on Facebook, including one attached to Ohio Militiamen, the Continental Militia Network and “APIII American Patriot the III%, Old School”, the Facebook group that once served as AP3%’s online hub. Jennifer Delane Hinson, a dental assistant in Pontotoc, Mississippi, was also a member of the AP3% Facebook group, along with groups like the “Mississippi Minute Man Militia” and “III% Militia national Contingency”, all under the alias, Jenny Plunk.

Members of the group are not concentrated in any region of the United States, but there are unusual levels of membership in some states and counties, including some outside the Patriot Movement’s heartlands in the midwest, south and west of the country.

New York state, for example, is home to 53 of the signed-up Three Percenters – more than 11% of the total members on the site – and 17 members are resident in and around Saint Lawrence county, in the state’s far north on the Canadian border.

While the leak disclosed the details of about 500 members, Burghart said the total national membership was probably “somewhere in the low thousands”.

The site is no longer online, and visiting the URL returns a page which says “this account has been suspended”. Internet records indicate that they abruptly lost hosting around 2 February, just after the leak was discovered. Their former hosts, wix.com, did not immediately respond to requests for comment.

AP3% made news in January when pictures emerged of Colorado members posing with the controversial Colorado congresswoman Lauren Bobert on the steps of that state’s capitol.

https://www.theguardian.com/us-news/2021/mar/03/us-militia-membership-military-police-american-patriot-three-percenter-website-leak