woensdag 4 september 2024

Christian group recruits ‘Trojan horse’ election skeptics as US poll workers

 




Christian group recruits ‘Trojan horse’ election skeptics as US poll workers

Lion of Judah enrolls poll workers in Trump-aligned swing state tour, which experts say could be ‘hazard to democracy’

A Christian political operative has teamed up with charismatic preachers to enroll election skeptics as poll workers across the country, using a Donald Trump-aligned swing state tour to enlist support in the effort.

Joshua Standifer, who leads the group called Lion of Judah, describes the effort as a “Trojan horse” strategy to get Christians in “key positions of influence in government like Election Workers”, which will help them identify alleged voter fraud and serve as “the first step on the path to victory this Fall”, according to his website.

Standifer has been on the road with a traveling pro-Trump tent revival featuring self-styled prophets and Christian nationalist preachers that has made stops in key swing states including Michigan, Georgia, Arizona and Wisconsin.

He describes himself as a former Republican opposition researcher who struck out on his own after receiving a message from God to involve Christians in politics.

“[God] said, ‘start a group called the Lion of Judah. Start a 501c4, get out there, and help my body come together as one,’” Standifer told a crowd at the Courage Tour in Wisconsin earlier this month. According to Tennessee business records, Lion of Judah was incorporated there in 2021 as a non-profit organization.

The group’s website, which prominently features Trump and his false claim that the 2020 election was rife with fraud, promises to “release the ROAR of Christian Voters across America” by getting them directly involved with the electoral process. The Lion of Judah’s election worker training program, which the Guardian has reviewed, features a series of modules titled “Fight The Fraud: How To Become An Election Worker In 4 Easy Steps!”

Standifer’s project has so far largely flown under the radar.

Matthew Taylor, a researcher with the Institute for Islamic, Christian, and Jewish Studies, described the effort in a post on X as a “urgent & unrecognized hazard to our democracy this fall” and said he worried it had the potential to sow chaos during the election. “All it takes is one or two of those people coming forward and saying, ‘Hey, I found election fraud’ and presenting dubious evidence to throw an amazing amount of sand in the gears of the vote counting process,” he told the Guardian.

Standifer vehemently rejected the idea that the organization poses a threat to the electoral process and said he founded the group to empower Christians to participate in politics – not to sow doubts in elections.

“We don’t stand for things like that,” said Standifer, who said he viewed anxieties about his project as an example of anti-Christian sentiment. “I want to speak against the rise, I feel like, of bigotry towards Christians that’s happening, because it’s almost offensive. You know that if this was like any other faith, I don’t think there’s pushback.”

Still, the training for aspiring election workers makes no attempt at non-partisanship. In the first section of the course, participants are told that having Christians serving as election workers will form “the first step on the path to victory this Fall”. As poll workers, the course promises, believers will be able to play a direct role in identifying and reporting irregularities in the process in real time.

During his speech at the Wisconsin stop of the Courage Tour, Standifer referred to this strategy as “a Trojan horse” involving an element of surprise. “They don’t see it coming,” Standifer told the crowd. He repeatedly noted the value of getting as deeply involved in the electoral process as possible, noting that simply volunteering as a poll watcher would not grant them as much access. Standifer told the Guardian that Lion of Judah had recruited election workers in all of the swing states but declined to share how many people it had signed up.

Although voter fraud – for example, a voter casting a ballot under someone else’s name, or in two states – is exceedingly rare, Standifer’s program emphasizes the unfounded claim that fraudulent voting is a persistent problem and echoes Trump’s falsehoods about the 2020 election.

“As an Election Worker, it is important to be vigilant and proactive in identifying and reporting any suspicious activities that may compromise the fairness of the election,” reads the text of a training module titled “Handling Fraud in Real Time”. The training urges workers who have witnessed “suspicious activities or irregularities” to report them first to the Lion of Judah’s “fraud hotline” and then to their local authorities.

“The fact that they are instructed to share the ‘evidence’ of this with Lion of Judah before they reach out to state authorities and report it signals, I think, at the very least, a good deal of bad faith on their part, if not almost a conspiratorial desire to undermine the results of the election,” Taylor said.

The Lion of Judah training program reflects a broad push, by the Trump campaign and its allies, to insert election-doubting Trump supporters into key roles during the 2024 presidential election. The Republican National Committee (RNC), which is chaired by Trump’s daughter-in-law, Lara Trump, announced earlier this year that it planned to recruit 100,000 poll watchers as part of its “election integrity plan”. There is no evidence that the RNC has managed to recruit the army of poll watchers they have promised, but election experts and voting rights groups worry the effort could still sow doubt and intimidate voters.

Meanwhile, in Georgia, conservative members of the state’s elections board have worked closely with election-denying activists to change the rules that govern the state’s elections, making it easier for local officials to challenge election results.

During the Courage Tour, Standifer encouraged attendees to envision its possible impact.

“Just imagine: it’s election night. Chaos is happening. The polls are closing – they go and volunteers are getting kicked out,” said Standifer. “But what if we had Christians across America, in swing states like Wisconsin, that were actually the ones counting the votes?”

https://www.theguardian.com/us?INTCMP=CE_US

dinsdag 3 september 2024

AfD-kiezers laten zich niet meer gijzelen door het (West-)Duitse schuldgevoel






AfD-kiezers laten zich niet meer gijzelen door het (West-)Duitse schuldgevoel

Duitse politiek De opmars van rechts-extreme partijen roept in West-Europa spanning op in relatie tot het oorlogsverleden. Maar in het oosten van Duitsland speelt bovendien het DDR-verleden, schrijft Thomas von der Dunk.

2 september 2024



De overwinning, deze zondag, van de volgens de binnenlandse veiligheidsdienst (BfV) rechts-extreme Alternative für Deutschland (AfD) bij de verkiezingen in Thüringen en Saksen staat niet op zichzelf. In Frankrijk, Italië en ook Nederland zijn soortgelijke overwinningen geboekt, en de geestverwante PVV heeft het inmiddels al tot regeringspartner gebracht.

Thomas von der Dunk is cultuurhistoricus, verbonden aan het Duitslandinstituut van de UvA.

Dat juist in Thüringen de AfD de grootste is geworden, heeft een pikant precedent: het was die deelstaat, waarin al tijdens de Weimarrepubliek de NSDAP van Adolf Hitler aan de macht kwam, in 1930 en opnieuw in 1932, onder leiding van successievelijk de in 1946 in Neurenberg opgehangen oorlogsmisdadigers Wilhelm Frick en Fritz Sauckel.

Temidden van de al vaak gememoreerde sociaal-economische en sociaal-culturele factoren die de opkomst van rechts-extremistische partijen in een groot aantal Europese landen verklaren, speelt vaak ook het nationale (oorlogs-)verleden een niet onbelangrijke rol. Na 1945 overheerste in menig met het Derde Rijk collaborerend of daardoor onder de voet gelopen land een rozig zelfbeeld van nationaal verzet en heldendom.

Ook in Nederland heette lange tijd vrijwel iedereen ‘goed’ geweest te zijn, en is de dubieuze rol van velen pas decennia later een discussiethema in de media geworden; als voorlopig laatste nu ook de rol van de verzuilde omroepen zelf.
Nationale medeplichtigheid

Speciaal in Frankrijk en Italië is de nationale medeplichtigheid nooit echt natiebreed onder ogen gezien, ook omdat de Koude Oorlog al snel andere prioriteiten afdwong. In Frankrijk werd de collaboratie van Vichy voor lange tijd uit het nationaal bewustzijn verdrongen en indachtig de claim van De Gaulle dat ‘La France, c’est moi’ zou zijn buiten de nationale geschiedenis geplaatst. Pas president Jacques Chirac (1995-2007) erkende dat ook dát Frankrijk was geweest.

In Italië werd Mussolini nooit de verpersoonlijking van het absolute kwaad die Hitler in Duitsland geworden was. Bovendien had het land zich veertien dagen na de Geallieerde landing op Sicilië op 10 juli 1943 van zijn dictator ontdaan en was kort daarop ijlings van kamp gewisseld. En zo kon Italië zich in 1945 als een soort mede-winnaar presenteren, die meegeholpen had om de nazi’s ter verslaan.

In Duitsland speelt het omgekeerde: daar was het officiële schuldbewustzijn na 1945 dermate groot dat ook de huidige regering zich daardoor nog steeds bijna tachtig jaar na dato internationaal laat gijzelen. En juist dát stuit op steeds minder begrip bij jongere generaties, die niet meer op de wandaden van hun overgrootouders afgerekend wensen te worden, zeker als de financiële consequenties daarvan ten koste van de eigen, als bedreigd gevoelde materiële welstand lijken te gaan.
Schuldcultuur

De Thüringse AfD-partijleider Björn Höcke speelt in op dat sentiment. Hij verklaart geenszins de Shoah te willen ontkennen, maar vindt dat die niet langer de Duitse politiek mag dicteren. Hij wil af van de Duitse schuldcultuur en raakt daarmee bij veel kiezers een gevoelige snaar. Zeker in het oosten van Duitsland, waar de DDR nooit de medeschuld voor het Derde Rijk op zich genomen had, maar die juist op de Bondsrepubliek afschoof, zodat de Oost-Duitsers na de val van de Muur in 1989 plots in een Duitse morele schuld moesten delen, die zij decennialang niet als de hunne hoefden te beschouwen.

Daarbij komt dan de aan stevige economische banden gekoppelde sympathie voor Rusland, en het er na 1945 ingehamerde anti-amerikanisme, zodat velen zich tevens het slachtoffer van westers-kapitalistisch imperialisme voelen. De frustratie over West-Duitse ‘kolonisatie’ die voor veel sociale onzekerheid zorgt en het uitblijven van de in 1990 door Bondskanselier Helmut Kohl (CDU) beloofde „bloeiende landschappen”, leidt ertoe dat men de hakken in het zand zet. Dure wapens leveren aan Oekraïne om westerse agressie tegen Rusland te financieren – het Poetin-narratief vindt gretig aftrek – terwijl men zelf amper kan rondkomen? Ook de andere grote winnaar van gisteren, de links-conservatieve Sarah Wagenknecht, hamert op dit aambeeld.

Schuldgevoel in Berlijn jegens Rusland zorgt voor mentale drempels inzake ongeclausuleerde steun aan Oekraïne

Daarnaast is er ten aanzien van Poetins oorlog tegen Oekraïne de oprechte angst voor escalatie, waarbij men zich keer op keer door dreigementen van het Kremlin laat intimideren. Dat verenigt Oost en West in Duitsland, en speelt ook bij de bondsregering een rol. Het Nie wieder Krieg! zit sinds 1945 diep in de Duitse volksziel ingebakken, en menig Duitser verschuilt zich bij oproepen tot meer militaire activiteit nog steeds gretig achter de wedervraag: hebben jullie in het verleden niet genoeg Duitse legers in Europa gezien?!

Het is op dit punt van de nationale trauma’s dat de politieke sentimenten die de eerste instinctieve reacties bij grote politieke crises bepalen, in Europa zo sterk uiteenlopen en steeds weer voor nieuwe verdeeldheid zorgen. We zagen dat al bij de Amerikaanse inval in Irak in 2003. Twee sociaal-democratische regeringsleiders, de Britse Tony Blair en Gerhard Schröder in Duitsland, reageerden mede op grond daarvan diametraal tegenovergesteld. Voor de Britten heet het grote trauma Chamberlain. Blair waande zich een nieuwe Churchill: nooit meer voor een dictator opzij.
Gebombardeerde Irakezen

Voor de Duitsers heet het grote oorlogstrauma Bombenkrieg, de zinloze vernietiging van andermans steden: velen identificeerden zich in 2003 niet met de bombarderende Amerikanen, maar eerder met de gebombardeerde Irakezen, want zij weten hoe het is om gebombardeerd te worden.

Het aarzelende opereren van de huidige bondsregering – en daarmee heeft de AfD een gevoelige snaar geraakt – in de twee grote internationale conflicten van dit moment valt niet los te zien van het feit dat zij zich nog steeds door haar schuldgevoel over het Duitse oorlogsverleden laat gijzelen. Schuldgevoelens jegens Rusland vanwege de twintig miljoen doden in de Sovjet-Unie tussen 1941 en 1945 (ofschoon een substantieel deel juist Oekraïners betrof) zorgen in Berlijn voor mentale drempels inzake ongeclausuleerde steun aan Oekraïne. Schuldgevoelens over de Shoah zorgen ervoor dat felle kritiek op Israël in Duitsland nog steeds taboe is, wat er mede toe bijdraagt dat premier Netanyahu bij zijn grenzeloze moordpartij in Gaza de facto van het Westen de vrije hand krijgt, met alle fatale gevolgen vandien.


maandag 2 september 2024

Nederland kan er niet omheen: de bezetting van de Palestijnse gebieden is illegaal






Nederland kan er niet omheen: de bezetting van de Palestijnse gebieden is illegaal

nternationaal recht Het VN-Hof bepaalde recent dat de Israëlische bezetting van Palestijnse gebieden illegaal is. Dat heeft implicaties voor het Nederlands buitenlandbeleid, zegt .



Het Internationaal Gerechtshof heeft 19 juli een uitspraak gedaan over de bezetting in de afgelopen decennia van de Palestijnse gebieden door Israël. In de uitspraak stelt het Hof dat Israëls langdurige aanwezigheid in de Palestijnse Gebieden – Oost-Jeruzalem, de Westelijke Jordaanoever en Gaza – illegaal is want in strijd met de territoriale scheidslijn in de VN Veiligheidsraad-resolutie van 1967. Het Hof kwalificeert die aanwezigheid als onrechtmatig, net als het gevoerde beleid en de praktijk van deze – zo schrijft het Hof – „bezetting”. De uitspraak heeft grote relevantie voor het Nederlandse buitenlandbeleid.

Janne Nijman is deskundige op het gebied van internationaal recht en hoogleraar aan de Universiteit van Amsterdam en het Geneva Graduate Institute.

De regering-Schoof wijdt in haar Hoofdlijnenakkoord slechts twee zinnen aan „het Israëlisch-Palestijnse conflict”. Het akkoord stelt dat „Nederland […] het bestaansrecht en de veiligheid van de staat Israël [steunt].” Het bestaansrecht van de staat Palestina wordt echter niet genoemd. Het niet noemen van de tweestatenoplossing is niet alleen ongebruikelijk, het is intussen ook in tegenspraak met het internationaal recht. Sinds decennia erkent de internationale gemeenschap immers het Palestijnse recht op zelfbeschikking. De buitenlandparagraaf in het Hoofdlijnenakkoord doet er hoe dan ook niet aan af dat Nederland rekening zal moeten houden met het juridische kader dat door het Hof is neergezet.
Verwoestende oorlog

De uitspraak van het Hof over de juridische gevolgen van het Israëlische optreden in de bezette gebieden, is een advies dat volgde op een verzoek van de Algemene Vergadering van de VN in 2022. Het Hof gaat daarom niet in op de verschrikkelijke Hamas-aanval van 7 oktober en de verwoestende oorlog in Gaza die daarop volgde. Dat zal het Hof later doen, in de zaak die Zuid-Afrika tegen Israël heeft aangespannen. De huidige uitspraak gaat dus over Israëls politiek met betrekking tot de bezette gebieden in de afgelopen decennia.

Met de juridische status van ‘bezettende macht’ in de bezette gebieden komen wettelijke verplichtingen. Israël is gebonden aan het internationaal humanitair recht, internationale mensenrechtenverdragen en het recht inzake bezetting, dat de bevolking in bezet gebied beschermt. Het gaat bijvoorbeeld om gebruik van natuurlijke hulpbronnen, het verbod op verandering van de bevolkingssamenstelling of discriminerende regelgeving – en ook aan de regels rondom het recht op zelfbeschikking.
Nederland mag geen hulp verlenen bij het in stand houden van de onrechtmatige Israëlische bezetting

Het Hof komt tot de conclusie dat Israël relevante regels van het internationaal recht al langere tijd op verschillende manieren schendt. Daarom stelt het dat Israël een einde moet maken aan de „onrechtmatige aanwezigheid” in de bezette gebieden – oftewel: het moet zich daaruit terugtrekken. Het Hof kwalificeert de bezetting als „een voortdurende onrechtmatige daad” die het gevolg is van annexatie, onrechtmatig nederzettingenbeleid en daarmee samenhangende onrechtmatige activiteiten, die voor mensenrechtenschendingen zorgen. Die situatie moet volgens de regels van de internationale staatsaansprakelijkheid „zo snel mogelijk” beëindigd worden.

Israël moet de situatie van vóór de bezetting herstellen – de kolonisten moeten dus vertrekken – en moet de schade die het tijdens de bezetting heeft aangericht, vergoeden. Het hof stelt ook vast dat het recht op zelfbeschikking in dit geval het recht op een „onafhankelijke en soevereine staat” inhoudt. Bij elkaar genomen zijn dit belangrijke bevindingen – zeker ook in de context van een vredesproces.
Economische banden

Het Hof gaat in zijn uitspraak ook in op de verplichtingen die „derde staten” hebben in het Israëlisch-Palestijns conflict. Daarbij stelt het vast dat veel van de geconstateerde schendingen van het recht naar hun aard alle staten in de wereld aangaan. Het gaat hier bijvoorbeeld om mensenrechtelijke regels en het recht op zelfbeschikking, die door alle leden van de internationale gemeenschap moeten worden beschermd.

Deze uitspraak raakt ook Nederland direct. De beschermingsplicht vraagt om actief beleid, om stellingname door staten, tegen de door het Hof vastgestelde schendingen van het internationaal recht.

De uitspraak benadrukt dat derde staten juridisch verplicht zijn de huidige situatie in de bezette gebieden niet te erkennen. Ze betekent dat ook Nederland geen hulp mag verlenen bij het „in stand houden” van de onrechtmatige bezetting door Israël, en moet afzien van economische betrekkingen met de nederzettingen.

Derde staten zoals Nederland hebben volgens het Hof de plicht om, zelfstandig en in samenwerking met de VN, bij te dragen aan de beëindiging van de bezetting en de nederzettingenpolitiek, en aan de verwezenlijking van het Palestijnse recht op zelfbeschikking.

De kwestie van het verplaatsen van de ambassade naar Jeruzalem – een voornemen van het huidige kabinet – gaat niet over politiek ongemak. Het Hof noemt expliciet „diplomatieke missies”. Nu de aanwezigheid van Israël in Oost-Jeruzalem door het Hof met zoveel woorden als illegaal is aangemerkt, zou verhuizing van de Nederlandse ambassade naar een deels bezet Jeruzalem de erkenning inhouden van een onrechtmatige situatie en dus in strijd zijn met de internationaalrechtelijke verplichtingen van Nederland.

Met de uitspraak stelt het Hof een helder juridisch kader. Dat geeft derde staten minder ruimte voor omzichtige politieke manoeuvres. En het vraagt om actieve maatregelen om verdere medeplichtigheid aan onrecht tegen Palestijnen in de bezette gebieden te voorkomen. Nederland zal hiermee rekening moeten houden, ongeacht wie er in de regering zitten.

Defensie negeert al jaren waarschuwingen over zwaktes ict-infrastructuur

 





Reizigers op Eindhoven Airport, waar het vliegverkeer is platgelegd vanwege de storing. © Rob Engelaar/ANP

Defensie negeert al jaren waarschuwingen over zwaktes ict-infrastructuur


zondag 1 september 2024

Landbouw grootste bedreiging natuur





Natura 2000
Landbouw grootste bedreiging natuur


Wouter van Loon
30 augustus 2024


Meer dan de helft van de ruim 27.000 beschermde Natura 2000-gebieden in Europa wordt bedreigd door landbouw. Dat blijkt uit onderzoek van NRC op basis van gegevens van het Europees Milieuagentschap (EEA). De natuur in deze gebieden staat onder druk omdat er bijvoorbeeld wordt gemest bij of soms in natuurgebieden, of omdat er wordt gemaaid in vogelbroedgebieden van vogels.

Het Natura 2000-netwerk is twintig jaar geleden opgezet om de biodiversiteit in Europa te vergroten. Ondanks de ambities is het sindsdien niet gelukt om achteruitgang van de natuur te stuiten. Uit onderzoek van het Europees Milieuagentschap bleek in 2023 dat 81 procent van de natuurgebieden (‘habitats’) in slechte staat verkeert, de biodiversiteit neemt er nog altijd af. Landbouw is de belangrijkste oorzaak.

Het onderzoek is gebaseerd op rapportages van lidstaten, die elk jaar de bedreigingen voor elk natuurgebied rapporteren aan het EEA. De bedreigingen voor ruim 24.000 Natura 2000-gebieden zijn daarmee bekend, voor 3.000 gebieden ontbreekt informatie. NRC onderzocht met deze gegevens wat de belangrijkste bedreigingen zijn voor de Europese natuur. 58 procent van natuurgebieden waarover informatie beschikbaar is, wordt bedreigd door landbouw. Dat is vaker dan andere factoren, zoals bosbouw, vervuiling en verstedelijking.

Het gaat daarbij om directe vormen van agrarische activiteit, zoals bemesten, maaien en beweiden. Indirecte factoren, zoals de neerslag van stikstof in natuurgebieden en verdroging, zijn niet meegeteld. In Nederland vormen deze twee factoren de grootste bedreiging van natuurgebieden. Omdat deze problemen grotendeels, maar niet exclusief door de landbouw worden veroorzaakt, zijn zij door de EEA onder een andere categorie geschaard: ‘Vervuiling’ voor stikstof en ‘Aanpassingen van natuurlijke systemen’ in het geval van het water. In werkelijkheid ligt het percentage Natura 2000-gebieden dat door landbouw wordt bedreigd daardoor nog hoger.

Op ruime afstand volgen de categorieën ‘Bosbouw’ en ‘Aanpassingen van natuurlijke systemen’, zoals het aanleggen van dammen of het onttrekken van grondwater. Beide factoren vormen voor zo’n 50 procent van de natuurgebieden een bedreiging.

Per regio verschilt overigens sterk wat de grootste invloed heeft. In Duitsland is bemesting met afstand het grootste probleem voor de natuur. In Spanje, Frankrijk en Italië is gebrek aan begrazing juist het pijnpunt: schaapskuddes trokken tot voor kort vaak door natuurgebieden, maar nu neemt vegetatie die eerder werd opgegeten de natuur weer over. In Letland, Polen en Tsjechië is maaien een probleem, zoals voor broedende vogels.

Dat landbouw een grote rol speelt in de teruggang van biodiversiteit is niet vreemd. Zo’n 40 procent van het landoppervlak van de EU bestaat uit landbouwgrond. Natuur en landbouwgrond liggen vaak dicht bij elkaar. Regelmatig is er overlap, zoals bij broedgebieden.

„In Europa legt de natuur het af tegen landbouw”, constateert Hens Runhaar, hoogleraar Beleid en sturing voor duurzame voedselsystemen aan de Universiteit Utrecht. „Fysiek, met de sterk negatieve invloed die de landbouw op natuur heeft. Maar ook politiek.” Zo werd de Europese Natuurherstelwet, die deze maand in werking trad, in 2023 sterk afgezwakt na protest van boeren. Daarin zijn onder meer doelstellingen vastgelegd voor het herstel van natuur, maar lidstaten krijgen geen sancties als de doelstellingen niet worden gehaald. Hogere eisen aan boeren om subsidie te krijgen, zijn geschrapt. Een wet die het gebruik van pesticiden moest inperken sneuvelde eveneens. Toch was de Europese natuur er nog slechter aan toe zonder het Natura 2000-netwerk, zegt Raoul Beunen, hoogleraar Omgevingsbeleid aan de Open Universiteit. „Maar de uitvoering moet beter, anders loopt de biodiversiteit verder terug.”